Onze sporthelden. Deel 3

[p. 222]

Voetbaltrainer-in-merg-en-been:
Nick Stienstra

Hij maakte furore en van zijn hobby een vakNick Stienstra- geboren op 24 december 1954-is, menselijkerwijs gesproken veel te vroeg gestorven. Hij had nog zoveel meer willen doen. Als eerste trainer van het KLEURRIJK-elftal vertrok hij in begin juni 1989 blijmoedig naar zijn geboorteland Suriname om er enkele wedstrijden te spelen; een elftal, dat toen onder zijn bezielende en deskundige leiding volop in de race was om in Nederland algeheel kampioen der amateurs te worden. Kleurrijk werd dat ook wel, alleen heeft Nick dit niet mogen meemaken. Het vliegtuig waar hij en het kleurrijk-elftal in zaten stortte op 7 juni van dat jaar neer in de buurt van de internationale luchthaven te Zanderij. Nick was niet meer., maar hij heeft in zijn leven een goed deel van zijn dromen verwezenlijkt.

Opleidingen

Achtereenvolgens het GLO, de Mulo en het Christelijk Pedagogisch Instituut. Na een selectie en zware keuring kwam hij in aanmerking voor een studiebeurs. Toen Stienstra 17 jaar oud was, verliet hij met deze beurs Suriname. Omdat sport - vooral voetbal - zijn lust en leven was, koos hij voor een sportopleiding bij het CIOS in Overveen. Daar ontmoette hij Joop Brand, docent voetbal en oud trainer van Haarlem. Het is deze Brand die hem stimuleerde te kiezen voor het voetbalvak. Op 26-jarige leeftijd mocht Nick Stienstra zich de jongste trainer noemen met het KNVB-diploma ‘oefenmeester’ op zak.

Vanaf die tijd ging het snel berg opwaarts met zijn carrière, tijdens welke hij ook een docentenopleiding TVT (Jeugdvoetbaltrainer) volgde hetgeen hij inderdaad in praktijk bracht. Op het CIOS trad hij op als gastdocent.

Carrière

Zijn eerste dagbaan was parttime in de gevangenis de Koepel te Haarlem, waar hij werd aangesteld als sportinstructeur en van waaruit hij doorstroomde naar een fulltime baan in Amsterdam in de Bijlmerbajes (in de toren ‘de Weg’). Dit werk heeft hij ongeveer negen jaar gedaan.

Bij de Dienst voor de Sport in Amsterdam werd hij aangesteld als sportbuurtwerker, waar hij de leiding

[p. 223]

had over de sporthal Zeeburg.

Als fulltime trainer/coach begon hij bij Schoten. Vanuit deze hoek herinnert men hem zich als ‘bezeten door het voetballen en proberen daarin het hoogste te bereiken’, dat was zijn hele instelling. Nick was leergierig en leerde snel hoe het voetbalwereldje in elkaar zat. Hij bracht als trainer Schoten naar de eerste grote successen, dit na een aantal magere jaren. Onder zijn leiding werd Schoten kampioen van de afdeling Haarlem, districtskampioen en kampioen van Nederland voor afdelingsteams.

Als trainer bij EDO en vervolgens bij ROOD-WIT eindigde hij op de tweede plaats.

Daan Vrolijk, toen de 2e secretaris/archivaris van EDO schreef in een ‘in memoriam’:

‘Drie seizoenen, t.w. 1982/1983, 1983/1984 en 1984/1985 heeft Nick EDO gediend als een zeer ambitieuze trainer, vol idealen en plannen, altijd voor in de strijd om het hoogste te bereiken. Plotseling, in de bloei van zijn nog jonge leven werd hij weggerukt uit, het voor hem, zo dierbare voetbalwereldje, waarin hij nog zoveel succes hoopte te boeken, hetgeen hem zeker gelukt zou zijn gezien zijn grote kennis op voetbalgebied. Nick was een dominante figuur in de amateur voetballerij. De EDO-familie zal altijd de beste herinneringen aan hem blijven bewaren.’..........

Stienstra kwam bij zijn laatste club terecht ‘Racing Club Heemstra’, RCH. In het eerste seizoen bereikte hij de eerste plaats, in het tweede het landskampioenschap plus algeheel kampioen. Het laatste heeft hij echter niet mogen meemaken, maar onmiskenbaar is door hem daartoe de solide basis gelegd.

Trainer en. Mens

Waar trainer Nick Stienstra ook kwam, profileerde hij zich al heel snel als een ‘pur-sang’ vakman. Een man die als het ware besmet was met het voetbalvirus dat hij bij velen wist over te brengen. Maar Nick had niet alleen succes als trainer, hij scoorde ook in de menselijke verhoudingen binnen het verenigingsleven. Hij kon velen voor zich innemen door zijn persoonlijkheid, zijn correctheid en zijn vriendelijkheid. Hij had een aparte uitstraling binnen zijn clubs en een eigenschap waar velen jaloers op waren; Je kon n.l. moeilijk kwaad op hem worden. Want, net als wij allemaal, had Nick ook zijn fouten. Hij was soms op een

[p. 224]

prettige manier eigenwijs, maar wist ook zijn ongelijk te bekennen en stond altijd open voor eerlijke argumentatie.

Gedreven als hij was, zocht hij het steeds hogerop, hunkerend naar erkenning, die hij uiteindelijk kreeg door zijn toelating tot de cursus ‘Coach betaald voetbal’. Hij zou een grote carrière tegemoet gaan.

Zijn vurigste wens

Zijn streven, zijn vurigste wens, zijn uiteindelijke doelstelling was om na al die opgedane kennis en ervaring, terug te keren naar Suriname - home sweet home! - om daar het voetbal op een hoger niveau te brengen. ‘Ze naar de WK slepen’, zou hij ooit gezegd hebben. ‘We kunnen het!’.

Daarom wilde en zou hij de hiervoor genoemde cursus volgen. Toch heeft Stienstra als trainer aan het betaald voetbal mogen bijdragen, want toen Han Berger trainer werd bij AZ koos hij, op advies van Joop Brand, Stienstra als assistent. Naast zijn drukke sportloopbaan was deze uitzonderlijke man Nick Stienstra, een liefdevol echtgenoot en vader van twee dochters, waar hij erg trots op was. ‘Dat ik zijn liefde voor de sport begreep’, bekent zijn vrouw Romena, komt doordat wij elkaar hebben leren kennen door de basketbalsport. Maar bij Nick ging het verder, omdat hij van zijn hobby zijn beroep kon maken. Hij was gelukkig en wij met hem. We hebben veel moeten delen met zijn hobby/werk, maar als hij thuis was, dan was hij er voor ons en dat was het belangrijkste’. In de herinnering van velen zal Nick Stienstra moeilijk weg te vagen zijn.