Horae Belgicae

[p. 165]

¶ Nr. 81.

Dit is die wise:
In niden bin ic dicke bedroeft,
des moet mijn vroude ontghelden.

Heffe op dijn cruce, mijn alreliefste bruut,
volghe mi nae ende ganc dijns selves uut,
want icket ghedraghen heb voor di:
heefstu mi lief, so volghe mi! -

O Jesu alreliefste heer,
ic bin noch jonc ende teer.
ic heb di lief, dat is immer waer,
mer dijn cruce dat is veel te swaer. -

Ic was noch jongher doe ic dat droech:
claghe niet, du biste sterc ghenoech.
wanneer du biste out ende cout,
so en heefstu des cruces gheen ghewout. -

Wie mach liden dat bedwanc?
der daghe is vele, dat jaer is lanc.
ic bin des cruces onghewoon:
och spaert mi, mijn alreliefste brudegom! -

Hoe bistu, lief, dus haeste verleghen?
du moetste noch striden al dijn daghe.
ic wil castien dijn jonghe lijf,
du wordest mi anders veel te stijf. -

Here, dattu wilste dat moet immer wesen,
mer des cruces en mach ic niet ghenesen.
mer wilstuut hebben dat icket sal draghen,
so moet ic crenken ende versaghen. -

Waenstu in den rosen te baden,
du moetste eerst door die doornen waden.
sich aen dijn cruce ende aen dat mijn,
hoe onghelijc swaer datse sijn. -

Wi lesen in der heiligher schrift:
dijn juc is soet, dijn borden sijn licht.
hoe bistu mi dus anxtelike hart!
och spaert mi, mijn alreliefste brudegom saert! -

[p. 166]

9.

Onghewoonte beswaert den moet,

 

mer lidet ende swighet, het wort noch goet.

 

mijn cruce dat is so costeliken pant,

 

dien ic dat gonne dat is mijn vrent. -

 

 

10.

Dinen vrienden ghevestu weinich troost:

 

mi gruwelt voor den swaren last.

 

ic sorghe ic en sals niet moghen herden:

 

och lieve here, wes sal mijns ghewerden?

 

 

11.

Dat hemelrike dat lidet ghewout,

 

mer du bist noch van minnen cout.

 

heefstu mi lief, het wort noch goet,

 

want rechte minne maket al dinc soet. -

 

 

12.

Och here, gheeft mi der minnen brant!

 

mine crancheit is di wel becant.

 

laetstu mi op mi selven staen,

 

so weetstu wel dat ic moet vergaen. -

 

 

13.

Ic bin swart ende suverlic,

 

ic bin suur ende minnentlic,

 

ic gheve den arbeit ende rast:

 

betrouwe op mi, so staestu vast! -

 

 

14.

Och here, oft immer wesen mach,

 

des cruces neem ic gheen verdrach,

 

mer wilstuut hebben ende moet dat immer sijn,

 

so gheschie dijn wille ende niet die mijn.

 

 

15.

Soude ic dijn rike ende hulde verliesen,

 

ic woude eer hondert crucen verkiesen:

 

here, ghevet macht ende lijtsaemheit

 

ende cruce mi wel, het si mi lief of leit! -

 

 

16.

Ist dat dit cruce ten herten gheit,

 

so denket wat ic di hebbe bereit:

 

mi selven gheve ic di te loon

 

ende mitten enghelen die ewighe croon.

[p. 167]

17.

Liden is mijn naeste cleit,

 

een mantel van liden is mi bereit,

 

si is ghevoedert mit verdriet.

 

och leider ic en canse versliten niet

 

eer ic coom uut deser werelt verdriet.

B. 13. - Hs. 1, 4. heeftu - 2, 1. here - 2, 2. teder - 3, 4. hebstu - gewalt - 5, 4. weerste (wordest) - 10, 4. geweerden - 11, 3. hebstu - 13, 3. rust - 16, 1. gaet.

Ein deutsches Gedicht desselben Inhalts und aus derselben Zeit hat sich erhalten auf der Rückseite eines Gemäldes im Besitze des Herrn Kaufmann Dietz zu Coblenz. Es stammt aus dem Kloster Camp bei Boppard. Auf der Vorderseite ist dargestellt, wie Christus sein Kreuz trägt und ihm eine Nonne, auch ein Kreuz tragend, nachfolgt. Das ganze Gedicht, 16 Strophen, habe ich mitgetheilt in Aufseß Anzeiger 3, 27. Der Anfang lautet:

Hebe uf din cruze und gange nach mir
oder gange vor, ich volgen dir.
ich muß dich zwingen und lemen;
du bist wilde, ich muß dich zemen.