Emblemata moralia

[fol. 14v]

[Een ydel vat niet in en heeft.
Hoe welt doch groot geluyt uyt gheeft]

Een ydel vat niet in en heeft.
Hoe welt doch groot geluyt uyt gheeft.

DE bel die aen den boom gehangen, word gedreven
Door't blasen vanden wint wel een geluyt sal geven,
Verschrickend' het gediert, maer diese wel besiet,
Vintse als een ydel vat ende acht het klincken niet:
O opgeblasen mensch u snorken sonder reden,
By vrome van gemoet geensins en word geleden,

Luy roepen gelter niet, men prijst voor hoogepraet,

'tVoorsichtige beleyt te thoonen metter daet.

l'Vuide vaisseau qui rien ne donne,
Plus qu'vn rempli tinte & resonne.

LA sonnette au sommet d'vn abrißeau pendant,
Par le vent agité, se virant en sonnant,
Maint animal brutal la blesme poeur inspire,
Mais du tout ce n'est rien, à cil qui bien l'admire:

Ta bouche sans raison, hé arrogant enflé

Entre les vertueux n'est gueres estimé,

Le murmurant effort de ta mobile langue
Sans action, ne sert que d'vne vile harangue.

[fol. 15r]

Inania dolia maxime tinniunt.

⁺Al waert dat ic met tongen der menschen ende Engelen sprake, maer geen liefde hadde, so waer ick als een klinckende metael ofte luydende belle geworden.

Si te parle les langages des hommes & des anges, et ie n'ay point charité, je suis comme l'airain qui resonne ou la cijmbale qui tinte.

+ 2. Cor. 13. 1.

[fol. 15v]

Wtlegginghe.

DE oude wijse straffende de ydele vermetele grootsprekers, verhalen dese fabule, een Vos hadde syn tocht by een water, daer by hong aen eenen Boom een Belle, ende als den wint inden boom sloech, gaf de Belle haren klanc: Als nu de Vos dat belle gheluyt hoorde, verschricte hy, denckende dat het een sterc dier wesen moste, het welc sulc sterc geluyt van hem gaf, ende sorchde daer van uyt sijne wooninghe verdreven te worden, nu naerstich daer na siende, bevant dat de Belle groot was, maer gans hol ende krachteloos, daer niet dan een geluyt in was, dies dacht hy nu wil ick voortaen niet gelooven dat alle die groot schijnen ende sterc van stemme syn, daeromme meer stercheyts hebben, waer over Bernardus in zyn 59: Sermoen op Math. wel seyt.

Arrogantia non est sine pusillanimitate.

De opgeblasenheyt is niet sonder kleynicheyt.

Even gelijckmen siet dat een bloode hond meer blaffen als byten sal, ende de stille wateren diepe gronden hebben. Ons dagelijcsche ervarentheyt leert ons oock dat de grootsprekers ende meeste snorkers, ghebruyckende het spreec-woort, Beter stijf gheblasen als de mond verbrand, d'alderbloodste ende van kleynen verstande sijn, willende met den monde doen 'tgene sy metter daet niet konnen uytrechten, in haer selfs overtuycht van bloodheyt ende onwetenschap. Ende alsulcke gelden by de verstandige ende vrome van gemoet niet, die meer letten op een voorsichtich beleyt, ende een nedrige wel gegronde wtsprake, verwerpende dat ydele hoochmoedige tongen geluyt: ghelijck als David het hoochspreken ende Gods-lasteringe Goliats, beneven syn opgeblasenheyt niet achtende hem aengetast ende overwonnen heeft, hier op, als mede op het voorgaende Sinnen-beeldt Schijn bedriecht, heeft P. de Ronsard Au poëme de la salade, gestelt.

l'Homine eslevé aux honneurs inutiles,
Semble vn coloße attache de chevilles,

[fol. 16r]

 

Ferré des gonds, de barres & de cloux:

 

Par le visage il s'enfle de courroux,

 

Representant Iupiter ou Neptune,

 

La seule enflure estonne la Commune,

 

D'or enrichi & d'azur par dehors:

 

Mais quand on voit le dedans du grand corps

 

N'estre que plasire et argille poustrie,

 

A lors chacun cognoit la mocquerie,

 

Et desormais le coloße pipeur

 

Pour sa hauteur ne faict seulement peur

 

Qu'au simple sot, et non à l'homme sage

 

Qui hauße becque et misprise l'ouvrage, etc.

Een mensch verheven tot een staet
Die eerlijck schijnt, doch sonder baet,
Gelijct een beeld, een groote gast,
Met spijckers ende banden vast,
Die opgeblasen ende stout,
Als Iupin oft Neptun sich hout,
Dies soo gestelt siin stuer ghesicht,
En 'tlijf van buyten schoon verlicht,
Met een fijn gout en blau vermengt,
'tGemeyne volck verbaestheyt brenght:
Maer alsment wel van binnen siet,
Daer't plaester is en anders niet,
Soo kent elck een dit guychelwerck,
En desen grooten Reus soo sterck,
Vervaert voortaen alleen den Sot,
Doch van de wijse wordt bespot.