Oehoehoe I. Hoe een kleine kafferjongen page bij den koning werd

[p. 120]

Vier-en-twintigste hoofdstuk.
Het oogstfeest.

NA dien tijd had men heelemaal geen last meer van droogte. Alles groeide voorspoedig; en toen in de allerlaatste dagen van December het oogstfeest was aangebroken, waren alle menschen dankbaar en vroolijk; het zou stellig een heerlijk feest worden! Oehoehoe zou op dien dag voor het eerst verschijnen als page van den koning. Hij had zich al flink geoefend

[p. 121]

om doodstil te zitten, als hij iets voor den koning moest vasthouden.

Op den morgen van het feest riep een van de koninginnen hem in hare hut. Zij was een dochter van Matakitakit, en nu had zij gehoord dat Oehoehoe ook uit dezelfde kraal kwam, en wilde graag eens weten hoe het daar ging, met allerlei menschen die ze zich nog herinnerde.

Oehoehoe dacht wel aan de waarschuwingen van Inyoes, maar hij wilde zich niet bang toonen; hij ging dus met het meisje meê, dat hem geroepen had. Toch klopte zijn hartje erg, toen hij de ‘witte isigohlo’ (de koninginnenkraal) binnen stapte.

Daar lag de koningin op de mat in een van de hutten. Ze lag daar, dik en vet, met de hand onder het hoofd. Naast haar stond een pot met gemalen maïspap, een mand met amasi en een nog grootere mand met bier.

‘Die heeft hier een goed leventje!’ dacht Oehoehoe. ‘Daar wordt ze dan ook zeker zoo dik van.’

[p. 122]

De koningin was erg vriendelijk, gaf hem pap en bier, en liet hem vertellen van zijn ouders en van Matakitakit. Oehoehoe, blij dat hij over dit alles eens mocht praten, vertelde zóó aardig, dat de koningin hem lang bij zich hield.

Daar op eens hoorden zij tot hun schrik de voetstappen van den koning. De dienstmeisjes der koningin probeerden den jongen weg te stoppen, maar de koning had alles bemerkt en was woedend!

Oehoehoe verwachtte elk oogenblik dat hem het hoofd zou worden afgeslagen. Maar de koningin vertelde aan haar man dat zij zelve den jongen geroepen had, omdat zij zoo graag eens wat wilde weten van de kraal van Matakitakit, waar zij geboren was. Zij had gedacht dat het wel mocht, ‘omdat hij nog zoo'n kleine jongen was!’ Dat woord ‘kleine jongen’ vond Oehoehoe niet erg prettig, maar hij was toch maar blij, dat hij er daardoor met een flink standje afkwam, en met de ernstige belofte dat hij het nooit weêr zou doen.

Gelukkig, dat was goed afgeloopen! Als het nu op het feest ook maar goed ging!

Het volk stroomde al naar de isibaya, en Oehoehoe moest maken dat hij in de isigohlo kwam, want hij moest den stoel van den koning dezen dag voor het eerst achter dezen aandragen.

Toen hij achter den koning binnen kwam, waren de krijgslieden juist bezig een wilden stier te vangen, geheel zonder wapenen. Dat was een moeielijk werk, en velen werden erg gewond, maar dat behoorde nu eenmaal bij dit feest. Eindelijk hadden zij het beest op den grond, en nu werd het geslacht voor de ongetrouwde mannen of ‘jongens.’

Daarna werden er nog meer koeien geslacht, en alle menschen mochten naar hartelust smullen van het gekookte

[p. 123]

vleesch. Toen ging men dansen, drinken en snuiven, en op zoo'n manier duurde het lieve leventje drie dagen lang. Het was een moeielijke taak voor Oehoehoe, om altijd precies te raden wanneer de koning plan had te gaan zitten. Hij moest altijd naar hem kijken, en had heelemaal geen tijd om van het feest te genieten.

Hij was dan ook blij, toen het den derden dag eindigde met een groote plechtigheid, waarmeê de oogst voor het geheele land geopend werd.

De koning kwam binnen in danscostuum, met een prachtigen gordel om de heupen, en geheel met klinkende belletjes en schelpen behangen. Hij voerde een wilden dans uit, die hem erg zwaar viel omdat hij zoo dik was. Oehoehoe liep hem overal met den stoel achterna, uit vrees dat Zijne Majesteit van vermoeidheid zou neêrvallen. Maar Tsjaka danste maar door. Hij maakte groote luchtsprongen, zwaaide met zijn koningsstaf, en zong liederen tot zijn eigen eer. Alle menschen die er om heen stonden, waren vol bewondering dat die dikke koning zóó kon dansen!

Eindelijk hield hij op met springen, en ging staan op een klein heuveltje midden in den kring. Een page gaf hem een kleine groene pompoen in de hand, en de koning gooide deze vrucht in stukken op den grond. Dit was het teeken, dat iedereen de vruchten van het nieuwe jaar mocht oogsten en eten.

Juichend en zingend stroomde het volk de poort uit, naar hunne tuinen, om al hun koren en tabak binnen te halen, en van de lekkere vruchten te eten!

De koning was dood-af en schraapte zich het gesmolten vet, dat hem bij alles neêrliep, van het lichaam met een groot voorsnijmes, dat hij eens van een Engelschen zendelinghad gekregen.

[p. 124]

Oehoehoe dacht: ‘Nu zal hij wel moe zijn!’ En hij beklom het heuveltje met zijn stoel; maar o wee! hij gleed uit over de stukken van den pompoen en viel op zijn neus, terwijl ook de prachtig gesneden stoel een leelijken smak kreeg.

Nu was de koning tòch al een beetje boos op hem, omdat hij dien morgen in het vrouwenpaleis geweest was, en daarbij nu dit ongeluk!

Woedend wenkte hij een anderen page om den stoel op te rapen, en Oehoehoe zou zeker gedood zijn geworden, als hij niet dadelijk gevlucht was, zoo snel zijne beenen hem maar wilden dragen!

Nu was er geen beter hardlooper in de geheele kraal dan hij - en dat was zijn geluk. Hij werd wel vervolgd door dikke Indoena's, (de eenigen die op dat oogenblik bij den koning waren) maar die waren gauw achter adem, en de kleine page was hun ook eigenlijk de moeite niet waard.

Toen zond de koning een geheel regiment krijgslieden uit om den jongen te vangen, maar deze was weg en bleef weg en was nergens te vinden!

De koning zond nu boden uit naar de kraal van Matakitakit, om te vragen of de vluchteling daar ook was aangekomen, maar ook daar had men taal noch teeken van hem gehoord.

Vrouw Nomboena schreide dag en nacht, en was erg ongerust over haar oudsten zoon, maar Kolelwa kende zijn flinken jongen beter.

‘Wees toch verstandig, vrouw!’ riep hij telkens. ‘Wat dacht je nu wel, dat onze Oehoehoe zoo dom zou zijn om hier heen te komen? Hij is slim genoeg, om te begrijpen dat de spionnen van den koning hem natuurlijk hier het eerst zouden zoeken. Neen hoor! Neem jij maar een vosse-

[p. 125]

staart en droog je oogen af. Je jongen is in veiligheid, wees daarvan overtuigd! Hij zal er zich wel doorslaan, die guit van een Oehoehoe!’ En de vader lachte nog eens in zichzelf om al de streken die zijn oudste zoontje vroeger had uitgehaald.

Er kwamen echter ook tijden dat hij niet lachte. Het duurde zoo lang, zoo vreeselijk lang voordat hij iets van Oehoehoe hoorde!

Ook hij had soms angstige oogenblikken, en vreesde ook dikwijls dat zijn jongen dood was, maar als hij zich dan weer voorstelde hoe flink en hoe guitig het ventje altijd geweest was, dan moest hij toch weêr glimlachen. En dan riep hij telkens weer uit:

‘Ja, ja, die guit van een Oehoehoe slaat er zich wel door!’