Horae Belgicae

[p. 153]

¶ Nr. 72.

Dit is die wise:
Dat gaet hier teghen den somer,
al dat men singhen sal.

Ic draghe dat liden verborghen,
besloten in minen gront,
van den avont totten morghen
worde ic daer af ghewont.
Ic bin alleen int liden,
och lacy ic bin alleen.
hoe soudic mi verbliden?
der trouwen en vindic gheen.
Daer comet so menich suchten
al uut mijns herten gront.
mochtic des lidens vluchten,
ic dedet in corter stont.
Nu ist aldus gheleghen,
ten mach niet anders sijn;
men willes mi niet verdreghen,
dus blivet die sorghe mijn.
Och wie mach icket bet claghen,
dan die den troost verleent.
hi wilt mi helpen draghen,
tis also trouwen vrent.
Ic wil in hem verbliden
ende hopen tot alre tijt,
dat hi mi voor dit liden
sal gheven groot jolijt.
Die trooster van hier boven,
die alle herten kent,
die wille wi altoos loven,
als hi ons liden toesent.
Hi heeft die perse ghetreden
al om die minne van mi:
ic salt hem weder ghelden
so veel alst in mi si.

[p. 154]

9.

Hoe vele du kanste gherapen

 

al uut den liden mijn,

 

dat gheve ic di te baten:

 

tmoet al gheleden sijn.

B. 38. - Hs. 4, 3. verdragen.