Horae Belgicae

[p. 248]

¶ Nr. 123.

Dit is die wise:
Hoe lustelic wert der minnen bant
ontsloten mit groter.....

Hoe lude so sanc die leraer opter tinnen:
die nu in swaren sonden leeft,
die mach sich wel besinnen,
dat hi hem een tijt te gode wert keert,
eer hem die doot die wech ondergheet.
hi is wijs, diet wel besinnet.

Och edele mensche, nu denct du moetste immer sterven.
en bistu dan niet van sonden vri,
godes hulde moetstu derven.
wi hebben versumet so seer die tijt,
roepet noch ghenade: heer vader rijc,
laet ons u hulde verwerven!

Ende dat verhoorde een jonghelinc, jonc van jaren,
hi sprac: heer leraer onversaecht,
hoe moochdi aldus ghebaren?
ic mach noch leven menighen dach
ende hebben vroude ende groot ghemac
ende nochtant te gode varen.

Die leraer die sprac: dijn vroude en mach niet duren,
des lidens comt so menichfout
in eenre corter uren.
och haddestu nu die sinne mijn,
dat di nu dunket vroude sijn,
dat en is mi niet dan truren.

Die jonghelinc die sprac: ic en cans mi niet bedwinghen,
ic moet ghebruken mijnre jongher joocht
mit dansen ende mit springhen.

[p. 249]

 

die veighe sijn die moeten sterven.

 

wel op, laet ons nae vroude werven!

 

ons mach noch heil ghelinghen.

 

 

6.

Die leraer die sprac: dijn woorde sijn seer vermeten:

 

waer sijn al dine ghesellen ghebleven,

 

die bi di waren gheseten?

 

si waren van jaren dijns ghelijc

 

ende daer toe stout van moede ende rijc:

 

die worme hebben si ghegheten.

 

 

7.

Die jonghelinc die sprac: is mi dat hemelrijc ontferret,

 

so is die werelt so seer verkeert,

 

den rechten wech mi erret.

 

ic was ghewaden in een wat,

 

ic hadde ghemist den rechten pat,

 

ic en weet niet wat mi erret.

 

 

8.

Die leraer sprac: woudestu dijn herte noch neighen,

 

den rechten wech te gode wert

 

wil ic di gherne leiden.

 

der werelde troost en is niet dan een caf

 

ende wilstu noch niet laten af,

 

die helle die wort dijn eighen.

 

 

9.

Die jonghelinc die sprac: ic danke des gode sijnre goede,

 

god selven heeft u hier ghesant

 

mi te wisen ende te sture.

 

nu helpt mi in den rechten pat,

 

dat ic deser werelt mach wesen af:

 

si wort mi veel te sure.

 

 

10.

Die leraer die sprac: ic danke des gode sijnre goede,

 

dat sich dese jonghe man heeft bekeert

 

in also corter stonden.

 

nu hout di aen die tien ghebode

 

ende dienet onsen heren gode

 

ende hout di vri van sonden.

[p. 250]

11.

Die jonghelinc sprac mit also dommen sinnen:

 

help rike here god van hemelrike,

 

hoe sal ic des beghinnen,

 

dat ic aentoghe enen grauwen roc?

 

so waer ic alre werelde spot. -

 

mit dien keerde hi hem omme.

B. 35. - Hs. 1, 1. lere (und so immer) - 3, 3. geheren - 4, 5. u (di) - 5, 1. besinnen - 5, 5. veruen - 7, 6. arret - 8, 3. leren (leiden) - 10, 3. uren (stonden) - 11, 2. ryker.

Vergl. meine Geschichte des deutschen Kirchenliedes Nr. 220. Seite 375-378.