Const-thoonende juweel

Bij de loflijcke stadt Haerlem, ten versoecke van Trou moet blijcken, in't licht gebracht

Rhetorica tot de Sonne-blom van Ketel,
Eyschende des Intredes verclaringhe.

Ist datmen siet de Sonne-blom haer Sonne eeren,
Niet minder is oock O mijn Sonne-blomken dijn begeeren,
Om mijn u verlichtende Sonne inder const en deucht
Door mijn glants de mensch te schichten te leeren
Tot mijnder eer, der Armen nut, en lust der leersaem jeucht,
sulcx is d'oorsaec uwer compst, dies Noyt meerder vreucht
O Apollinis kinders van t'herte nu smaecket,
Derhalven weest wellecom, en so ghy constrijcxt meucht,
Ontdeckt my 'tverstant ws Intredes, mijn lust na sulcx haecket,
Die 'tgoet niet lust te hooren, selden tot deucht gheraecket.