Onze sporthelden. Deel 3

[p. 50]

Fernand Lucien de Rooy
Hulde aan een groot sportleider

Niemand leeft voor zichzelf, niemand sterft voor zichzelf. Wij leven en sterven voor God onze Heer. Aan Hem behoren wij toe. Het overlijdensbericht van woensdagmorgen 12 april 1989 vanuit het St. Vincentius Ziekenhuis, bracht diepe verslagenheid met zich mee voor sportminnend Suriname en in het bijzonder voor onze sportorganisatie de N.G.V.B.

Niemand van ons land had kunnen vermoeden dat dit het laatste fluitsignaal betekende voor onze zeer gewaardeerde sportman Ferdinand Lucien de Rooy.

De Opperscheidsrechter, de Schepper van het heelal, heeft al zijn verrichtingen op de voet gevolgd en vond het goed de alom populaire vriend tot zich te roepen. In hem verloor de N.G.V.B. een ware voorzitter en een groot sportman. Ferdinand de Rooy was op velerlei gebied een begrip in onze samenleving. Als wil zijn naam uitspreken gaat ons een scala van dingen door het hoofd. Hij is er helaas niet meer maar hij blijft in onze gedachten voortleven. Wat heeft hij voor onze gemeenschap betekend? Wie kende hem niet?

De altijd goed geklede man met een altijd welriekende sigaar in de mond. ‘Een man van klasse’, zeggen wij.

Journalistiek en toerisme

Zijn journalistieke loopbaan in binnen- en buitenland en zijn liefde voor het toerisme in ons land zijn ons bekend. En ofschoon de Stichting ter Bevordering van het Toerisme, waarvan hij lange tijd directeur is geweest, niet meer bestaat, heeft hij als ambtelijk emeritus gemeend de toenmalige minister van Economische Zaken, de heer drs. W. Grep, de eerste editie van het zgn. boekwerk ‘Toerisme in mijn tijd’ aan te bieden. Ondanks zijn gezondheidstoestand heeft hij toen toch nog een steentje willen bijdragen aan de ontwikkeling: van het beleid, het toerisme in Suriname betreffende. Zo was onze Fernand Lucien de Rooy. Hardwerkend, progressief denkend, trouw, eerlijk oprecht, sociaal voelend en volhardend in zijn streven om de gemeenschap te dienen. Allemaal goede karaktereigenschappen van deze persoonlijkheid. Als hij iets op zich nam, zette hij zich daarvoor in om het af te handelen. Zo hebben wij hem al die jaren ook binnen sportorganisaties mogen ervaren.

[p. 51]

Jeugdvoetbal en sportcentrum

Door zijn enorme participatie en grote verdiensten voor de sport, voornamelijk de voetbalsport onderscheidde hij zich als een sportman van formaat. Begonnen als bestuurslid van de bij de N.G.V.B. (Nederlands Guyana Voetbal Bond) aangesloten en later bij de S.V.B. in de hoofdklasse spelende v.v. Sonny Boys en Leo Victor, klom hij eerst op tot bestuurslid en daarna tot voorzitter van eerstgenoemde voetbalbond. De ups en downs binnen deze organisatie zijn hem niet bespaard gebleven; vooral na de aansluiting van de topploegen bij de S.V.B. De voetballerij stond praktisch stil en het publiek bleef weg. Mede en dankzij zijn liefde en zijn doorzettingsvermogen kwam er weer opleving bij de N.G.V.B. door de introductie van geschoeid jeugdvoetbal. Een unicum in die tijd. Nog herinneren wij ons de eerste jeugd interlandwedstrijden in Suriname en later in Trinidad, alsmede het laten overkomen van de Braziliaanse jeudploeg de Paulistas uit Sao Paolo. Het door de Cons goedgekeurd project ter renovatie en verbetering van de sportaccommodatie resulteerde op 6 januari 1980 in de heropening van de N.G.V.B., thans de afkorting voor Nieuwe Generatie Voetbal Bond.

Damesvoetbal en veel meer

De introductie van damesvoetbal bij de N.G.V.B. was ook zijn primeur. Wij denken hierbij aan de damesvoetbalwedstrijden tegen Radar uit Rio de Janeiro en de deelname van onze dames aan een ook in Brazilië gehouden internationaal toernooi met o.a. West Duitsland, Amerika, Argentinië en Brazilië, die toen ook vertegenwoordigd werd door Radar en waarbij onze dames niet alleen een goede beurt maakten, maar ook wederom een primeur scoorden in de totale voetballerij van Suriname. Het tot stand laten komen van een nationaal jeugdkampioenschap van Suriname waarbij ook de bonden van randdistricten betrokken werden, de interlandontmoetingen van onze junioren en senioren selecties met onze Franse buren, het deelnemen van onze kampioen en semi-kampioen aan het eliminatie toernooi van de sectie randdistricten van de S.V.B., zijn eveneens het werk van deze voorzitter geweest. Een voor de veteranen georganiseerde competitie als experiment binnen de bond was ook een van zijn positieve benaderingen.

[p. 52]

Werk voor de S.V.B.

Zijn verdiensten bleven niet beperkt tot de N.G.V.B. alleen, maar strekten zich verder uit. Zo werd hij benoemd tot lid van diverse door de S.V.B. geïnstalleerde commissies waaronder: de Commissie Reorganisatie van ons Topvoetbal in 1974 onder zijn voorzitterschap. De Commissie Naamgeving van het Suriname stadion. Herstructurering van de Voetbalsport in Suriname, waarbij de decentralisatie gedachte duidelijk naar voren kwam. Evenals een nota met betrekking tot het Beheer en Exploitatie van de Sportaccommodaties, die werd aangeboden aan de toenmalige minister van Sport en jeugdzaken en het bestuur van de S.V.B. Binnen de Randdistricten Bonden behoorde hij tot de meest gerespecteerde voorzitter en kreeg daarbij ook de taak om als coördinerend voorzitter op te treden. Vanwege zijn grote verdiensten werd hij door de Vereniging van Sportjournalisten in Suriname in 1979 onderscheiden. In 1984 werd hij op zijn 60ste verjaardag door zijn eigen organisatie, de N.G.V.B., gehuldigd in verband met zijn 25 jarige Bestuursfunctie. Aan hem werd toen een oorkonde en een gouden speld uitgereikt. Bij die gelegenheid werd hij gedecoreerd door de S.V.B. met de ‘gouden bal’. Helaas is dit hem wegens omstandigheden niet meer uitgereikt. Misschien gebeurt dit alsnog postuum. Wij zijn er in elk geval van overtuigd dat Fernand enorm veel gedaan heeft voor sportminnend Suriname en in het bijzonder voor zijn organisatie de N.G.V.B.

Gode geve zijn ziel de eeuwige Rust.

Het grootste NGVB-trio G. Schoonhoven, Hans Nahar en M. Kersout. Dit trio heeft, naar de mening van sommigen, in ons voetbal zijn weerga nog niet gekend.