Horae Belgicae

[p. 211]

¶ Nr. 107.

Het toghen uut drie lansheren
al in.........
Frater Johannes Brugman.

Mit vroochden laet ons singhen
ende loven die triniteit,
dat si ons wil bringhen
ter hoochster salicheit,
die ewelic sal gheduren
ende ewelic sonder verganc.
och mocht ons dat gheburen!
och ewich is so lanc!

Leefden wi nae die ghebode
maer als wi leven souden
ende dienden altijt gode
ende onser liever vrouwen,
ende lietent overliden
den swaren overganc,
so mochten wi ons verbliden:
och ewich is so lanc!

Blischap sonder ende
is boven in hemelrijc.
die wi daer sullen vinden,
dien is hier gheen ghelijc.
daer is dat godlic wesen,
schenct ons den bliden dranc,
ic hebt wel horen lesen:
och ewich is so lanc!

Maria die moeder ons heren
die is van ons verblijt,
als wi ons bekeren
in deser ellendigher tijt.
Maria, maghet reine,
och edel wijngaertranc,
bidt voor ons ghemeine!
och ewich is so lanc!

[p. 212]

5.

Nu mach ic ooc wel truren

 

ende mijn singhen laten staen,

 

want ic had uutvercoren

 

dat immer moet vergaen.

 

ic waende, si soude mi gheburen,

 

si gaet al haren ganc;

 

ic vrees een ewich truren:

 

och ewich is so lanc!

 

 

6.

Ic sanc mit groter vrouden:

 

die werelt al staet mi aen,

 

aen haer wil ic mi houden,

 

si en mach mi niet ontgaen,

 

tis ewich ja niet vresen. -

 

si maect mi also cranc.

 

ic soud so wel ghenesen,

 

waer ewich niet so lanc.

 

 

7.

Ic sanc van ure tot uren,

 

si soude mi enghe sijn,

 

ic waende, si soude mi doden,

 

dat en mach also niet sijn.

 

nu wil ic van haer scheiden,

 

si gaet al haren ganc,

 

ten baet gheen langher beiden:

 

och ewich is so lanc!

 

 

8.

Wes sal ic mi hantieren,

 

wat sal ic ane gaen,

 

dat ic der werelt manieren

 

van vresen moet laten staen?

 

vol drucs, verdriets van binnen,

 

vol drucs, dat maect mi cranc.

 

wat sel ic gaen beghinnen?

 

och ewich is so lanc!

 

 

9.

Adieu der werelt minnen,

 

adieu, tis al ghedaen!

 

ic heb in minen sinnen

 

wat niewes aen te gaen:

[p. 213]

 

ic wil gaen avonturen

 

te gaen een anderen ganc,

 

al sout mi worden sure:

 

och ewich is so lanc!

 

 

10.

Tot hem wil ic mi keren

 

die ewelic duren sal,

 

ende loven hem ter eren,

 

die goede god boven al.

 

wil hi mijns noch ghedenken

 

ende keren minen sanc,

 

so soude ic mi hem schenken:

 

och ewich is so lanc!

 

 

11.

Die enghelen menigherleie

 

si doen ons groten cier

 

ende laten ons te weten,

 

het ghelt ons even dier.

 

so moghen wi ons verbliden

 

ende leren der enghelen sanc

 

nu ende tot allen tiden:

 

och ewich is so lanc!

 

 

12.

Die enghelen alle gader

 

si maken ons groten feest,

 

si loven god den vader,

 

den soon, den heilighen gheest.

 

als wi onse sonden laten,

 

si gheven ons groten danc

 

ende lonent ons sonder maten

 

daer ewich is so lanc.

 

 

13.

Laet ons gaen dienen gode,

 

dat rade ic jonc ende out,

 

ende houden sijn ghebode

 

ende bidden hem menichfout,

 

dat hi ons wil beschermen

 

al voor der hellen stanc

 

ende voor dat ewich kermen!

 

och ewich is so lanc!

[p. 214]

A. 38. - Schon Hor. belg. 2, 36. - Hs. 6, 1. vroechden (vrouden) - 6, 3. is mijn handen (ic mi houden) - 10, 7. mit hem (mi hem?)

Johann Brugman war ein berühmter Prediger der Minderen Brüder in den Niederlanden. Im J. 1456 war er Lector der Theologie im Convente zu St. Omer (conv. Audomarensis), im J. 1458 Prediger des Elisabeth-Klosters im Haag (s. die Hs. der Maatsch. der nederl. Letterk. zu Leiden, Catalogus I, 44.), später ward er Provincial. Durch seine Predigten erwarb er sich solchen Ruhm, dass man noch lange nach seinem Tode zu sagen pflegte: Al cond ghi praten als Brugman (und könntest du auch predigen wie B.)! Er starb im Rufe großer Heiligkeit zu Nimwegen 1473. Von seinen Schriften ist bis jetzt weiter nichts gedruckt als seine Vita S. Lidwinae Virginis, Schiedami 1498. 4^o. (zwei Exemplare davon im Walrafianum zu Köln), wiederholt in Acta Sanct. April. T. II. p. 270-364. Vgl. Paquot Mémoires T.X. p. 322-324.