|
| |
| |
| |
II. Renout
Renout van Montalbaen.
I. Bruchstück.
Wie König Karl seinen Sohn Ludwig zum Könige von Frankreich wollte krönen lassen und wie er den Haimijn von Dordoene dazu einladet.
was vor enen veinstre ghestaen
ende hadde die collumme bevaen
ende sach in dat dal beneden,
waer die heren quamen ghereden.
5[regelnummer]
‘den vorsten’ seitsi ‘hebbic becant,
dats mijn neve die grave Roelant.
dander es met waren dinghen
die grave Willem van Oringhen.
die derde dinket mi Bertram,
10[regelnummer]
een stout ridder ende lofsam.
die vierde dats mijn here Bernaert
ic weet wel si comen harewaert.
ic vrucht bi gode die mi gheboot!
dat si riden in hare doot.
15[regelnummer]
ic wilde wel datsi teser wilen
waren over hondert milen.
si hebben grote botscap te doene
| |
| |
die riddren sterc ende coene.
ganc wech’ seitsi ‘portenare,
20[regelnummer]
datti god onse here beware!
ende nem dese vier hobande
ende ghef mi den besten Roelande:
sech datten hem sijn moeije sande,
ende ghef mi desen den here Bertrande.
25[regelnummer]
ghef elken ridder enen hobant
ende sech dat icse hem hebbe ghesant.
doe die paerde achterwaren wale,
brinc de riddren in de sale.
si comen vor den overmoedichsten man
30[regelnummer]
die nie ter werelt lijf ghewan.
bi den here die mi gheboot!
ic duchte hi salse slaen te doot.
ic wilde wel dat si alle waren
over dusent milen ghevaren.’
35[regelnummer]
dat segghic u, met ghewoude
tien tiden was Haymijn die oude
die stout waren ende coene:
daer sater ghewapent acht hondert:
40[regelnummer]
dat seit de boec wien soos wondert.
daer was die overmoet so groot,
ende mallijc hadde op sinen scoot
een swaert met ener goeden egghe:
het es al waer dat ic u segghe.
in enen bliaut van groenre siden
daer menich goet steen in stoet:
dat nes loghene ne gheen.
50[regelnummer]
hi hadde ghescranct sine been,
sijn ellenboghe stoet op sijn enie:
scoonre hof hilt Haymijn nie.
| |
| |
hi sat of hem ware onderdaen
dat kerstinede heeft bevaen
55[regelnummer]
ende hi hadde met siere tonghen
al dat hof also bedwonghen
datter niemen spreken dorste,
gheen so rike lantsvorste.
Nu quamen die vier ridders temale
ende groeten Haymijn met minnen,
ende al dat si vonden daer binnen
groeten si met goeder trouwen
ridders, vrouwen ende joncfrouwen.
65[regelnummer]
mer daer was niemen so vrome
die dorste segghen ‘willecome.’
si boghen neder vele schiere
ende hine was niet in dien
70[regelnummer]
dat hi op hem wilde sien.
doe seide die grave Roelant
‘wi fijn boden tot u ghesant
ende comen van den coninc van Vrancrike
75[regelnummer]
ens niemen so edel no so scone
die Lodewike mach spannen crone.
dor u es thof ghelinghet met crachte
veertich daghe ende veertich nachte.
hi heeft u ghesworen vrede
80[regelnummer]
met twaelf den besten van kerstinede.’
Haymijn hoorde wel de tale,
mer hi versweechse altemale.
vor hem sach in sinen lande,
85[regelnummer]
doe wert hi bleec ende vale,
hine conste spreken ghene tale
ende dat dede den ridder goet
| |
| |
haddise sonder lachter moghen slaen,
90[regelnummer]
sine waren hem niet ontgaen.
een ridder stout ende becant
‘spreect jeghen ons, Haymijn here,
95[regelnummer]
wi biddens u ghenadelike,
ende secht of ghi Lodewike
cronen wilt, laet u sijn lief.
ghi sout antworden enen dief
of enen gherechten mordenare,
100[regelnummer]
al waert dat hi verdeelt ware,
nochtanne soudire spreken jeghen.’
nochtoe sweech Haymijn die deghen.
doe saghen die lantsheren
105[regelnummer]
Doe stont op die scone vrouwe,
die hovesc was ende ghetrouwe,
ende ghinc ten alre besten wine
110[regelnummer]
daer af quam hare sint pine,
ende brochtse vul wijns altehant
ende seide ‘drinct, neve Roelant,
desen verschen coelen wijn,
uw schinker willic heden sijn
115[regelnummer]
ende ooc mijns here Willems mede.’
doe gaf si drinken optie stede
ende hietse willecome sijn.
120[regelnummer]
des balch die grave Haymijn.
soe seide ‘spreect, grave here,
ende antwort dor uwes selves ere
| |
| |
minen neven enten uwen mede:
het sijn de beste van kerstinede.
125[regelnummer]
dat ghi so langhe swijcht es dorperhede.’
ende eer soe twoort vulseide,
Haymijn die hant verdroech,
daer hi de vrouwe mede sloech
so vruchtelijc enen slach
130[regelnummer]
dat soe ne hoorde no sach.
daer dorste niemen segghen ‘laet’
no dertoe spreken goet no quaet.
nochtan dat haer dat rode bloet
135[regelnummer]
dit versach die grave Roelant
mijn here Willem ende Bernaert
ende vloecten alle hare swaert
ende seiden: die duvel moets wouden
140[regelnummer]
dat sire ontwapent comen souden.
si hieven op die scone vrouwe,
die scone was ende ghetrouwe.
gherne soude die gravinne
breken dese grote onminne,
145[regelnummer]
ende soe riep met haesten groot
‘ghi heren, in hebbe ghene noot.’
die hovesche vrouwe entie goede
dwoech haer selven van den bloede
ende liep daer Haymijn stont
ende helsten met bliden sinne
ende seide ‘spreect grave, lieve minne!’
Als Haymijn sijn evelmoet
vergaen was, sprac hi daer hi stoet
155[regelnummer]
‘wat mach ic segghen, lieve vrouwe?
ic ben donghevallichste man
| |
| |
die ie siele of lijf ghewan
ende ghi donghevallichste wijf
160[regelnummer]
die ie ontfinc siele of lijf.’
‘waer bi?’ seit soe ‘soete minne.’
‘ic wilt u segghen, vrouwe gravinne.
ic hebbe u ghehat dats waer
lettel min dan dertich jaer.
165[regelnummer]
hadde mi god der ere gheonnen,
ic hadde een kint an u ghewonnen,
dat nu ten wapenen ware so goet
dat mijn lant hadde behoet.
nu moet bliven al mijn lant
hi wert so crachtich in corten daghen,
hi ontcrachteghet mine maghen.
daer bi staet mi onscone,
hi wille dat ic hem spanne crone:
175[regelnummer]
dat ontbieden si mi alle gader.
ic haten meer dan den vader.
dien soudic wel gherne slaen.
ghegreepsi mi ooc, wete kerst!
180[regelnummer]
sine gaven mi neghenen verst,
sine sloeghen mi ooc sekerleke.
dies es mine herte tonghereke,
dat ic hem crone spannen soude’
aldus sprac Haymijn die oude
185[regelnummer]
‘ende mijn goet hem soude bliven:
liever lietic mi ontliven.’
Doe antworde die gravinne
‘grave’ seitsi ‘lieve minne!
of sake ware dat ghi hat kinder,
soudise doden?’ sprac die vrouwe.
‘nenic’ seiti ‘bi miere trouwe!
| |
| |
ic soutse wel houden alle gader
also sculdich es die vader
195[regelnummer]
te houdene sijn lieve kint,
dat hi vor al de werelt mint.’
‘entrouwen, here, so sijn verloren
die ede die ghi hebt ghesworen.
hets omtrent twe ende dertich jaer
|
|
Auteursrechtelijk beschermd