Horae Belgicae

¶ Nr. 101.
Es ist zu spät.

Ic draghe in minen herte
mijn liden is also groot
van den avont tot den morghen,
doorwont ben ic totter doot.
Ic dor des nieman claghen
wes lidet dat herte mijn,
alleine moet ic dat draghen:
och leider, ic vinde gheen troost.
Och blischap sonder minnen
heeft si mi vake ghedaen;
als ic was uit haren oghen,
so was ic al verraden.
Si was in minen oghen
ghelijc die son int wout,

[p. 205]

 

mer achter minen rugghen

 

als een verdorrent hout.

5.

Haer lose netken can si spreiden

 

so dic ende menichfout;

 

mit allen winden can si waijen

 

ghelijc die wederhaen doet.

6.

Ic wildes niet gheloven:

 

het wert mi vake ghesecht,

 

hoe dat is al verloren

 

dat men aen creaturen lecht.

7.

Ic wildes niet gheloven,

 

ic dede mijn selves raet;

 

des ben ic nu bedroghen,

 

och leider, het is te laet.

8.

Dit liedeken is ghesonghen,

 

och wilt dit wel verstaen,

 

so nemt daer een exempel,

 

hoe men dit sal omgaen.

Weimar. Hs. 1537. Nr. 17. - Hs. 1, 4. derwonntt - toe der (totter) - 2, 1. nemans - 4, 4. verdorentt - 6, 2. wirtt - 6, 3. 8, 4. woe (hoe) - 6, 4. lecktt.

Zwischen Str. 2 und 3 noch zwei Strophen, die aber in völligem Widerspruche mit allen übrigen; ich habe sie mitgetheilt im Weimar. Jahrbuche 1, 115. Die prosaische Schlussstrophe hätte auch noch füglich wegbleiben können.

¶ 5, 2. dic, oft - 6, 2. vake, oft.