Gedichten. Deel 1

Sonnet.

Aen mijn heer Hujgh de Groote.

Weldighe ziel, die met uw scherp gesicht,⁺

Neemt wisse maet van dingen die genaecken,
En al den sleur der overleden saecken

Begrepen houdt met yders reên en wight;

Vermoghend' wt te breên, in dierbaer dicht,⁵⁾

Wat raedt oft recht oyt God oft menschen spraecken:
Sulx Hollandt ooght, als zeeman op een baecken

In starloos weêr, op uw verheven licht:

O groote Zon, wat sal jck van u maecken?
Een adem Gods die wt den hemel laecken¹⁰⁾

Comt in een hart wel keurigh toegericht?¹¹⁾

Oft een vernuft in top van 's Hemels daecken
Verheldert, om op Aerd te coomen blaecken,

Daer 't landt en liên met leer en leven sticht?

3 Sept. 1616.

+ Weldighe ziel. Volgens hs. A. Een lofdicht op de Poëmata van Hugo de Groot.

5) weldighe, machtige; de zin is: gij machtige geest, die door uwe scherpzinnigheid nauwkeurig de toekomst weet te beoordeelen en den loop (sleur) der dingen, die voorbij zijn, zoowel als haar oorzaak en haar gewicht kent; gij die in een heerlijk gedicht het goddelijk en het menschelijk recht weet te ontvouwen, zoodat Holland, enz.

10) laecken, leken, nederdalen.

11) wel, zeer.