Sporthelden uit ons verleden. Deel 1

[p. 58]

Voetbal-Dansmeester
Leo Eduard Kolf

Hr. Kolf - voetballer op 70-jarige leeftijd

Op zoek naar sportmensen die zich in het verleden verdienstelijk voor onze samenleving hebben gemaakt, kom ik terecht aan de Oranjelaan bij Leo Eduard Kolf. Bij aankomst zie ik hem aan het raam zitten. Hij komt zijn huis uit om mij zeer hartelijk te begroeten en welkom te heten.

Leo Kolf is duidelijk blij met de gelegenheid om terug te blikker in het sportverleden van Suriname. ‘Papadang’, zoals Kolf in zijn

[p. 59]

sporttijd genoemd werd, begint met deze uiteenzetting:

‘In de eerste plaats wil ik u, heer Hoen, welkom heten en dank uitspreken voor uw initiatief om de sportlui uit het verleden weer eens het gevoel te geven dat zij niet vergeten zijn, maar dat hun prestaties voortleven in de gedachte van alle sportliefhebbers die van toen en die van nu.’

Jeugd

‘Ik ben geboren op 2 maart aan de Keizerstraat op het erf van de Vereniging Onderlinge Hulp. Dat was in het jaar 1906. Na de lagere-schoolopleiding kwam ik terecht op het internaat van de Evangelische Broeder Gemeente aan de Domineestraat. Daar heb ik een ambachtsopleiding in het timmervak met goed gevolg doorlopen. Mijn moeder was een Coroniaanse - Marianne Kolf - mijn vader, afkomstig uit het distrikt Commewijne droeg de naam van Marinus Vrede. Deze mensen die ik altijd zeer gewaardeerd heb, hadden het niet gemakkelijk toen ik als jongeling opgroeide. Als gouddelver - dat was mijn vader in die tijd - waren de inkomsten echt niet zo hoog. M'n moeder ventte in Paramaribo met vis, kokosolie en fruit, welke ze via familie uit Coronie kreeg toegezonden. Ondanks dit harde werk van moeder en vader was het gezamenlijk inkomen toch nog ontoereikend om het nogal grote gezin te onderhouden.

Het grootste deel van de opvoeding van mijn broers en zusters werd dan ook toevertrouwd aan familieleden en kennissen. Mijn oudste zus, Lientje, werd grootgebracht bij kennissen van mijn ouders. Deze “pleegouders” woonden toen op de hoek van de Van Idsingastraat en wat nu de Sophie Redmondstraat heet. Mijn broer Gustaaf werd door de familie Lissone grootgebracht. Frits Kolf, een andere broer is grootgebracht bij de familie Van Eer te Lelydorp, de grootvader van oud-onderwijzer Van Eer. Mijn jongere zuster, Thelma, is gehuwd met de gepensioneerde sergeant-majoor Walker.

Uiteraard had ook ik een “pleegfamilie”, waar ik als kweekje werd grootgebracht. Mijn pleegvader en pleegmoeder heetten respektievelijk Bernard Markiet en Albertina Preuze. Ze gaven erg veel om mij en omdat zij het financieel vrij goed hadden, kreeg ik alle gelegenheid om goed onderwijs te genieten.

[p. 60]

Op het internaat van de Evangelische Broeder Gemeente aan de Domineestraat was ik een bijzonder goede leerling. Ik zat in dezelfde klasse met leerlingen als Izaak Menso, Berggraaf, Krenten, Danning en een dame, die Winter heette. Oud-onderwijzers van dit E.B.G.-internaat uit die tijd zijn de heren Monkou, Vervuurt en Wagenaar en de dames Babel, Lashley en anderen.

Wanicaschool-voetbal

Op het schoolerf van de Wanicaschool is mijn voetballoopbaan begonnen. Wij schopten toen tegen alles wat maar enigszins rond was. Reeds als jeugdige speler was ik een goede sprinter. Bovendien had ik toen ook de gewoonte om hoge hindernissen te nemen bij het springen. In mijn latere (volwassen) voetbalperiode, hebben dan ook hoogspringen en snelheid tot mijn sterkste punten behoord. Wat dit hoogspringen betreft, wil ik best een ervaring uit mijn jongensjaren vertellen. Als jongen van 13 jaar oud sprong ik eens van grote hoogte uit een boom. Het gevolg was een blessure, waarvoor ik met spoed door de dokter moest worden behandeld. Toen mijn pleegouders de dokter vertelden welke de oorzaak van deze blessure was, schrok deze zich een aap. Hij kon het gewoon niet geloven. Na mijn herstel kwam de dokter toevallig langs ons huis. Ik demonstreerde toen de stunt die mij de blessure had bezorgd, en het lukte ook zonder ongelukken. Toen pas geloofde de dokter waartoe ik in staat was: waaghalzerij.

Ook in de hoepelsport was ik een uitblinker. Mijn buurtvrienden konden niet tegen mij op. Vaak probeerden de ouderen onder hen mij dwars te zitten, wanneer ik met mijn hoepel door de straat rende. Ze vormden dan een barrikade, maar het lukte mij altijd weer met een goede sprint kris kras te breken door deze barrikade. Mijn waaghalzerij bleef niet beperkt tot hoogspringen. Ik werd ook messenwerper-artiest, nadat ik hier een Chinees gezelschap bezig had gezien. Het heeft mij natuurlijk wel een paar snijwonden in de hand gekost. Maar mijn natuur is nu eenmaal zo, dat wanneer ik iets wil bereiken, ik bereid ben me tot het uiterste in te spannen.’

Op 18-jarige leeftijd verliet Papadang als volleerd timmerman het E B.G.-internaat. Samen met hem verlieten nog een aantal goede

[p. 61]

voetballers deze opleiding. Dit was een grote handicap voor zijn eerste club Juliana, omdat b.v. ook voetballers als Clemens, Esajas, Richard George, Emanuels, Michel Cronie, Helmen en anderen weggingen uit het internaat. Met hun vertrek was dan ook het lot van Juliana bezegeld. Dit Juliana nu besloot uit een ander vaatje te tappen en ging een fusie aan met de rivaliserende voetbalvereniging Zwaluw, die bij de U.V.V. was aangesloten.

Leo Kolf (Papadang) heeft ook in deze fusie enige tijd meegevoetbald. Maar na korte tijd ging de kombinatie Zwaluw-Juliana sterk terug in prestaties, omdat b.v. de beste voetballers van dit U.V.V. successievelijk naar de Surinaamse Voetbal Bond overgingen.

Kolf ging toen over naar de vereniging Cicerone, samen met o.a. Hugo Landkoer, de speler die eeuwig een baret op het hoofd droeg tijdens wedstrijden en de supportersbijnaam ‘Kranda’ droeg. Verder ging ook naar Cicerone over Leo Rijzenburg.

‘Het duurde hierna niet lang’, aldus Leo kolf, ‘of ik werd in de centrale voetbaltraining opgenomen. Dat gebeurde in het jaar 1934 toen Suriname voor de eerste maal op Curaçao zou voetballen. De keuzecommissie besliste echter daarna, dat ik nog niet in het vertegenwoordigend team mocht. Dat was toen natuurlijk wel een teleurstelling. Mijn vriend Hans Nahar ging natuurlijk wel mee.’

Als de naam van Hans Nahar valt, blijkt Papadang veel bewondering voor deze speler te hebben. ‘Hans was een formidabele voetballer. Een van de beste die ik ooit in mijn leven gezien heb’, aldus Leo Kolf.

Na de Cicerone-periode van Leo Kolf volgde de Voorwaarts-tijd. ‘Voorwaarts was in die tijd voornamelijk een elite club, bestaande uit medische studenten. Ondanks dit onmiskenbare feit kwam ik toch via Harry Nassy en andere vrienden bij deze ploeg. Dat had ik te danken aan mijn spelinzicht. Ik kwam direkt in het eerste team als middenveldspeler. In Voorwaarts speelden toen: Harry Nassy (bijgenaamd White Angel, omdat hij meestal geheel in het wit gekleed in het doel stond), de gebroeders Monkou, Charles en Wim van Aalst, Hupsel, Just Gouvernante, Hans Nahar, e.a. Destijds was Cicerone de grootste rivaal van mijn “nieuwe” vereniging Voorwaarts. Cicerone had namelijk in die tijd een gevaarlijke aanvalslinie met mannen als Charles Naloop (Zuurtje), Hugo Landkoer, Bill Bromet, e.a. Vandaar dat Voorwaarts in de wed-

[p. 62]

Ook op latere leeftijd omringd door veel vrouwelijk gezelschap

strijden tegen Cicerone erg blij was met mijn aanwezigheid in de verdediging.’

Leo Kolf (Papadang) is vier malen uitgekomen voor het vertegenwoordigend team van Suriname. Nadat hij bij de eerste selektie weggepest was geworden, nam hij de kans waar om daarna overtuigend zijn klasse te bewijzen. Zo speelde hij voor Suriname tegen Trinidad samen met o.a. Meester Wijdenbosch, Harry Slijngaard, P. Kolader en doelman Solingen.

Na nog driemaal in het nationale team te hebben meegespeeld,

[p. 63]

moest Leo Kolf enige tijd ophouden met het voetballen. Dit kwam doordat hij als voorman bij het departement van Openbare Werken en Verkeer vaker naar verschillende buitendistrikten werd gezonden.

En de dansmeester...

Leo Kolf vertelt verder over zijn prestaties op de dansvloer. ‘De bijnaam Papadang, heb ik niet op het sportveld, maar op de dansvloer verworven. In mijn tijd was het immers de traditie dat de verjaardag van de Nederlandse Koningin hier groots werd gevierd. Tijdens een van die feesten verscheen er een danser in Suriname, die luisterde naar de naam Papadang. Later heb ik geprobeerd hem na te doen, en sinds die tijd kreeg ik deze bijnaam. De eerste die mij zo genoemd heeft, was de bekende artiest Frans van der Leyde.

Ik heb altijd veel tijd aan mijn danshobby besteed. Ik was geruime tijd lid van een dansclub, waarvan mijn neef James Kolf de leider was. De dansvereniging bestond uit oud-schoolleerlingen en aanhangers van de toen heel populaire voetbalvereniging Ajax. De populairste danssoorten toen waren de quadrille en de wals. Vooral in het walsen was ik een groot uitblinker. Alle dames van de vereniging wilden altijd met mij de wals dansen. “Jij hebt reeds met Leo gedanst, nu is het mijn beurt”....

Onder deze prettige en aangename kontakten heb ik mijn keuze laten vallen op Eugenie Opmeer, die vijf jaren jonger is dan ik. Uit ons huwelijk zijn zeven kinderen geboren. Een hiervan is overleden. De kinderen dragen de volgende namen: Ilse, Bertolina, Antoinette, Humbert, Harry en Letitia. Allemaal zijn maatschappelijk vrij goed terechtgekomen.

Ik heb zeer plezierige herinneringen aan mijn sporttijd. Maar niet te vergeten ook aan mijn opvoedingsperiode in het Internaat van de Evangelische Broeder Gemeente (het z.g. Leerlingen tehuis). Daar vooral heb ik een strenge discipline en hardheid geleerd. En beide eigenschappen zijn mij zeer ten goede gekomen als topvoetballer’.