De wylde boerinne en oar wurk

[p. 160]

It doke

Yn 't bosk wie 't allegearre rêst,
De fûgels slepten yn har nêst.
Allinne in jonge hôfdo siet
Jit yn in beam en song syn liet,
Hy fûn 't sa moai syn roekoe-oe,
Dat hy noch lang net swije woe.

Mar troch it bosk dêr sloep in murd,
Hy trape sêft mar rûn dochs hurd.
Gau hied er 't doke by de kiel
En die der mei in lekker miel.
Ja, fûgeltsjes, leau dit mar wis:
Sjong noait, as 't tiid fan sliepen is.

(Nei it Deensk)