Horae Belgicae



[pagina 125]
¶ Nr. 56. Het sat een voghel ende sanc so hooch op eenre tinnen. 1.[regelnummer] Ic bin mijn tijt gheworden quijt in also corten stonden. tis mi een pijn ende quaet venijn die grootheit mijnre sonden. 2.[regelnummer] O jonghe joocht, waer is dijn vroocht ende waer is si ghebleven die schone blom? nu siet al om! die is ontween ghewreven. 3.[regelnummer] O schalc natuur, ghi wort mi suur altijt in mi te temmen! al ist onsoet, het is mi goet, mijn hert van di te brenghen. 4.[regelnummer] Dijn bitter soet, waer ic des vroet, en soude ic niet meer smaken, want wie di mint, die wort al blint ende can god niet ghenaken. 5.[regelnummer] Ic heb van di dat ic niet vri van striden en can ghewesen. wie di verkiest, hi god verliest, als wi in boeken lesen. 6.[regelnummer] Hoe swaer bin ic in dinen stric mit liden ende last ghebonden! ic wil mijn last alst mi wel past noch werpen in Jesus wonden. 7.[regelnummer] Ic moet mi jo noch maken vro in druc ende ooc in liden, want ic wel weet, mi is bereet altoos te moeten striden. 8.[regelnummer] O reine hert, ghi lijt groot smert van binnen ende ooc van buten van menich strijt in deser tijt, ghi moetet al besluten. 9.[regelnummer] O soete heer, ghif mi inkeer van liefde der naturen, want si en is niet dan groot verdriet, si en can ooc niet langhe duren. A. 46.