|
| |
5. Handeling.
3. Verschoning.
Onverduldicheyt. Ootmoet.
O wapen moort wats dit? wat isset voor een cranct?
Het loopt al over hoop, Son, Maen en d'Elementen,
Die't dootlijck wonden steeds in s'menschen lichaem prenten.
O vuyrghe stralen quaet, o locht, ontstelde locht
O Hemels die daer stort alsulck fenynich vocht
| |
[Folio Ciiijv]
[fol. Ciiijv]
| |
Ick mach u wel te recht versaken en vervloecken,
Mits ghy dit weeldrich huys so heftich comt besoecken
En hadden wy alhier noch niet ghenoech ghesucht
Most ghy mijn Meester noch wechnemen inde lucht?
O veel te grooten cruys, wie sou sulcx connen dragen?
G'en hoorde waerde lief so deerlijck niet te claghen,
En roepen teghens God en zynen wil soo seer.
God, ja wel lieve God, waer is doch onsen Heer?
Die ons behouden sou, de stadt is schier bedorven,
En is vant rijcke volck noch niet ghenoech gestorven?
Heeft dese sterfte groot, niet lang ghenoech gheduert?
Ick staen't u vry wel toe, dees Pest is wel besuert,
En 'twaer ooc wel genoech waert dat de Heer beliefde
Dat hy ons andersins met neeringh weer gheriefde:
Maer wie sal onsen God doch stellen zyne maet,
Hy weet hoe veel dat ons tot salicheyt bestaet
Oock is hy gheensins geen uytnemer der persoonen,
Dat hy den Rijcken meer sou als den armen schoonen,
Ghy siet dat buytens stadts hy selfs de gheene vindt
Die hy, al vluchten sy, te straffen is ghesindt,
En oft daer teghens wy seer onverduldich vechten
Wat sullen wy daer me mijn waerde lief uytrechten?
Dan dat daer door ons smert, ons weedom en ons pijn
In als verdobbelt sal vermenichvuldicht zijn.
Ghelijck de vogl'en die met stricken zijn ghevanghen,
Hoe zy meer wicklen hoe zy vaster blyven hanghen.
K'en wille niet dat ghy, heeft Paulus selfs gheseet
Van die ontslapen zijn met allen niet en weet
Op dat ghy u soo niet tot droefheydt en soudt gheven
Ghelijck als d'ander die gans in gheen hoop en leven
So wy ghelooven dat Christus is opghestaen
| |
| |
Soo sal hy oock tot hem d'onslapene nemen aen
Dus zijt wat bet ghemoet en stelt u doch gherust.
Wat meynt ghy dat my het 'tSermoen te hooren lust
Neen, neen Lamere neen, ghy'n cont my niet vermaken.
Hoe is oock menich mensch so onnut in zijn kaken,
Hoe weynich achten veel op tghene dat God doet
Hoe menich mensche me dees woorden hout voor goet
Ja voor den besten raedt om Pesten te ghenesen,
Haest, lancksaem ende verd' bediedende midts desen,
Dat also haest de lucht vergift is, dat sich dan
Ter vlucht begheven sal opt spoedichste de Man,
Ten andren datmen verd sal vande plaetse wijcken.
Ten derden datmen niet soo haest en sal omkijcken.
S'en achten niet opt geen dat ons schriftuer verteldt,
En David inden Psalm soo clarelijcken meldt,
Ghy'n sult niet vresen Pest die in het duyster swervet
Noch voor gheen sterfte groot die smiddaechs ons bedervet.
Al storven inder ijl thien duysent aen u zy,
Soo zijt ghy evenwel van Pest of siecte vry.
Waer med' dat de Propheet ghenoechsaem gheeft te kennen,
Dat God alleen de Pest can gheven ende wennen
Maer holla dats ons deur: wel doch, wat sien ick nou?
De Heere zy ghelooft, ter goeder uren vrou,
God seghen uwen padt, God seghen uwen ganck.
Mijn lieve waerde Maecht, van herten u bedanck
De Heere wil u med' voor ongheluck bewaren:
Maer nu dewijl wy hier te samen soo vergaren
Laet ons ghebedt oock zijn ghelijckelijck ghewent
Tot hem die't alles gheeft, die't al can, die't al ment,
| |
| |
En die my weder aen noch langher gont te leven.
'tGeschie wy moeten hem alleen dees eere geven.
O Heer der Heeren groot Jehova diet al kan
Die door sijn dierbaer bloet ons 'tleven weder wan
Die so genadichlijck kastijt als ghy wilt straffen
Hoewel de menschen boos daertegens noch wel blassen
Geeft dat ick alst betaemt, met ootmoet t'allen stont
Tot uwen lof, end' eer u macht mach maecken kont
Dat ick alwetent God om 'tself oock t'onderwinden
My in de Kercke Gods en Christi late vinden,
Ghelijck hy die soo lang ghequelt was met de gicht
Na dat hy van sijn smert door Jesum was verplicht
Ja gans gesont gemaect terstont ginc na den Tempel
Ons arme sonders al O Heer tot een exempel,
Dat ick u woorden me mach houden in ghedacht
Siet ghy sijt nu ghesondt, voortane doch u wacht
Van sonden, vliedt het quaet, doet 'tgeen ic u gebiede
Op dat u mensche soo niet erghers en gheschiede
Door u: doch Heer die my nu hebt ghesont gemaeckt
Waer ick wel weder haest in meerder smert geraect
Verlicht dan mijn verstant versterct mijn sinnen Heer
Dat ick niet weder tot 'thooveerdich volck en keer,
D'welck logenachtich is, maer dat ick nu voortaen
Naer uwen heyl'gen wil den rechten padt mach gaen.
Schept my dan een reyn hert en oprecht van betrouwen
Dat niemants schaed'lijck zy, maer t'boos doen soect te schouwen
Oock eenen nieuwen gheest, op dat ick al den dach
Als een nieuw' creatuer u Heere prysen mach.
Mijn tong' dan ment o God, en opent myne lippen,
Op datmen niet een woordt en hooe my ontslippen
D'welck niet tot uwer eer en gae recht uyt den mont
| |
| |
Men moet u loven doch, o Heere t'aller stont,
Die drie persoonen zijt, doch eenen God te samen,
Die t'alle weten, doen, bestueren ende ramen:
Dies zy der Heeren Heer den eeren eer dan, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij