De broeders des verderfs

[p. 1]

I.
Het driemanschap.

‘Ter dood veroordeeld’, lachte zenuwachtig de graaf de Tournel, terwijl hij in zijn kamer op en neer wandelde. ‘Het lijkt dwaasheid en toch schijnt het bittere ernst. Maar ik geef den strijd niet gewonnen en zal mij verdedigen met alle macht, die in mij is’.

Op dit oogenblik werd er bescheiden op de deur getikt. De graaf schrikte onwillekeurig, doch daarna glimlachte hij om zijn eigen vrees.

‘Het is immers Ferdinand’, zei hij tot zichzelf en daarna riep hij ‘binnen’.

Inderdaad was het Ferdinand, de lijfknecht van den graaf, die zijn meester een kaartje op een zilveren presenteerblad overreikte.

De edelman las den naam op het kaartje en zei toen:

‘Maar laat mijnheer toch hier komen, Ferdinand en onthoud, dat ik verder voor niemand thuis ben, wie er ook moge komen’.

De bediende boog en kort daarop trad een heer de kamer binnen, wiens geheele optreden den Engelschen edelman verried.

‘Gij zijt mij welkom, lord Nibblington’, zei de graaf, hem de hand reikend, ‘gij zijt meer dan welkom, gij komt alsof ik u had geroepen’.

‘Ei zoo, mijn waarde Tournel’, antwoordde de ander, zich lui achterover in een fauteuil werpend, ‘kan ik u van dienst zijn, hebt gij wat voor mij te doen?’

‘Ik wilde uw raad inwinnen’.

‘Bah, hoe gewoon, ik meende, dat gij nu eens iets voor mij

[p. 2]

had, om de verveling van mij weg te drijven’.

‘Dat heb ik, Nibblington, luister goed, want wat ik u thans ga mededeelen is zoo buitengewoon, dat het zelfs u belang zal inboezemen’.

‘Gij maakt me al nieuwsgierig’, zei de ander geeuwend, ‘vertel op’.

‘Ik ben ter dood veroordeeld’.

‘Watblief’, riep de jonge Engelsche lord, ‘kom spot nu niet’.

‘Neen, het is hooge ernst, mijn vriend, het doodvonnis is mij geteekend’.

‘Och wat’, antwoordde Nibblington, ‘zeker de een of andere dwaze dokter, die u heeft wijsgemaakt, dat gij een kwaal hebt, waaraan gij onvermijdelijk over eenige jaren zult sterven. Maak u niet ongerust, hoor. Ik sterf ook binnen een paar jaar, enkel en alleen aan verveling’.

‘Gij laat mij niet uitspreken, Nibblington, ik bedoelde het veel erger. Ik zeide u immers, dat mijn doodvonnis mij reeds werd toegezonden. Lees, hier is het’.

De lord nam een klein papier aan in den vorm van een driehoek en verslond de woorden die het briefje bevatte, met zijn oogen. Toen bekeek hij het nog eens van alle kanten en zei:

‘En gij meent, dat dit ernst is?’

‘Heilige ernst, mijn vriend’.

‘Maar bestaat er dan geen politie om u te beschermen, zijn er geen rechters om den moordenaar te straffen?’

‘Machtiger dan Justitie en politie is het eedgenootschap, waardoor ik ben ter dood veroordeeld. Geloof mij, de schurken hebben reeds meerdere personen hun driekant briefje gezonden en allen, die het ontvingen, zijn vermoord. Dat lot wacht ook mij’.

‘Ho, ho, maar gij geeft den moed toch niet verloren, wil ik hopen, gij zult toch uw leven trachten te redden?’

‘Zeker, maar de kans om daarin te slagen is al zeer gering’.

‘Gij moet de zaak niet te donker inzien, mijn waarde en al uw geestkracht gebruiken, om aan de schurken te ontkomen. Zie het klinkt u vreemd in de ooren maar wilt gij wel gelooven, dat ik u zou kunnen benijden? Gij hebt nu tenminste een doel,

[p. 3]

gij kunt uw leven verdedigen, maar ik, ik weet niet, wat te doen. De vervloekte ziekte, die onze doktoren het spleen noemen heeft mij te pakken, ik verveel mij letterlijk dood. Wanneer men niets heeft om voor te leven, dan wordt het leven bepaald een last. Ja, men raadt mij wel aan, dat ik mij een levensdoel zal kiezen, maar daarvoor ontbreekt mij alle energie’.

‘Welnu’, zei thans de graaf, ‘zijt gij mijn vriend?’

‘Zeker, gij weet, dat ik aan u verknocht ben’.

‘Goed, help mij dan mijn leven verdedigen en laten wij samen alles doen, om de schurken onschadelijk te maken, die reeds zooveel op hun geweten hebben’.

‘Maar hoe zullen wij dit doen, hoe komen wij met hen in aanraking?’

‘Wel dat zal misschien spoediger gebeuren, dan mij lief is. Wilt gij mij helpen verdedigen’.

‘Zeker, met lijf en ziel’.

‘En als ik door de schurken vermoord word, zult gij mij dan wreken?’

‘Ik zweer het u, vriend’.

‘Welaan, laten wij dan een strijd op leven en dood beginnen, tegen deze mannen, die voor niets terug deinzen. Laten wij op onze beurt hen den oorlog verklaren’.

‘Ja’, riep lord Nibblington, ‘zoo heb ik tenminste een levensdoel, dood aan de onbekenden, die u naar het leven staan’.

‘Goed’, zei de graaf de Tournel, ‘maar het zal ons zoo gemakkelijk niet vallen de maatschappij van die schurken te verlossen, want wij kennen hen niet en zij kennen mij wel’.

‘Maar vertel mij toch alles, wat gij van hen weet’, antwoordde de lord, ‘ik heb allerlei vreemde verhalen gehoord over hen, zeg mij wat daarvan waar kan zijn’.

‘Luister dan. Als ik mij goed herinner is het nu bijna een jaar geleden, dat wij hier in Parijs voor het eerst hoorden van de Broeders des Verderfs, zooals zij zich zelf noemen. Inderdaad, zij voeren dien naam niet ten onrechte; sedert hun verschijnen verkeert men hier in gestage onrust. Hun eerste slachtoffer was een rijk bankier, dien zij een dreigbrief zonden, waarin hem geboden werd op zekere plaats honderdduizend

[p. 4]

francs voor hen te deponeeren. De man ging met den dreigbrief naar de politie, hij werd scherp bewaakt en den schurken stuurde hij het geld niet. Toen ontving hij het driekante briefje met zijn doodvonnis. De politiebewaking werd verdubbeld, maar ondanks geheime agenten die hem overal volgden, werd hij door den dood getroffen. De doctoren spraken van een hartverlamming doch men merkte eenige afwijkende verschijnselen op, die misschien op vergiftiging wezen. Van vergift werd evenwel geen spoor gevonden en dus meende men den dood aan natuurlijke oorzaken te moeten toeschrijven.

Deze vreeselijke geschiedenis heeft zich evenwel met eén ander, een zes weken later, precies zoo herhaald en dus moet wel aan misdaad gedacht worden.

Sedert dien hebben meerdere aanzienlijke personen een dreigbrief ontvangen en drie hunner, die den moed hadden er de politie mede in kennis te stellen, hebben moeten ervaren, dat de politie onmachtig was hen te beschermen. Geloof mij, meer personen dan men vermoedt, hebben, om hun leven te redden, in stilte hun geld geofferd’.

‘En men heeft u dus ook geld willen afzetten?’

‘Neen’, antwoordde de graaf, ‘ik heb mij hun wraakzucht op den hals gehaald door hen in hun plannen te hinderen. Ik heb de vreemde geschiedenis nog aan niemand verteld, maar gij zult haar vernemen.

Voor ongeveer drie weken maakte ik een tocht in de omstreken van Parijs. De avond overviel mij en alleen wandelde ik over den straatweg, toen een vreeselijk gegil mijn oor trof. Ik snelde in de richting, vanwaar de kreten kwamen en ik zag op den weg twee mannen, die een jong meisje in een rijtuig sleepten, waartegen zij zich heftig verzette. Ik kwam toegeloopen, trok mijn revolver en schoot die in de lucht af.

De mannen bij het rijtuig hadden mij in de duisternis nog niet bemerkt, terwijl ik hen in het schijnsel der lantaarns wel zien kon. Het schot verschrikte hen zeer en niet wetende met hoeveel tegenstanders zij te doen kregen, sprongen zij in het rijtuig en namen de vlucht. Het meisje bleef op den weg liggen. Ik zond de kerels nog eenige schoten na en bereikte spoedig het meisje, dat bewusteloos ter neer lag. Ik nam het kind, want het was nog een kind van misschien zestien jaar,

[p. 5]

in mijn armen en droeg het arme schepsel tot het naaste gehucht. Door de goede zorgen van de bewoners eener kleine villa, wier hulp ik had ingeroepen, brachten wij haar tot bewustzijn. Maar het meisje had van schrik haar spraakvermogen verloren en zij heeft het sinds dien helaas niet terug gekregen.

Ik heb haar ter verpleging in een ziekenhuis doen opnemen, waar de zusters haar teeder verzorgen. Maar nu komt het fraaiste. Drie dagen nadat dit avontuur voorviel, ontving ik een briefje onderteekend door de Broeders des Verderfs, die van mij eischten, dat ik hen bekend zou maken met de schuilplaats van het arme meisje. Ik begreep nu, dat ik het kind uit hun klauwen had gered en gij begrijpt, dat mijn eer mij verbiedt hun slachtoffer weer aan hen over te leveren. Ik heb op hun dreigbriefje en op een tweede, dat volgde, niet geantwoord en nu ontving ik op dit driekante stukje papier mijn doodvonnis. Dit is alles, wat ik van de Broeders weet’.

De Engelschman had vol belangstelling dit verhaal aangehoord en riep nu uit:

‘Maar is niets dan voor deze schurken veilig?’

‘Niets, mijn vriend, èn justitie èn politie staan machteloos tegenover de onbekende misdadigers, die nergens een spoor achterlaten’.

‘Maar hoe moest gij hen op de hoogte brengen van de verblijfplaats van het meisje, dat gij gered hebt?’

‘Ik moest die door een onschuldige advertentie in de “Figaro” bekend maken’.

‘Maar waarom zijn zij u niet nagegaan en hebben zij zoo niet het adres van hun slachtoffer nagevorscht?’

‘O, ik was op mijn hoede. Ik weet niet waardoor, maar onmiddellijk, toen ik het meisje redde, dacht ik aan de Broeders des Verderfs. Ik heb het kind den volgenden morgen dadelijk vervoerd en pas moet ik van de villa vertrokken zijn geweest, toen iemand naar het meisje geïnformeerd heeft. Die onbekende hoorde daar, dat ik, de graaf de Tournel, haar had weggevoerd en dus hebben zij van mij haar schuilplaats willen vernemen. Gij begrijpt, dat ik niet zoo onvoorzichtig geweest ben, het meisje nog eens te gaan bezoeken, daar

[p. 6]

de schurken mij wel door een spion zullen laten volgen en zoo er achter zouden komen, waar zij verborgen is’.

‘Maar is zij wel veilig in het gesticht, waar zij vertoeft?’

‘Volkomen, de overste, die mij kent, is gewaarschuwd en bij mogelijke navraag zal men niets gewaar worden’.

‘En het meisje mist nog steeds haar spraakvermogen?’

‘Helaas, ja, kon zij spreken, dan zouden wij misschien van haar de noodige inlichtingen kunnen verkrijgen om de schurken te kunnen uitvinden. Laten wij hopen, dat zij geneest, maar intusschen moeten wij ons best doen, de Broeders des Verderfs zelve in het verderf te storten’.

‘Ik rust niet voor dit doel bereikt is’, antwoordde lord Nibblington, ‘maar onze eerste zorg moet zijn uw leven uit de handen dier misdadigers te redden. Zouden zij u willen vergiftigen?’

‘Misschien wel, misschien niet. Zij hebben vele manieren om hun vijanden te dooden. Een viel er door een dolkstoot getroffen, een inspecteur van politie, die zich hun haat op den hals had gehaald werd verdronken in de Seine gevonden en baron Laferge, die ook zijn doodvonnis ontving, doch zich daaraan niet stoorde, werd op een drijfjacht door een verdwaalden kogel in het hart getroffen’.

‘Maar dat alles is vreeselijk’, merkte lord Nibblington op, ‘zij schijnen dan overal toegang te hebben en zijn blijkbaar van alles wat in de groote wereld voorvalt, uitmuntend op de hoogte’.

‘Daaruit valt af te leiden, dat het geen gewone schurken zijn, die zich onder dien naam verbergen en de taak door ons op onze schouderen genomen zal ons niet licht vallen’.

‘En het zal raadzaam zijn niemand te vertrouwen, hoe onmogelijk zijn medeplichtigheid ons ook moge toeschijnen. Maar zeg eens Tournel, zou het niet goed zijn, indien gij u verborgen hield. Hoe meer ik over alles nadenk, hoe stelliger ik er van overtuigd raak, dat uw leven groot gevaar loopt’.

Op dit oogenblik werd er weder aan de kamerdeur geklopt en Ferdinand trad binnen.

‘Daar is baron de Linar’, zei hij tot den graaf, ‘hij wenscht u dringend te spreken’.

[p. 7]

‘De Linar? Maar ik zei u immers Ferdinand, dat ik voor niemand thuis ben’.

‘Ik heb het den heer baron gezegd, mijnheer de graaf, doch hij weigerde heen te gaan, hij moest u spreken’.

De graaf schudde onwillig het hoofd, maar reeds werd de kamerdeur geopend en de aangekondigde bezoeker trad ongenoodigd binnen.

Men kon het hem aanzien, dat hij zeer geagiteerd was, zelfs verkeerde in een toestand van de hoogste opgewondenheid.

‘Laat Ferdinand gaan’, zei hij tot den graaf en toen deze zich op een wenk van zijn meester verwijderd had, vervolgde hij zenuwachtig:

‘Vergeef het mij, heeren, dat ik de vrijheid genomen heb mij aan uw gezelschap op te dringen, doch er is iets, dat mij hier heen drijft, iets van het hoogste gewicht. Ga vandaag nog op reis, graaf de Tournel, uw leven loopt gevaar’.

Lord Nibblington en de Tournel zagen elkaar aan met een blik van verbazing en toen zei de laatste:

‘Wat is er toch Linar, spreek gerust, Nibblington mag alles hooren’.

‘Welnu’, antwoordde de baron, ‘het is zooals ik zei de Tournel, uw leven loopt gevaar, gij zijt ter dood veroordeeld door de Broeders des Verderfs’.

‘Ik weet het’, antwoordde de graaf kalm, ‘hier is hun kennisgeving, gij vertelt ons dus geen nieuws. Maar zeg mij, baron, hoe kunt gij dit weten’.

‘Hoe ik het weet? Luister! Geen uur geleden ontving ik onverwachts het bezoek van een zwaargesluierde dame, naar haar houding en stem te oordeelen een jong meisje nog. Zij weigerde haar naam te noemen, doch zij verzocht mij u te waarschuwen. Ik weet, zei zij, dat gij zijn vriend zijn, ik smeek u, ga naar den graaf de Tournel en zeg hem, dat hij vluchten moet, op reis moet gaan onder een vreemden naam, zoodat men hem niet kan volgen. De Broeders des Verderfs hebben zijn dood gezworen, het plan om hem te vermoorden is reeds opgemaakt en als hij niet oogenblikkelijk vlucht, zal hij den dood niet ontkomen’.

Gij begrijpt hoe ik schrikte en de onbekende dame om meer inlichtingen vroeg. Zij kon of wilde die niet geven en her-

[p. 8]

haalde slechts, dat gij u oogenblikkelijk moest verbergen. ‘Mevrouw’, zei ik, ‘gij kent mijn vriend niet, als gij meent, dat hij voor een onbekend gevaar op de vlucht zou gaan. Indien u geen nadere inlichtingen kunt geven, zal de waarschuwing, die ik wel overbrengen wil, geheel nutteloos blijken’. Zij scheen het toen niet met zich zelve eens en was klaarblijkelijk ten prooi aan een heftigen tweestrijd. Eindelijk haalde zij diep adem, alsof haar iets benauwde en sprak:

‘Welaan, zeg hem dan, dat hij, zoo hij niet vlucht, in zijn eigen kamer zal sterven, nog dezen nacht. Zij voegde er bij, dat ik al mijn invloed op u zou gebruiken, om u tot de vlucht over te halen, want, zei zij, al mocht hij aan dezen aanslag ontkomen, dit zou slechts uitstel van den dood zijn. Als hij niet vlucht en zich verbergt zullen de Broeders hem toch treffen. Toen ging zij heen, zooals zij gekomen was en reed weder in een huurrijtuig weg. Ziedaar de Tournel, wat ik u te vertellen heb en ik raad u werkelijk te vluchten, want bij God, ik voelde, toen die dame bij mij was, dat dit alles hooge ernst moest zijn’.

De Tournel en zijn vriend hadden den jongen baron niet onderbroken. Nu zei de eerste:

‘Ik dank u voor uw raad, de Linar, maar gij begrijpt, ik zal dien niet opvolgen. Ik weet niet, wat die onbekende dame bewogen heeft om mij te willen redden, ook niet, hoe zij achter de geheimen komt van de Broeders des Verderfs, maar dit is zeker, ik zal niet vluchten’.

‘Maar dat is roekeloos’, riep de Linar uit, ‘gelooft gij dan niet dat de schurken u willen dooden?’

‘Ik ben daarvan geheel overtuigd, maar hun bedreiging jaagt mij geen vrees aan. Hoor eens de Linar, ik wil u in vertrouwen nemen. Luister, hoe ik met die Broeders in aanraking gekomen ben en gij zult begrijpen, waarom ze mijn dood willen. Gij zult tevens hooren, hoe lord Nibblington en ik ons verbonden hebben, niet te rusten voor en aleer de schurken, die zich onder dien naam verbergen, ontmaskerd en onschadelijk gemaakt zijn’.

De graaf vertelde nu zijn avontuur met het onbekende meisje, van de dreigbrieven, welke hij had ontvangen en van de overeenkomst, die hij en de lord gesloten hadden.

[p. 9]

‘Het spreekt van zelf’, zoo eindigde hij, ‘dat wij u dit alles mededeelen, overtuigd, dat gij daarvan met niemand, niemand zult spreken’.

‘Daarop geef ik mijn woord als edelman’, antwoordde baron de Linar, ‘maar ik ben jong en behoef voor niemand te zorgen, zeg, neem mij in uw verbond op, want ik wil u helpen de maatschappij van deze pest te verlossen’.

‘Maar’, zei nu lord Nibblington, die al dien tijd zwijgend had toegeluisterd, ‘denk er aan, het zal een strijd op leven en dood zijn’.

‘Des te beter, wat gij beiden bestaat, durf ik ook. Laten wij een driemanschap vormen en wederzijds zweren, dat wij niet zullen rusten eer de Broeders des Verderfs onschadelijk gemaakt zijn’.

De baron zag zich door beide edellieden de hand toegestoken en zij zwoeren elkaar hun leven te wijden om het geheime genootschap tegen te werken en te bestrijden.

‘Ik geloof’, zei de lord daarna, ‘dat wij reeds dezen nacht kunnen beginnen en met kans op succes. Als toch de inlichtingen van de onbekende dame juist zijn en wij mogen dit wel aannemen, dan zal dezen nacht nog een aanslag beproefd worden op u, graaf. Beproefd men een aanslag, dan moet een der Broeders hiermede belast zijn en wij zullen dus trachten ons van hem meester te maken’.

‘Ja zeker’, antwoordde de Linar, ‘nu wij met ons drieën zijn moet ons dit niet moeilijk vallen’.

‘Ik geloof’, merkte nu de graaf op, ‘dat gij u de zaak wel wat te gemakkelijk gaat voorstellen. Vergeet niet, dat het tot heden niemand is gelukt op een dier schurken de hand te leggen’.

‘Maar gij vergeet, dat voor zoover wij weten de politie nimmer zoo ingelicht was als wij’.

‘Ho, ho, alle slachtoffers ontvingen toch te voren hun doodvonnis en zij werden dan uitnemend bewaakt’.

‘Evenwel’, zei lord Nibblington, ‘zij wisten niet waar en wanneer de slag zou vallen en dat weten wij nu’.

‘Dat is zeker een groot verschil’, sprak de Linar.

‘Ik geef het toe’, antwoordde de graaf de Tournel, ‘maar men mag niet als vaststaande aannemen, dat mij de dolk of

[p. 10]

de kogel van een moordenaar zal treffen. Wie weet, wat de sluwe schurken thans verzonnen hebben, om mij te dooden’.

‘In ieder geval blijven wij bij u en gij zult in het gevaar niet alleen staan’, zei de baron.

‘Dat is zoo’, sprak nu de lord, ‘doch laten wij uw kamer doorzoeken en trachten op te sporen of de schurken misschien reeds iets in gereedheid gebracht hebben. Kunt gij uw bediende vertrouwen?’

‘Ferdinand, o als mij zelven, hij groeide op als mijn speelkameraad. Zijn ouders waren bedienden van mijn vader. Hij is mij met hart en ziel toegedaan’.

‘En uw overig personeel?’

‘Ik geloof het wel, maar onmogelijk is het natuurlijk niet, dat daaronder iemand schuilt, die door de bende is omgekocht’.

‘Welnu, laten wij dan eens logisch te werk gaan’, zei lord Nibblington. ‘De schurken kunnen u willen vergiftigen, maar nu gij gewaarschuwd zijt is dit gevaar te vermijden. Zij kunnen een sluipmoordenaar op u afzenden, die met dolk of pistool een eind aan uw leven zou trachten te maken. Dat zal evenwel niet gemakkelijk gaan. Op wat andere wijze zouden zij u nog kunnen vermoorden?’

‘Wie zal het zeggen’, antwoordde de graaf, ‘laten wij evenwel in mijn slaapkamer een onderzoek instellen’.

De graaf ging zijn vrienden voor en in de slaapkamer begonnen deze nu alles aandachtig te beschouwen. Zij openden kasten, onderzochten het bed, keken of door de vensters ook iemand kon binnendringen, doch zagen daarvan de onmogelijkheid in en konden, hoe zij ook zochten, niets vinden, dat hun wantrouwen gaande maakte.

‘Hier is niets gebeurd en hoe zouden de “Broeders des Verderfs” ook hier hun heilloos plan hebben kunnen voorbereiden’, zei baron de Linar, ‘neen, mijne overtuiging is het, dat zij hedennacht een sluipmoordenaar op u zullen afzenden, doch wij zullen hem, hoop ik, zoo hartelijk ontvangen, dat het de schurken heugt’.

‘Ja’, stemde lord Nibblington toe, ‘wij moeten bij u blijven Tournel en zij zullen met drie in plaats van met een tegenstander te doen hebben’.

[p. 11]

‘Uw vriendschapstrouw treft me’, antwoordde de graaf, ‘en daar wij gezworen hebben elkaar in leven en dood bij te staan, sla ik uw hulp niet af. Het is evenwel waarschijnlijk, dat die Broeders des Verderfs thans reeds mijn woning bewaken om mij te kunnen nagaan.

Zij hebben u hier zien binnenkomen en om hen geen argwaan te doen vatten, moeten zij u ook weder zien heengaan. Ik stel dus voor dat gij beiden vertrekt, om na eenigen tijd terug te keeren. Gij kunt dit doen door den tuin, want in den tuinmuur is nog een achterpoortje dat nimmer gebruikt wordt en in het geheel niet in het oog valt. Ferdinand is geheel te vertrouwen, hij zal u daar opwachten en u weder hier heen geleiden, zonder dat iemand daarvan iets behoeft te bemerken. Vindt gij dit goed?’

Beide vrienden moesten erkennen, dat het plan uitstekend was en nadat de graaf hen verder aangeduid had, hoe zij het poortje konden bereiken, gingen zij met een stevigen handdruk heen. Graaf de Tournel bleef alleen achter en hij belde Ferdinand, die weldra wist, wat hem te doen stond. Hij begreep wel niet, waarom de twee heeren op zoo geheimzinnige manier in de vertrekken van zijn meester gebracht moesten worden, maar als goed bediende vroeg hij geen redenen, doch verklaarde slechts, dat alles zou geschieden, als de graaf het bevolen had.

Intusschen waren lord Nibblington en baron de Linar om bij mogelijke verspieders geen argwaan te wekken te zamen naar hun club gegaan, van waar de eerste spoedig weder heen ging, terwijl de baron er nog een uurtje bleef? Zij hadden afgesproken waar zij elkaar, tegen dat het duister werd, weder zouden ontmoeten en tegen dien tijd waren zij beiden ter plaatse aanwezig in zeer eenvoudige kleeding.

‘Ik mijn revolver bij mij gestoken’, zei de Linar.

‘Ik ben ook gewapend’, antwoordde lord Nibblington, terwijl zij voortliepen, ‘en ik hoop vurig, dat er dezen nacht iets gebeuren moge. Gij kunt niet gelooven hoe opgewekt ik mij gevoel, nu wij een gewichtige en gevaarlijke taak aanvaard hebben. Het is toch maar waarheid, dat het gevaar iets verlokkends heeft’.

‘Ik zou ook niets zoo onaangenaam vinden, dan dat al onze moeite tevergeefsch zou zijn. Maar geloof me, als gij, evenals

[p. 12]

ik, die dame gehoord hadt, gij zoudt overtuigd zijn, dat dit alles groote ernst is’.

‘Ik ben er van overtuigd’, antwoordde de lord.

‘Ik gaf duizend louis d'or om te weten, wie de dame is, die mij waarschuwde, in welke betrekking zij staat tot de moordenaars, die zich zelf den naam “Broeders des Verderfs” gegeven hebben’.

‘Wij zullen niet rusten voor alles is opgelost, voor wij ook het meisje kennen, dat de Tournel uit hun handen gered heeft. Als dat meisje haar spraakvermogen terug kreeg, misschien dat wij dan achter veel geheimen komen zouden van de schurken, die Parijs onveilig maken’.

‘Waarschijnlijk is het juist daarom, dat de schurken de Tournel uit den weg willen ruimen en zoo spoedig mogelijk. Zij vreezen natuurlijk, dat het kind hunne geheimen verraden zal’.

De beide vrienden bereikten zoo met elkaar sprekend, de tuindeur waarvan de graaf gesproken had en daar wachtte Ferdinand hen reeds. Hij geleidde hen naar de vertrekken van zijn meester, zonder dat zij door andere bedienden werden opgemerkt. Graaf de Tournel heette hen hartelijk welkom. De terugkomst van zijn bondgenooten verheugde hem, want hij gevoelde zich beklemd. Hij was volstrekt niet bang, doch de gedachte, dat ieder oogenblik de hand eens sluipmoordenaars hem kon treffen, werkte toch niet opwekkend. Het gevaar bedreigde hem, doch hij wist niet in welke gedaante en juist het geheimzinnige folterde hem. Hij bekende dit openhartig aan zijn vrienden doch lord Nibblington antwoordde:

‘Kom, gij loopt weinig gevaar. Een gewaarschuwd man, zegt het spreekwoord, telt voor twee en hier zijn we met drieën gewaarschuwd en welgewapend.

De Broeders des Verderfs meenen u alleen aan te treffen, doch het zal hen niet meevallen’.

‘Ja, ja’, zei nu de Linar, ‘Nibblington heeft gelijk, de onbekende dame heeft ons wel een grooten dienst bewezen met haar waarschuwing, hoewel de inlichtingen vollediger hadden kunnen zijn’.

‘Ik vermoei nu al sinds een uur mijn hersenen met de vraag, wie zij zou zijn, die zooveel belang in mij stelt. Zij

[p. 13]

moet van zeer nabij met de Broeders bekend zijn’, merkte de Tournel op.

‘Dat schijnt inderdaad het geval’, antwoordde lord Nibblington, ‘doch ook dit raadsel zullen wij oplossen’.

‘Laten wij het hopen’, sprak de Linar.

De vrienden zetten zich nu om af te wachten, wat er gebeuren zou. Zij kortten zich den tijd met het ontwerpen van allerlei onderstellingen, de een al onmogelijker dan de andere, aangaande de wijze, waarop de Broeders des Verderfs trachten zouden de Tournel te dooden. Al hun onderstellingen evenwel moesten zij weder verwerpen en hoe langer het wachten duurde, hoe later en stiller het werd, des te zenuwachtiger gevoelden zij zich. Geen vrees beheerschte de drie moedige mannen, maar de wetenschap, dat een onzichtbaar gevaar hen bedreigde, beklemde hen. Eensklaps sprong de Linar op.

‘Luister’, riep hij, ‘wat is dat?’

Men luisterde en zwak klonk nu op straat de jammerklacht van een vrouw.

‘Open het raam’, riep de Tournel, ‘en laat ons zien, wat dit beduidt’.

Maar de Engelschman weerhield zijn vrienden en zei:

‘Om Gods wil, doe dat niet, misschien is het een list om u naar buiten te lokken. Wie weet of tegenover uw raam niet de moordenaar staat, gereed om u een kogel in het hart te jagen’.

Deze opmerking hield de beide anderen terug, niets was waarschijnlijker dan dit. Het weeklagen der vrouw was misschien een sluw bedacht middel van de moordenaars om den graaf, hun vijand, onder schot te krijgen.

Was dit de bedoeling dan bleef het middel zonder uitwerking, want de drie vrienden bleven van het raam verwijderd en vertoonden zich niet.

Maar het kostte hen moeite, want nog hoorden zij een angstig geroep om hulp en hun ridderlijke deugd gebood hen, de vrouw, die om hulp smeekte, te gaan helpen. In alle andere omstandigheden zouden zij dan ook niet geweigerd hebben en met den degen in de vuist op straat gesneld zijn, om te zien wat er gaande was.

‘Het wordt mij te erg’, zeide de graaf de Tournel, ‘zal ik

[p. 14]

voor mijn huis eene vrouw laten mishandelen, Groote God, neen, dat strijd tegen mijn eer. Ik ga zien, of mijn hulp noodig is. Wie weet, is het misschien niet de vrouw, die ons voor de “Broeders des Verderfs” gewaarschuwd heeft’.

‘Welaan, draai het licht neer’, zeide nu lord Nibblington, ‘ik zal voorzichtig een raam openen en uitkijken, wat het is. Gij, de Tournel, gij zult u in geen geval vertoonen’.

Deze wilde hiertegen nog iets inbrengen, maar reeds had de lord het licht uitgeblazen en in het donker hoorden de beide anderen, dat hij zacht een raam opende. Hij meende nu op straat te zien, zonder gezien te worden, maar pas had hij het hoofd buiten gestoken en trachtte hij met zijn oogen de duisternis te doorboren, toen eensklaps een fel licht op hem gericht werd. Onwillekeurig hield de lord de hand voor de oogen om het licht af te weren, maar op hetzelfde oogenblik was het licht weder verdwenen.

De lord had één oogenblik in een helderen lichtstraal gestaan.

‘Om Godswil terug!’ riep de Linar doodelijk ontsteld en lord Nibblington gaf daaraan gehoor en sloot de binnenluiken.

‘Zijt gij gedeerd?’ vroeg de Tournel met angst in zijn stem.

‘Volstrekt niet’, antwoordde zijn vriend kalm, ‘maar is er iets gebeurd. Hebt gij iets bemerkt? Plotseling werd het licht om mij, meer weet ik niet’.

‘Wij zagen evenmin meer’, antwoordde de Linar, die het licht weder aangestoken had, ‘maar geloof dit vriend, dat gij aan een groot gevaar ontsnapt zijt’.

‘Ontsnapt misschien’, antwoordde de lord, die nu eensklaps bleek werd, ‘mijn God, zie naar mijn hand’.

Hij hield zijn hand uitgestrekt en daarin zagen de anderen een klein pijltje steken met bovenaan een driehoekje.

De Tournel trok het ding terstond uit. Het leek kinderspeelgoed, maar de punt was vlijmscherp en zoo fijn, dat slechts een zeer klein wondje op den rug van de hand zichbaar was, waarop zich een bloeddruppeltje vertoonde.

‘Mijn hemel’, riep de Linar, ‘wat beteekent dat’.

‘Dit beteekent’, antwoordde lord Nibblington, die zich reeds weder van den schrik hersteld had, ‘dit beteekent dat ik door een vergiftigd pijltje getroffen ben. Ah die schurken

[p. 15]

dragen hun naam niet ten onrechte, maar toch troffen zij niet het slachtoffer, dat zij zich gekozen hadden’.

Reeds luidde de Tournel heftig de tafelbel en bijna oogenblikkelijk verscheen Ferdinand.

‘Een dokter, Ferdinand, haal een dokter’.

De bediende vroeg niets, aan den toon van zijns meesters stem hoorde hij, dat niet gedraald mocht worden en weg vloog hij, ofschoon hij niet wist, wie van de heeren de hulp van een geneesheer noodig kon hebben.

Intusschen had Linar een band stevig gebonden om den pols van de gewonde hand van den lord, teneinde het gif te beletten zich door het bloed te verspreiden, maar hij betwijfelde zeer, of deze maatregel wel helpen kon.

Men wachtte, wachtte in de spanning op een geneesheer en een zucht van verlichting steeg op, toen deze eindelijk binnentrad.

Met enkele korte woorden was de man der wetenschap op de hoogte gebracht en dadelijk onderzocht hij de hand van lord Nibblington.

‘Welnu dokter’, vroeg de Tournel.

‘Ik zie niets bijzonders dan een heel klein wondje, ik zou niet gelooven, dat er van vergiftiging sprake kan zijn’.

‘Dus u kunt geen maatregelen nemen?’

‘Neen, er openbaart zich niet één vergiftigingsverschijnsel. Maar als gij toch beslist daaran gelooft zou ik het wondje kunnen uitbranden en...’

‘Doe in ieder geval, wat gij kunt, dokter’, zei lord Nibblington bedaard, ‘hoewel ik niet geloof, dat uw kunst hier baten kan. De schurken zullen zich van een u onbekend vergif bediend hebben’.

‘Maar dan moeten zich toch vergiftigingsverschijnselen vertoonen’.

‘Zij zullen zich vertoonen, wees daarvan verzekerd’.

De dokter schudde het hoofd, hij kon het niet gelooven.

‘In ieder geval’, sprak hij, ‘wil ik hier blijven zoo gij dit goedvindt en zullen wij afwachten. Als er zich verschijnselen zullen voordoen, kan ik misschien nog maatregelen nemen’.

Dit werd goedgevonden en in angstige stemming zat men bijeen. Lord Nibblington was nog de minst neergeslagene van

[p. 16]

het gezelschap, hoewel hij zoo goed als zijn beide vrienden geloofde, dat het schijnbaar niets beteekenende wondje hem gevaarlijk kon zijn.

‘Komaan’, zeide hij, ‘laat ik er aan sterven, dan nog hebben de Broeders des Verderfs hun doel niet bereikt. Niet mij wilden zij dooden, maar u, de Tournel’

Deze kon niet antwoorden, het was hem, alsof de keel hem dichtgesnoerd werd.

Op dit oogenblik trad zijn bediende Ferdinand binnen.

‘Mijnheer’, zei hij, ‘er is aan de voordeur gebeld en er staat een dame, die u zeer beslist verlangt te spreken’.

‘Een dame, maar mijn God, wat gebeurde er dezen nacht dan toch? En zij wil mij spreken. Neen thans niet Ferdinand’.

‘Ik heb haar ook gezegd mijnheer, dat het nu geen tijd was, maar zij verlangde zeer beslist, dat ik haar verzoek zou overbrengen’.

‘Een nieuwe valstrik’, zei lord Nibblington, die rustig in een fauteuil zat.

‘Maar wie is zij?’ vroeg de Tournel weer.

‘Ik weet het niet, maar zij zeide, dat baron de Limar haar kende’.

Eensklaps liep deze naar de deur.

‘Blijft gij hier’, zei hij, ‘ik zal gaan’.

De Linar wist niet waarom, maar eensklaps stond het bij hem vast, dat die dame niemand anders kon zijn, dan zij, die hem reeds gebeden had zijn vriend te waarschuwen.

Hij liep naar de kleine spreekkamer, naast de hoofddeur en vond daar inderdaad dezelfde dame.

Hoewel zij zwaar gesluierd was, herkende hij haar terstond aan haar gestalte.

Toen de dame hem zag, slaakte zij een lichten kreet van verrassing.

‘U hier, baron de Linar, des te beter. Goddank dat ik u tref. Gij zult vertrouwen in mij stellen’.

‘Uwe waarschuwing, dat mijn vriend gevaar liep zijn leven te verliezen is tenminste waar gebleken’, antwoordde de Linar.

‘Mijn God’, steunde de dame van schrik wankelend, ‘hij is toch niet dood, dat kan niet. Maar getroffen! Door een pijl niet waar. Zeg mij, waar werd hij geraakt?’

[p. 17]

‘In de hand’, antwoordde de Linar, die het onnoodig vond haar te zeggen, dat niet de Tournel, doch lord Nibblington getroffen werd.

‘U zegt, mevrouw, dat hij te redden is. Spoedig, vertel mij, wat wij doen moeten’.

‘Gij stelt vertrouwen in mij’, zei zij, ‘welnu hier heb ik een flacon, laat daarvan uw vriend 10 druppels in een glas water drinken en hij zal geen gevaar loopen. Gebruikt hij deze druppels niet, dan is hij verloren en sterft binnen vier en twintig uren. De doktoren zullen dan zeggen, dat een hartverlamming hem trof’.

‘En uw tegengif zal hem redden?’ vroeg de Linar.

‘Ik zweer het u. Gij zult hem dus het middel toedienen?’

De Linar zag haar aan.

‘Neen, mevrouw’, zei hij, ‘dat zal ik niet doen. U is op de hoogte met al de geheimen van de Broeders des Verderfs, daarvan hebt gij de bewijzen gegeven. Dit evenwel is geen aanbeveling’.

‘Gij wantrouwt mij dus?’

‘Moet ik dit niet doen. Wie verzekert mij, dat dit flacon geen vergif bevat, instede van een geneesmiddel. En zou ik dan dit mijn vriend mogen toedienen?’

‘Maar’, riep de dame heftig, ‘ik meen bewijzen gegeven te hebben uw vriend te willen redden’.

‘Geen bewijzen genoeg om u voldoende te vertrouwen. Mijn God, mevrouw, u begrijpt toch, dat wij in onze omstandigheden, bedreigd van alle zijden door de geheimzinnige Broeders des Verderfs, wel voorzichtig moeten zijn’.

De dame boog het hoofd. ‘Het is waar’, antwoordde zij, ‘gij moet voorzichtig zijn, maar laat dit u bewijs genoeg zijn, tenminste hiervoor, dat deze drank geen vergift bevat’.

Dit zeggend had zij zich uit de karaf, die op tafel stond, een glas half vol water geschonken. Zij liet daarin een twaalftal droppels uit het fleschje vallen en nam toen het glas op.

Zij lichtte den sluier weg van haar gelaat en dronk het water.

De Linar had haar bewegingen gevolgd en terwijl zij dronk bewonderde hij haar schoon regelmatig gelaat dat de sporen van zielelijden vertoonde.

[p. 18]

Reeds viel de sluier evenwel weer voor het gelaat en zij reikte nu het fleschje aan de Linar.

‘Zult gij het hem toedienen?’ vroeg zij bijna smeekend.

‘Ja’, antwoordde deze, nu overtuigd, ‘en zoo uw middel hem het leven redt, o, hoe dankbaar zullen wij u dan zijn. Maar zeg mij, wie zijt gij?’

‘Gij moogt het niet weten, ik ben een ongelukkige, dit zij u genoeg’.

‘Maar kan ik niets voor u doen, kunnen wij uwe hulp niet vergelden?’

‘O, neen, neen, ik breng die slechts uit dankbaarheid. Uw vriend, graaf de Tournel, heeft meer voor mij gedaan, dan ik hem ooit vergelden kan. Meer mag ik niet zeggen, laat mij thans gaan’.

‘Ik eerbiedig uw stilzwijgen, mevrouw, hoewel de geheimzinnigheid mij leed doet’.

Eenige minuten later kwam de Tournel in de gang om te zien, waar zijn vriend zoo lang bleef. Hij zag nog juist dat deze een dame uitliet.

Hij stond juist onder het ganglicht, toen de Linar zich omkeerde en hem in het gelaat zag.

‘Mijn God’, riep deze, ‘wat ziet gij bleek, wat is er gebeurd?’

‘Ach Linar, hij zal er aan sterven. Reeds beginnen zich verschijnselen te vertoonen. Nibblington schijnt als verlamd. Hij ligt stil en zwijgend in zijn stoel en de dokter constateerde dat het hart zwakker werkt’.

‘Hij zal niet sterven’, antwoordde de Linar, ‘hier is het geneesmiddel, dat hem zal redden’.

Hij begaf zich naar de kamer waar de dokter met den lord was en gaf den laatste in een beetje water de druppels.

Eerst toen dit gebeurd was, vertelde hij aan de Tournel, hoe hij het tegengif gekregen had.

‘En zou het helpen?’ vroeg deze.

‘Ik twijfel er niet aan’, antwoordde de Linar. Lord Nibblington sprak niet, hij viel in slaap en slechts fluisterend sprekend bleven de drie anderen bij hem. De dokter voelde hem nu en dan den pols en erkende, dat deze niet verder verzwakte.

[p. 19]

En des morgens toen het ochtendlicht doorbrak en lord Nibblington, dien men op de canapé gevleid had, verkwikt ontwaakte, constateerde de dokter, dat het hart weder geregeld en normaal klopte.

‘Het is ongelooflijk’, zei hij, ‘en toch is het waar. Gij zijt zeker vergiftigd geweest, door een mij onbekend gif, dat sterk op het hart werkt. Maar die druppels hebben die werking belemmerd en tegengegaan. Het weinigje, dat er van dit tegengif overbleef, mag ik zeker wel behouden om het te onderzoeken’.

‘Zeker’, zei de Tournel, ‘doch zwijg van dit alles’.

De dokter beloofde dit en vertrok. De drie vrienden waren weer alleen.

‘Welk een nacht van verschrikking’, zei de Tournel huiverend.

‘Dat was het’, antwoordde de Linar, ‘doch wij mogen God voor den goeden afloop danken’.

‘En wij hebben Zijne hulp noodig in den strijd, die ons nog te wachten staat’, sprak Nibblington plechtig. ‘Wij weten nu met welke gevaarlijke vijanden wij te doen hebben. Maar wij zullen niet versagen en hen tot het uiterste bestrijden’.

‘Zeker en tevens zullen wij de raadselen oplossen, die zich voordoen. Wij zullen weten aan wie gij uw redding te danken hebt, wie het arme stomme meisje is en nog vele geheimzinnige dingen meer’, sprak de graaf de Tournel.

‘Ja’, voegde baron de Linar er bij, ‘dood aan de Broeders des Verderfs, dat zij de leuze van onze driemanschap’.