Horae Belgicae

¶ Nr. 86.
Der einst der Liebste war!

‘Die voghelkens in der muten
si singhen haren tijt.
waer sal ics mi onthouden?
ic ben mijns liefkens quijt.
waer sal ics mi onthouden?
ende ic haer so gaerne aensie!
al spreec ic u liefken so selden,
ic schenc u mijn hertken is fier.
Ic ghinc noch ghister avont
so heimelic enen ganc
al voor mijns liefkens dore,
si wist mi cleinen danc.
staet op, mijn alderliefste,
staet op ende laet mi in!
ic swere u op al mijn trouwe:
ic en had noit liever dan di.
Schoon lief, laet u ghedenken,
dat ic eens die liefste was

[p. 188]

 

ende tach in uwen armen,

 

nu ben ic een onwaert gast.

 

al hebdi mi nu begheven,

 

noch draghe ic enen hupschen moet.

 

die liefde bloeijet winter en somer,

 

dat de coele mei niet en doet.’

4.

Hi tooch van sinen handen

 

van goude een vingherlijn:

 

‘houdt daer, mijn alderliefste,

 

daer is die trouwe van mijn!

 

mer oft iemant vraghet,

 

wie u dat vingherlinc gaf,

 

antwoort hem met hupsche woorden:

 

die eens die alderliefste was.

5.

Ic hoorde ghister avont

 

so lustelijc enen sanc!

 

mijn liefken die gaet houwen,

 

ic en weets haer ghenen ondanc.

 

al heeft si mi nu begheven,

 

noch draghe ic enen hupschen moet:

 

die liefde bloeijet winter en somer,

 

dat de coele mei niet en doet.’

6.

Die dit liedeken heeft ghesonghen,

 

dat was een ruiter fijn,

 

sijn herteken ghinc int lichte

 

met schone vroukens fijn.

 

dit liet heeft hi ghesonghen

 

ter eren der liefste sijn

 

in spijt der nijders tonghen,

 

sinen naem is Jonghenstein.

Antw. LB. 1544. Nr. 28. (bei Willems Nr. 94. aus HB. 2, 143). Dr. 3, 4. nu ben ic gheworden -

¶ 1, 1. mute, muite, Vogelkäfig, frz. la mue - 1, 4. quijt sijn, verloren haben - 1, 8. fier, trotzig, wohlgemuth - 4, 2. 6. vingherlijn, vingherlinc, Ring - 5, 3. houwen, huwen, heirathen - 6, 7. in spijt, zum Ärger.