Kracht in swakheit

[p. 3]

Aan de Godvruchtige en achtbare Juffer Henrica van Hoolwerff Wanneer tot nut van Vrienden hare stichtelyke Gedichten wierden Gedrukt.

KOnd ik met eenvoudig dichten
U verwecken en verplichten,

Dat Gy my soo gunstig waard?

Met soo veele vriendschaps blyken,
Die 'k by geene kan gelyken?

't Was u soete Liefden-aard.

Maar ik heb meer ondervonden
Op myn versies toegesonden,

Als ik oyt wel had verwacht.

Uwen Geest wierd aangesteeken,
Om door swakheyt heen te breeken.

God die gaf den moeden kracht.

Gy wierd vol om God te prysen,
Sterk in uw Geloofs bewysen,

Waar uyt quam een vreugde galm

In het hert en op de Lippen,
En gy liet geen tyd ontslippen,

Om te maken zelfs een Psalm.

't Droev' of vreugdig hert wouw dichten,
't Kond in geene swakheyt swichten ,

't Leerde selfs de Rymenskunst.

Als het in de Ziel was donker,
Of'er weer oprees een flonker-

Star, die toesey Godes gunst.

[p. 4]

 

O van d'Heyland hoog geleerde

 

Ziel! wanneer se licht ontbeerde,

 

Onderwesen in een stoff,

 

Die een Weereldlinx beseffen

 

Verr', ja gansch sal overtreffen,

 

Selfs der heyl'gen grootste lof.

 

 

 

't Is de oorsaak, dat uw denken

 

Staag daar heen wouw sonder krenken,

 

Van de krachtjes in uw geest.

 

't Scheen dit oeff”nen was uw leven,

 

Als gy daar toe sterk gedreven

 

Zijt van hooger hand geweest.

 

 

 

'k Wierd gevraagt, wat dat ik dachte,

 

Of men 't werkje sou verachten,

 

Keuren 't als geen lesens waard;

 

Dan of 't aan de Pers bevelen,

 

En de Vriendjes meededelen,

 

Om by haar te zijn bewaard?

 

 

 

'k Sey, dat ik het moeste prijsen,

 

Dat men 't niet en kon verwijsen

 

Tot eensame duysternis.

 

Ongeveynst, ik moest het loven;

 

't Ging mijn meyning verr' te boven,

 

Meer als yets te wachten is

 

 

 

Van een juffer, die staag waren

 

Haare geestjes veerthien Jaaren

 

Uytgeputt en afgeslooft.

 

Doch men moet de eer opdragen

 

God, die haar wild onderschraagen,

 

En in wien sy had geloofd.

 

 

 

O vriendinne! gaat noch verder !

 

'k Sie de wegen van uw herder

 

Als hy uw ten Hemel leydt.

 

Laat de ziel staag hem naloopen

[p. 5]

 

Als een Schaapjen, bleeten, hopen

 

Op sijn trouwe goedigheit.

 

 

 

Hy en zalse niet begeven

 

Noch verlaten: 't eeuwig leven

 

Hebt doch voor het oog (gansch stil:)

 

Is het duyster, legt maar neder,

 

Siet daar komt weer helder weder:

 

Hangt maar van uw vaders wil.

 

 

 

Hy is't die de Ziel moet leyden

 

Na believen, het verbeyden

 

Op sijn woord, is 't Christendom.

 

Sijn Hand moet het herte sterken,

 

En sijn Raad getrouw uytwerken.

 

Leert dit in sijn Heyligdom.

 

 

 

Heylig Heylig zijn sijn wegen:

 

Wie kan hem doch spreken tegen?

 

Is 't niet beter het gemoed,

 

Als 't ontsteld is te doen zwygen ?

 

't Is de weg om rust te krygen.

 

Is 't niet wel al wat Hy doet?

 

 

 

Hy is doch volmaakte goedheit,

 

Wie is dan van die verwoedheit,

 

Die zyn weg berispen souw!

 

Zelfs zyn oeff’nen door kastijden

 

Is een stoff van ons verblijden,

 

't Teeken van zyn Liefdens Trouw.

 

 

 

Na dit Leger sult gy rusten,

 

Als gy eens u sult verlusten

 

Sonder sonde, smert of pyn,

 

In het beeld van dien Getrouwen

 

Godt, en met zyn licht t'aanschouwen

 

Eeuwig sult verzadigt zyn.

Melchior Leydekker.