Panopticum

[p. 29]

Te ruste gaan

Te ruste gaan, voorbij leed en gedaver,
Te ruste gaan, al strijd en schrik vergaan,
Sneeuwkoel en wit, van vriend en liefste ontslagen,
Te ruste gaan.

Het hart niet droefvermoeid meer of ontdaan,
Niet meer gekweld door noodlots wisselslagen,
Te ruste gaan in droomloos slaapbestaan.

O diepe slaap, de zangers in de blaadren
Wekken haar niet, geen windstoot roert haar aan.
Onder purperen thym en purperen klaver
Te ruste gaan.

(naar Christina Rosetti)