De briefwisseling van P.C. Hooft. Deel 2

Tweede deel

Regelnummers proza verbergen

[p. 616]

687 (H. de Groot aan P.C. Hooft).

1 Nobilissime atque amplissime domine,

2 Morator et trico merito videar, qui ad humanitatis veraeque ami- 3 citiae plenas literas legationem mihi imperatam gratulantes tam 4 sero respondeam, nisi causam haberem, quam et ipse conjectura 5 assequi te posse opinor, approbaturum certe non dubito.

6 Cum enim illi homines, qui me oderunt ideo implacabiliter, quia 7 sine causa oderunt, etiam huic rei ad se non pertinenti obices quaesi- 8 vissent, nolui aut fama adhuc dubitante gratulationes admittere, aut 9 amicis non satis liquidum praebere gaudium.

10 Nunc in urbem introductus, quanto cum honore maximo legati 11 solent, a rege vero etiam multo benignius quam alii auditus itidem- 12 que a Regina, regii sanguinis principibus, proceribusque, eos, qui 13 adversis meis serio indoluerunt, qui resurgentibus non ita dudum 14 in me procellis amicitiam meam non erubuerunt, sed eam plurimis 15 maximisque officiis palam testati sunt, neque deliberantem de me 16 fortunam in consilium vocarunt, hoc solatio fraudandos non putavi, 17 ut videant suam constantiam animumque adversus mala immotum 18 viri maximi Oxensternii judicio probari.

19 Hos autem inter, vir in omni ut studiorum ita et virtutum genere 20 eminentissime, nisi tibi principem assignem locum, tum vero ego 21 omnibus iis dignus sim, quibus me indignum esse tu semper judi- 22 casti. Spero laborem mihi impositum et Suedico regno et Gallico, 23 patriae etiam ei mea quae fuit, toti denique orbi Christiano, quam 24 semper potissimam patriam duxi, fore non inutilem: idque eò 25 opto magis, ut hac fruar de inimicis innocente vindicta sitque vobis, 26 amicis meis, unde quamvis pertinacibus possitis ostendere, non 27 errasse vestra de me judicia.

28 Deus tibi, vir nobilissime, uxori tuae lectissimae feminae, liberis 29 suavissimis det inoffensos vitae cursus. Idem mea et mei precantur. 30 Lutetiae, 30 Martii, 1635.

31 Tuae Nobilitatis addictissimus

32 H. Grotius

vertaling

Van een traineur en moeilijkhedenzoeker zal ik wel, met reden, den indruk wekken,

[p. 617]

omdat ik op een van wellevendheid en ware vriendschap vollen brief, die met een mij opgedragen post van gezant mij gelukwenst, zo laat antwoord, - ware het niet, dat ik een motief had, waarvan ik meen, dat gij ook zelf het wel bij gissing kunt bevroeden, en althans niet betwijfel, of ge zult het billijken. Wijl immers die lieden, die mij onverzoenlijk haten, omdat ze haten zonder oorzaak, ook voor deze benoeming - die hen niet regardeert! - beletsels hebben zoeken op te werpen, is het niet mijn wil geweest, of, zolang het gerucht nog dubieerde, aan felicitaties het oor te lenen, of aan vrienden een niet voldoende heldere stof tot vreugde toe te reiken. Thans echter, nu ik in de stad ben ingehaald met een ere zo groot als gezanten gewoonlijk maximaal ten deel valt, nu ik door den koning zelfs veel welwillender dan anderen in audiëntie ben aangehoord, en evenzo door de koningin, de Prinsen van koninklijken bloede en de hoogwaardigheidsbekleders, heb ik gemeend, dat ik hen, die over mijn tegenheden serieus pijn hebben gevoeld, die, toen opnieuw de stormen niet zo lang geleden tegen mij opstaken, zich mijner vriendschap niet hebben geschaamd, maar deze door vele, gewichtige vriendendiensten openlijk hebben betuigd zonder met het over mij dubbende geluk te rade te gaan, van deze vertroosting niet mocht beroven, dat zij zien, dat hun vaste houding en hun geestkracht, ten aanzien van den rampspoed onverwrikbaar, in het oordeel van den groten Oxenstierna bijval vinden. Wanneer ik nu onder dezen, gij uitblinker gelijk in alle soort van studiën zo ook in alle zedelijke deugden, niet aan u de aanzienlijkste plaats zou toewijzen, ben ik pas waarlijk al datgene waardig, dat gij me altijd onwaard hebt geoordeeld. Ik hoop, dat de werkzaamheid mij opgelegd en voor het Zweedse Koninkrijk en voor het Franse, ook voor het vaderland, dat eens het mijne was, ten slotte ook voor heel de christelijke wereld, die ik steeds bij voorkeur mijn vaderland geacht heb, niet zonder nut zal zijn; en dat wens ik te meer om deze onschuldige wrake over mijn vijanden te mogen genieten, dat gij, mijn vrienden, iets hebt, waaruit ge lieden hoe hardnekkig ook kunt laten zien, dat uw beoordelingen van mij niet bezijden de waarheid waren. God moge u, hoogedele heer, uw gade, die uitgelezen vrouwe, uw allerliefsten kinderen geven een ongestoorden levensgang. Hetzelfde bidden mijn gade en mijn kinderen.

De Uwe Edelheid onvoorwaardelijk toegewijde

Hugo de Groot.

Parijs, 30 maart 1635.

Overgenomen uit Briefwisseling van H. Grotius ed. B.L. Meulenbroek V (R.G.P. 119 p. 401, 1966). Afschrift UBA II C 15.