Onze sporthelden. Deel 2

[p. 33]

Louis Casper vertelt

‘Ik heet Louis Casper en ben geboren te Paramaribo aan de Keizerstraat op 31 juli 1910.

Dit gebeurde op een dag waarop toevallig een groot sportgebeuren plaats had op het H.B.S.-voetbalveld, opgeluisterd met militaire muziek. Toen ik dit alles later van mijn ouders vernam, heeft dit mij nog meer gestimuleerd om mij intensief in te zetten voor de sport en ik dacht dat dit mij toch wel aardig gelukt is.

Mijn ouders hadden het niet breed en hebben mij slechts een Ulo-opleiding kunnen laten genieten.

In de padvinderij werd voor mij de grondslag gelegd voor mijn sportcarrière. Daar deed ik mee aan alle takken van sport die toen beoefend werden, het meest aan voetbal.

Aanvankelijk stond ik niet in het doel en voelde ik mij gelukkiger als veldspeler, het liefst als rechtsback. Een lelijke enkelblessure is de oorzaak geweest dat ik de plaats van rechtsback moest verwisselen voor die van doelverdediger. Dit gebeurde toen mijn padvindersgroep een zeer belangrijke wedstrijd moest spelen tegen een sterke tegenstander en ik bezeten door bakroe voor het spel, de leiding wist te bewegen mij toch als doelverdediger op te stellen. De resultaten als doelman waren bij deze gelegenheid van dien aard dat ik nooit meer een andere plaats in een elftal heb bezet.

Ook op Curaçao had ik een vaste plaats in het doel van de verschillende elftallen waarvoor ik ben uitgekomen.

Ik heug me nog heel goed, mijn eerste voetbalwedstrijd op de Nederlandse Antillen, nadat ik nauwelijks 24 uur mijn voet op de Curaçaose bodem had gezet. Mij viel de eer te beurt na zo'n kort verblijf geselekteerd te worden voor een Surinaamse selektie om

[p. 34]

uit te komen tegen een zeer sterke Curaçaose selektie. De wedstrijd eindigde in een 1 - 1 gelijkspel, waarbij gezegd moet worden dat mijn aandeel als doelverdediger van het team dit resultaat tot stand heeft helpen brengen.

Het typische van het geval is dat ik reeds als kleine jongen bemoeienis kreeg met goalpalen, om op latere leeftijd als doelverdediger nog meer in contact met goals te zijn. Om dit nader te verklaren moet ik terug gaan naar de tijd toen gevoetbald werd op het Gouvernementsplein en ik meehielp om de goalpalen die ergens in de Herenstraat werden opgeborgen naar het Gouvernementsplein te sjouwen en op te stellen.

Je kreeg dan de gelegenheid om even tegen de bal waarmee gespeeld zou worden aan te trappen. Een heel grote eer die mijn vriendjes en ik, met name Just Gouvernante, Hans Nahar, e.a. met veel plezier beleefden.

Suriname won, dank zij een behoorlijk bijdrage van mij, overtuigend van de Demerarianen. Goed beschouwd was ik toen reeds een klein beetje semi-prof; ik speelde nl. voor een hindostaanse voetbalvereniging en kreeg dagelijks van de eigenaar van deze club, met name Doebria, twee liters melk. Doebria die zelf ook meespeelde, kwam jammer genoeg heel tragisch te overlijden. Hij voelde zich kort voor een wedstrijd ziek (koortsig) en dacht dat hij door een grote dosis tabletten (twaalf) in te nemen snel zou opknappen om toch te kunnen meespelen. Hij overleefde dit niet en werd de volgende middag begraven.’

Het leven, en in dit geval willen wij het accent op het sportleven leggen, ging ook na de dood van Doebria normaal door.

‘Ook ik’, aldus Louis Casper, ‘bleef niet bij dit incident stilstaan maar ging, zij het met wat minder spirit door met het beoefenen van alle sporten, waarvoor ik aanleg had, zoals: voetbal, cricket en zwemmen.

Zwemmen heb ik niet in een modern zwembad geleerd, zoals wij nu Parima, Dolfijn of andere in Suriname kennen, maar in de smerigste trenzen, goten en kreken van Suriname, zoals de Sommelsdijckse Kreek. Ik ben er heus niet kapot van gegaan.

Dank zij mijn zwemkunst is het mij vaak gelukt uit benarde verdrinkingsposities te geraken. Vaak genoeg moest ik via de Som-

[p. 35]

melsdijckse kreek vluchten, wanneer mijn vrienden en ik achterna gezeten werden door de wachters van de sinaasappelproefvelden in de Cultuurtuinlaan.

Het streven van elk sporttalent van vroeger was erop gericht om eens een keertje als vertegenwoordiger van zijn land op te treden. Ook Louis Casper had sterk de drang hiertoe. Het grootste probleem was zijn niet al te ernstige manier van optreden. Louis stond nl. bekend als een vent die verschrikkelijk van treiteren (sarren) hield. Deze eigenschap was voor de elftalcommissie van de nationale selektie aanleiding om trots zijn andere goede kwaliteiten het niet te wagen hem in interland-wedstrijden op te stellen.

Toch zou hij op een merkwaardige wijze de gelegenheid krijgen om de mensen anders over hem te laten denken.

Cornelis Naloop, de vaste doelman van het nationaal elftal, kreeg op een bepaald ogenblik geen verlof van zijn baas om voor Suriname het doel tegen Trinidad te verdedigen. De elftal-commissie waagde het om in zijn plaats Casper op te stellen, hetgeen hij met beide handen aangreep.

Suriname won de eerste wedstrijd met 2-1, mede door de uitstekende wijze waarop Casper zich van zijn taak kweet.

Naar Curaçao

24 uur na zijn aankomst op Curaçao mocht Casper in het doel staan van een sterke selektie van Surinamers die op Curaçao verbleven om het op te nemen tegen een even sterk Curaçaos team. Eindstand 1-1. Het feit dat Casper slechts een doelpunt doorliet, toont duidelijk aan dat hij een groot aandeel gehad heeft in het bereiken van deze eindstand.

Louis Casper uitstekende keeperswerk werd ook op Curaçao sterk gewaardeerd. Het was dan ook geen toeval, maar kundigheid om 2x geselekteerd te worden om het Curaçaose doel in interlandwedstrijden te verdedigen. Beide keren deed hij dit uitstekend; zijn opstelling zou nog meerdere malen een feit geweest zijn, wanneer door de Curaçaoenaars, die van huis uit niet veel van Surinamers moeten hebben niet gediscrimineerd was.

‘Neem bijvoorbeeld een Hans Nahar’, zegt Louis Casper, ‘een van de beste spelers die Suriname ooit gekend heeft. Hans is vaak genoeg de dupe geworden van deze discriminatie en ik durf stellen

[p. 36]

dat Hans hierdoor verpest is. Goed beschouwd is Hans Nahar de beste speler die ik gekend heb, een speler die, als je het zo moet uitdrukken veel te vroeg geboren is. Wanneer Hans Nahar bijvoorbeeld in de glorietijd van Pele had gevoetbald dan zou Pele de tweede viool als 's werelds topspeler moeten spelen.’

Louis sloot op vrij late leeftijd zijn carriere als voetballer af. Hij had het gelapt om een van de moeilijkste en de meest ondankbare posten jarenlang voor zijn club en de nationale selektie van Suriname te bezetten en te verdedigen.

In de jaren dertig vertrok hij naar de Nederlandse Antillen waar hij voetbalde en verschillende andere takken van sport zoals cricket beoefende. In Suriname had Louis een behoorlijke cricketnaam en was hij als wicketkeeper zeer bekwaam. Het is dan ook niet te verwonderen dat hij vanwege z'n kwaliteiten snel de gelegenheid kreeg om opgenomen te worden in de gelederen der grootheden: Wim Anijs, Harry Slijngaard, Van de Kooye, Kolader, Loswijk en anderen. Officieel is Louis nooit tot een century gekomen in cricket. Dit werd echter ruimschoots goed gemaakt door de goede safes die Louis als wicketkeeper vaak genoeg wist te verrichten.

Zijn mening over de sportlui van voorheen en tegenwoordig?

‘Vroeger voelde men meer voor de sport. Men gaf zich meer en hoefde daarvoor niets in de plaats te hebben. Het was al een grote eer wanneer je in Suriname in het B-team was opgenomen. In het A-team was je een des te grotere held.

Tegenwoordig is het heel anders. Sport kan je als een beroep beschouwen. De sportman is heden ten dage met een fabrieksarbeider te vergelijken. Hij is dan ook verplicht om hard te werken om de productie op te voeren.

Het advies dat ik aan de sportlui van vandaag wil doorgeven is het volgende: Gedraag je op en buiten het sportveld als een ware sportman.’

[p. 37]

60 TIGER JAREN
Victoria cricketclub, na de overwinning op Paramaribo C.C. om het S.C.B. Kampioenschap. Achterste rij: L.n.R. Gomes, Dest, Kaarsbaan, Dest, Doet, Ch. Chung, Cheddy, Codrington, Codrington.
Zittend: L.n.R.W. Brathwaitt, Kaarsbaan, Perk (aanv.), Codrington?