Gedichten 1861-62

[p. 162]

Boerenlied.

Pas werpt de zou haar gouden gloed
de velden en de steden over,
of 't boerken zingt, met blij gemoed,
zijn liêken in het frissche loover:

hoe zalig is 't werk,

het maakt mij zoo sterk

om het goed te verrichten;

in 't werken is vreugd,

't is de eenige deugd

om den mensch te verlichten.

[p. 163]

 

Het boerken mint de welige aard'

 

gelijk zijn lief, gelijk zijn' gade,

 

maar zij is ook zijn' liefde waard,

 

zij bloeit voor hem zoo vol genade;

 

wanneer hij door 't werk,

 

zoo moedig en sterk

 

wil het goede verrichten;

 

wanneer hij vol vreugd

 

door vlijt en door deugd

 

wil de menschen verlichten.

 

 

 

Behandelt 't boerken als de beest,

 

gij, dienaars van het wee en 't duister,

 

gij blijft niet meester van zijn' geest

 

wanneer zijne aarde blinkt in luister.

 

Want 't zalige werk,

 

maakt 't boerken zoo sterk

 

om het goed te verrichten;

 

en 't werk is zijn' vreugd,

[p. 164]

 

zijn eenige deugd

 

om den mensch te verlichten.

 

 

 

Hij knielt en bidt voor d'eedlen grond,

 

die voedsel geeft aan zijn' beminden;

 

den grond, waar vader ruste vond,

 

waarin hij hoopt de rust te vinden;

 

wanneer door het werk

 

veredeld en sterk

 

om het goed te verrichten,

 

zijn' zonen, vol vreugd,

 

beminnen de deugd

 

om den mensch te verlichten.