Gedichten. Deel 1

Op 't licht der zeevaert van Willem Janszoon.⁺

En was den Leeuw sijn hart niet groter als sijn nest,¹⁾

Neptunus had hem goet door noodrufts noot te temmen,²⁾
Maer sijn verstaelde borst sich barnen creunt, noch bremmen³⁾

Van Scylla' of haer gebuir; springt wt der duinen vest⁴⁾

Om onvermoeijelijck, Noord, Suiden, Oost en West

D' onburgerlijcke zee, sijn aes nae, door te swemmen.⁶⁾
Den vorck des Zee-godts, om de' oneffen vloên te kemmen,⁷⁾

O Prins der dieren, drijft hier aen u strandt in 't lest⁸⁾

Dit boeck. Dat wijst, om u int vaeren, vaer t' ontslaen,⁹⁾

Der klippen dreigen, en der bancken lagen, aen;

Het leert uws hemels oord bij menich helder teken.¹¹⁾

En weet men van haer wech en tredt geen wis bescheit,¹²⁾

De starren sijn in zee nau meer als duisterheit;

Soo wert dan door dit licht des hemels licht ontsteken.
1/1608/19 Satrd.

+ Op 't licht der zeevaert. Volgens hs. A. Willem Janszoon Blaeu (1571-1638), de bekende boekdrukker, was ook schrijver van het Licht der Zeevaert, eene beschrijving van kusten en havens.

1) den Leeuw, de Hollandsche leeuw.

2) had hem goet, zou hem gemakkelijk.

3) barnen, schuimen, koken; bremmen, brullen, loeien.

4) haer gebuir, de Charybdis.

6) onburgerlijcke, woeste, wilde.

7) den vorck des Zee-godts, de drietand van Neptunus; kemmen, tot bedaren brengen.

8) Prins, vorst.

9) vaer t' ontslaen, vrees te laten varen.

11) bij, door.

12) de zin is: en weet men niet nauwkeurig de baan en den loop der sterren (dan heeft men er weinig aan); dan zijn die nauwelijks iets meer dan duister.