Gedichten 1861-62

[p. 84]

Kom, laat het bedde.

oud fransch lied.
16^e Eeuw.

Kom, laat het bedde, laat 't gedroom,

reeds blinkt de zonne,

haar licht vloeit als een gulle stroom

vol milde wonne.

Sa, zeg eens, is er iets zoo blij
gelijk het lieve lentgetij,

beminde zoete?

dat hij die nu geen' wellust voelt,
Zijn averechts gevoel maar koelt

in rust en boete.

[p. 85]

 

Wij dwalen hier, wij dwalen daar,

 

door bosch en streke;

 

hier praat de bonte vogelschaar,

 

daar ruischt de beke;

 

maar niets mijn liefjen klinkt zoo zoet

 

als 't liêken uit uw rein gemoed;

 

zing zonder poozen,

 

en denk nu nimmer aan 't verdriet,

 

ik zal u bij uw weeldrig lied

 

blijkussen, kozen.

 

 

 

De tijd vervliegt, doch wij zijn jong,

 

laat ons genieten,

 

want zie de jeugd zal, met een' sprong,

 

ons dra ontschieten.

 

En weet ge, zoete, weet ge 't wel,

 

een oud versleten rimplig vel

 

laat zich niets smaken.

 

Eens zult ge ook zeggen: 'k ben nu grijs,

[p. 86]

 

o, als ik jong was, 'k was niet wijs

 

met wee te maken.

 

 

 

Nu laat het krimpen, dat slechts deugt

 

voor oude sullen,

 

wij moeten met de lieve vreugd

 

onz' hertjens vullen.

 

Ja wij zijn jong en wij zijn blij

 

gelijk het schoone lentgetij,

 

beminde zoete!

 

dat hij die nu geen' wellust voelt

 

zijn averechts gevoel maar koelt

 

in rust en boete.