De geheime kamer van het Cecil-hotel

[p. 122]

Besluit.

De kunstreis van mademoiselle Vignard werd toch afgebroken, de kunstenares, schreven de bladen, had zich te veel vermoeid. Maar anderen brachten het in verband met haar verloving, want het heette dat zij zich nu verloven ging met een Engelschman van hoogen adel.

Met een vroolijk gezicht las Bénoist zelf haar dit voor.

Hij zat met haar en haar broeder aan het ontbijt.

- Maar, waarom hebt ge toch dit gisterenavond gezegd, zeide zij, het kan immers niet en...

- Lieve, antwoordde hij, aan woorden als ‘het kan niet’ heb ik nog al een hekel. Het kan heel goed, welk bezwaar zou er nog kunnen zijn dat zich tusschen ons stelde. Wat er vroeger gebeurd is, dat vond zijn verklaring in de omstandigheden, daarvan behoeft niemand te weten. De bewijzen ervan zijn vernietigd en als iemand als Glenmore er ooit mee zou durven aankomen zou ieder hem als een lasteraar beschouwen. Dat is dus voorbij. Maar bovendien

[p. 123]

hebben wij het Fransche gouvernement een grooten dienst bewezen.

Kapitein Vignard schudde het hoofd.

- Laat ons niet geheel in raadselen verder wandelen en zeg ons dan toch wat er toch eigenlijk gebeurd is, zeide hij.

- Och, het was betrekkelijk eenvoudig. Kijk eens, ik heb natuurlijk eerst nauwkeurig de bewegingen van den vijand bestudeerd om te achterhalen wat eigenlijk zijn doel was. Hij wilde mij compromitteeren. Hij wilde dat doen door u en de val werd op de volgende manier opgezet. Men zag kans eenige belangrijke documenten te stelen. Toen gij de grens passeerde, Vignard, werd uw bagage door de douane nagezien, men heeft u uw koffer even uit het oog doen verliezen en toen gij verder uw reis vervolgdet droegt ge in de voering van uw pak de documenten.

- Wat ik heb werkelijk....?

- Gij hebt werkelijk die papieren in uw koffer gehad. Netjes genaaid in de voering van uw pak. En als alles gegaan was zooals Glenmore veronderstelde, dan zou het gisterenavond er wel raar hebben uitgezien. Immers dan zou men onder de oogen van den Franschen gezant de papieren bij u gevonden hebben, kapitein Vignard, de papieren die men wist dat

[p. 124]

te Parijs gestolen waren. Ja en in de tasch van uw zuster had men de bewijzen gevonden van vroeger onrecht. Den Franschen gezant was wijsgemaakt, dat gij hier kwaamt om de documenten uit te leveren aan de Russen waarvoor als belooning zou gelden de teruggave van de bewijzen van een vroegere schuld. Maar men had het zoo aangekleed dat u, al bracht u dan de documenten over, niet verdacht zoudt worden zelf de papieren gestolen te hebben. Dat moest ik gedaan hebben. O, het was met duivelsche slimheid ineengezet. En men dacht mij op die wijze onherstelbaar gecompromitteerd te hebben. Denk eens aan: ik stond in verbinding met twee, die Fransche staatsgeheimen verkochten, ik deed mee aan het uitleveren van stukken, die voor Frankrijk en Engeland van beteekenis waren, aan Rusland. Verrader van mijn eigen land. Om de gunst te winnen van een tooneelspeelster en zangeres, die zelf ook voor den vijand spionneerde. Prachtig in elkaar gezet, niet waar? Alleen maar als men zoo iets aandurft is men meestal te roekeloos. In ieder geval mijnheer Glenmore heeft buiten den waard gerekend, hij heeft er niet aan gedacht dat hij veel riskeerde. Ik beschouwde dit als en prachtige gelegenheid om hem eens een flinke kool te stoven. Ik heb er

[p. 125]

voor gezorgd, dat gij die bezwarende documenten weer kwijt raakte. Ge herinnert u mijnheer Valentin?

- Ja, dus hij heeft me toch van iets beroofd?

- Inderdaad maar van iets waarvan het goed was, dat ge beroofd werd. Zoo werd de zaak al heel anders: Ik heb u die documenten afgenomen en ze naar Parijs gezonden. Dat was al één goed ding en het maakte heel het slimme plan van Glenmore illusoir. Maar zoo was er nog niet zoo veel gewonnen want de vijand hield nog altijd in handen de papieren die voor jullie beiden gevaarlijk waren. Daarom heb ik uw zuster per briefje geinstrueerd, dat zij den eisch moest stellen dat haar die papieren gegeven werden. Zonder dat moest zij beslist weigeren te zullen komen.

Nu dat heeft ze heel braaf gedaan. En zoo kwamen ook die ellendige papieren los. Maar er was daar een gevaar verbonden. Want men zou die papieren kunnen zien, men zou ze kunnen willen lezen. Ik moest ze dus in handen zien te krijgen vóór de ontknooping kwam.

En dat heeft de oplossing wel een beetje minder elegant gemaakt. Toen ik wist dat gij de papieren gekregen had, zag ik den Franschen gezant op u toetreden en ik meende dat nu de aanval komen moest. Gij hadt die gevaar-

[p. 126]

lijke stukken, gij waart verdacht gemaakt, men zou u laten fouilleeren misschien en dus moesten we ons van die papieren meester maken. Daar was een oogenblik verwarring voor noodig en ik heb die gesticht door van de verborgen schuilplaats waar ik alles gadesloeg een schot te lossen. Nu mijn opzet lukte in ieder geval. Ik zag dat u erg bang werd, wat geen wonder is, want uw zenuwen waren erg overspannen. Wel ik was er meteen en ik deed me voor als dokter. Ik heb mij over u heen gebogen en ik heb de stukken verruild, ja, voor een paar brieven, die ik u vroeger al geschreven heb maar die ge mij hebt toegestuurd, toen onze eerste verloving verbroken werd. Ik dacht dat ge die maar eens weer moest lezen. Ik denk er nog net zoo over als vroeger.

- Oh, zeide juffrouw Vignard, maar ge weet, dat ik geen onbesmet verleden had. Door uw hulp is nu wel het gevaar voor ons voorbij, dat men die misdaad in het verleden gepleegd ontdekt maar dat neemt niet weg dat ik...

- Staak die akelige redeneering. Ge kunt mij maar op een manier weer wegjagen en dat is als ge me naar waarheid verklaren kunt dat ge niet van me houdt, dat ge een hekel aan mij hebt. Maar dat komt in orde. Ik heb u ook

[p. 127]

die brieven in uw tasch gedaan als plaatsvervangers voor dat andere omdat ik de mogelijkheid voorzag dat ge toch nog in moeilijkheden zoudt komen en dan wilde ik, dat men wist dat tusschen ons een band bestond. Enfin, ge weet er nu dus zoo ongeveer alles van, hoe ik dien Glenmore te pakken heb gehad, het was heel eenvoudig.

- Groote hemel, dat noemt hij eenvoudig, zuchtte Vignard, man het is wonderbaarlijk.

Maar daarvan was Harold Hunter niet overtuigd, hij had in zijn leven veel ingewikkelder dingen tot een goed einde gebracht.

- Veel ingewikkelder en gevaarlijker dingen heb ik al uitgehaald, zeide hij zelf, en ik heb er nooit deze belooning voor gekregen. Ik heb bereikt dat die ellendige kerels geen macht meer over u hebben... en dat gij met mij toch in het huwelijk zult treden!

EINDE.