Panopticum

[p. 38]

Ochtend in Hoorn

Geluiden waar de wereld mee ontwaakt,
Maken mij stiller nog dan ik al ben,
Een hond die blaft, een kind op klompen en
Een man die fluitende een schuit losmaakt.

Dat is het leven, simpel en volmaakt,
Waar 't rhythme der oneindigheid in fluistert,
Waaraan dit hart zoo hevig is verkluisterd,
Dat het verzaakt maar nooit geheel verzaakt.

Geluiden waar de wereld mee ontwaakt,
Waar ik zoo grensloos graag naar lig te luist'ren,
- Laat mij ze hooren tot het laatste duist'ren,
Wanneer dit hart zijn stillen maatgang staakt.