Gedichten. Deel 1

Op 't afmaelsel van den heere Caspar van Barel.

Als 't Barels spraek vernam, zej Roma, Dat 's de tong⁺
Van mijnen Cicero. Thans hoord' het dat hij zong:²⁾
En zej, dat 's Maroos keel: de wereldt wort weêr jong.
Maer, nu 't zijn beeltenis aenschouwt in deze prent,
En dat paer zielen, in een' enklen man, bekent;⁵⁾
Staet het verbaest, en denkt, De wereldt is op 't endt.⁶⁾

Want wie beleefd' 'er ojt den dagh,

Dat hij zoo vreemdt een wonder zagh?

+ Als 't Barels spraek vernam. Volgens hs. A. Deze drie gedichtjes zijn van 1641, tusschen 2 Maart en 13 April.

2) thans, spoedig daarop.

5) bekent, opmerkt.

6) verbaest, verbijsterd.

Anders.

Hadd', aen dit beeldt, Sandrart de stem ook kunnen geeven,⁹⁾

Gelijk de rest van 't leeven:

'T verblijdd' Augustus, en deê Catilina beeven.¹¹⁾
De Vorst waend', aen den zang, dat Maro voor hem stond.¹²⁾

De schelm, dat Cicero bliez blixem ujt dien mond.

9) Sandrart, de welbekende portretschilder Joachim Sandrart.

11) Catilina, wiens samenzwering tegen den staat (63) door Cicero ontdekt en verijdeld werd.

12) Maro, Virgilius Maro, de bekende lat. dichter.

In Latijn.

Debeat, artifici, si vitam et vocis, imago:

Quanto concutiat te, Catilina, metu?

Ast, Auguste, tuum pectus quae gaudia tentent,

Quam capiant aures, ejus ab ore soni?

Quippe melos credas, Princeps, audisse Maronis:

Fulmina, te, Tullj, Latro, petisse putes.