Bij den twaalfden klokslag

[p. 97]

Hoofdstuk X.
De Belofte.

Toen de twee alleen gebleven waren keken zij elkaar een oogenblik aan.

- Gij zijt waarlijk nog moediger kerel dan ik gedacht had, zeide Emile als ik ooit in zulke penibele omstandigheden mocht geraken, hoop ik ook den dood zoo onder de oogen te mogen zien.

- Ge acht dus dat einde ook onvermijdelijk?

- Ja, het spijt me, dat ik het zoo ronduit zeggen moet, er is voor u geen redding meer. Al zoudt ge een aantal toegewijde dienaren of vrienden hebben, die nu nog hierheen kwamen, ze zouden u niet meer kunnen redden. Ge hebt het spel verloren en zult moeten sterven.

Alleen verraad zou u kunnen redden, verraad van uw of van mijn kant. Gij zult uw leven niet met verraad willen koopen, ik zou u willen redden als dat zonder verraad mijnerzijds

[p. 98]

mogelijk ware, maar dat kan niet en dus moet gij u in het onvermijdelijke schikken.

Bénoist knikte.

- Ik ben u dankbaar dat ge zoo ronduit met me spreekt, zei hij. Ik begrijp ook wel, dat het voor de zaak die gij dient in zekeren zin noodig is dat ik sterf. Het is in zekeren zin ook jammer dat flinke mannen zooals u en ik tegenover elkaar moeten staan. En och laten wij dit ook weer niet al te tragisch opvatten. Ik zou u een dienst willen vragen. Ge zoudt me een zeer grooten dienst kunnen bewijzen.

- Als ik dat werkelijk kan zonder de zaak aan welke ik door een eed verbonden ben te schaden, dan zal ik dat zeker willen.

- Dank u, dat is in orde. Ik veronderstel dat als ik sterf, het voor de zaak toch van geen belang is op welke wijze ik sterf.

- Neen dat zal wel geen verschil maken.

- Maar voor mij is het verschil zeer groot. En ik vrees den dood niet, maar er zal mij toch alles aan gelegen zijn niet te sterven door de hand van den man, die mij met zoo blijkbaar genoegen den dood heeft aangezegd. Gij moet dat verhinderen.

- Onmogelijk.

- Spreek dat woord niet te gauw uit, gij weet nog niet wat ik u wil voorstellen. Ik moet

[p. 99]

sterven, goed, maar ik wil niet eerder sterven dan beslist noodig is. Om twaalf uur als ik hem wel begrepen heb zal die kerel hierkomen en als ik dan niet weg ben.....

- Gij zult niet weg zijn.

- Goed als ik dan niet weg ben, zal hij mij dooden. Welnu, ik zal bij den laatsten klokslag van twaalf daar voor dit met tralies beveiligde venster staan, ik zal de lamp in de hand nemen en van buiten duidelijk zichtbaar zijn. Ik zal een uitmuntende schijf zijn om op te schieten, ik weet zeker dat gij een goed schutter zijt wiens hand niet beeft. Welnu dan vraag ik u als groote dienst, dat gij op den laatsten slag van twaalf van buiten op die schijf uw vuurwapen richt en afschiet. Als ik dan sterf, sterf ik niet door de hand van dien man maar door de hand van een tegenstander dien ik mijn achting niet ontzeg. Gij moet toch begrijpen dat dit verschil voor mij zou uitmaken?

Emile veegde zich het zweet van het voorhoofd.

- Ja, stemde hij toe, ik kan mij voorstellen, dat het verschil voor u uitmaakt. Maar wat gij mij vraagt kan ik niet doen, neen ik kan het niet doen. In een open eerlijken strijd als onze kansen gelijk stonden zou ik mij met u willen meten maar meent gij, dat ik u zou neerschie-

[p. 100]

ten willen van een verre donkere standplaats af, neen dat doe ik niet.

- Maar gij zijt er toch zeker van dat hij met den laatsten slag van twaalf hier komen zal om mij te dooden.

- Ik ben er zeker van, hij zal met den eersten slag al hier zijn. Hij zou ook zoo met een ander doen als het voor de zaak van zijn meester noodig was, maar hij schijnt u nog op zeer bijzondere manier te haten.

- Dat voel ik, maar daarom ook mijn wensch. En als gij zeker weet, dat hij mij dooden zal, dan maakt het toch geen verschil uit voor u, dan moet gij mij den dienst bewijzen, die ik u vraag.

Emile verkeerde in heftigen tweestrijd. Hij was werkelijk niet iemand die voor daden van geweld terugdeinsde, hij had dingen op zijn geweten die zeker erger waren. maar dit streed toch tegen zijn gevoel.

- Heusch, ik vind het...

- In strijd met uw eed, vroeg Bénoist snel.

- Neen dat niet.

- Welnu dan doe het, als het noodig is. Misschien, wie weet.....

- Neen vlei u niet met ijdele hoop, gij zijt een stervende gelijk.

[p. 101]

- Weiger dien stervende dan ook niet zijn laatste verzoek.

- Goed, sprak Emile zich vermannend ik zal het doen. Maar ik wil dan weten wie er door mijn hand sterft: uw naam. Gij heet zoomin Bénoist als ik Emile heet.

Op dat oogenblik werd de deur van de torenkamer geopend en Bénoist fluisterde zijn vriend en vijand tevens een naam toe.

- O, riep de ander ontsteld, maar dan.....

- Ik heb uw woord, antwoordde Bénoist en met een glimlach voegde hij er bij: - Maak u overigens niet al te ongerust, wie weet.