Const-thoonende juweel
(1607)–Zacharias Heyns–
AuteursrechtvrijBij de loflijcke stadt Haerlem, ten versoecke van Trou moet blijcken, in't licht gebracht
[Folio Bbb2r]
| |
Ballade op den Intrede.
De oude schrift betuycht, beneffens de nieuwe wetGa naar margenoot+
van menich mensche goet, ooc vol bermherticheden,Ga naar margenoot+
Wiens naeghelaten Liefde sonder rimpel of smetGa naar margenoot+
Wy u hier stellen voor, tot bewijs der Intreden,Ga naar margenoot+
Noch haer kinderkens drie met beweechlicke zeden
Gheren te kennen soo, dat wy uyt gantscher crachten
ons naesten moeten doen als onse eyghen leden,
Nu de Barmherticheyt die sy lieden oyt wrachten,Ga naar margenoot+
Ende de liefde volcht presenterende Lydens versachten,Ga naar margenoot+
De vyoel vol Olie, daer nae hebt ghy de Deucht siet,
Dees brenght de Croon der glorien voor dien haer doen betrachten,
'tWelcke Tobias bevlijt, gheduldich in't verdriet,Ga naar margenoot+
Al is hy ghevanclijck, ghelijcke wel ghenietGa naar margenoot+
den Armen zijn aelmoess' huyden ende morghen weer,Ga naar margenoot+
De Liefd' en Deucht oprecht voor haer naesten sorghen seer.
Tobias nu hebbende ghenade ghevonden
voor Salman offer vry ghestelt en ontslaghen,Ga naar margenoot+
om te gaen waer hy wil, soo trect hy tot dees stonden,
hy al die bedruct zijn, besouct haer met behaghen,
Werdt der benouden troost, helpt henlieden last draghenGa naar margenoot+
in elcx beschouwen fijn, gheeft den Armen de hant,
Reyct mildelijcken toe, al dien kermen en claghen,Ga naar margenoot+
uyt zynen tassch' ghenaemt Goods ghebenedydinghe, want
hy de naecte versorght, ontsegghende niemant,Ga naar margenoot+
Sulcx wy betoghen en te kennen gheven claerlic
Met Ellendich oudt ghevanghen hier inden bant
oft boeye der Armoede, welcken Tobiam volcht swaerlic,Ga naar margenoot+
Die hem gansch ghetrouw' gheeft, ende gheensins spaerlicGa naar margenoot+
thiende van alle haef, nae der bedroufder wenschen meest,Ga naar margenoot+
Hy doet den Armen veel die meer Godt dan de menschen vreest.Ga naar margenoot+
| |
[Folio Bbb2v]
| |
Dus behielt hy vander jeucht aen Gods gheboden vol trouwen,
Soo't blijct uyt ons bewijs, dat breeder wordt ontdeckt:
Ga naar margenoot+Want doen Sennacherib wreedt, Israel gingh' benouwen
Ga naar margenoot+met moeyten, moort, dootslach, hy seer liefdich verweckt,
Haer lichaemen begrouf, bloedich zijnde bevleckt,
Siet doch wat een werck nut den deser gripet aen
met Barmhertich ghedult, die niemants behouft ontreckt,
Heeft hy't zynder waertschap de Godtvreesende ontfaen,
Maer soo nu luydtbaer wordt, door 'tverdrietich vermaen,
Ga naar margenoot+Dat op de straet Menich verslaghen Israelijt doot leyt,
Ga naar margenoot+Soo is hy treurich siet vande maeltyt ghegaen,
Ga naar margenoot+Neemt de spade met hem, Goetvvill'ghen Arbeyt,
Zijnde toeghevaerdicht soo hy hier staet bereyt,
Ga naar margenoot+Om te begraven menich doodt lichaem naeckt,
'tIs vvel een deuchtsaem vverc, dat ons voor Godt bequaem maect.
Alsulcke goetdaedt wracht desen barmhertich, liefdich, goet,
Soo dat hem nu naer coomt d'aldermeeste deuchde fijn,
Als Loflijcke memorie, die't in Stichtich nae dencken vroet
Ga naar margenoot+haer Bouck schryft, en ons leert dat wy al schuldich zijn
van ghelijcken te doen, wendende haer aenschyn
van 'tgrusaem deerlick feyt, 'tgheen wy sullen maken bekent,
Even soo't is gheschiet, met onlyd'lijcke pijn,
Menich arm onnoosel mensch vol drucx ende ellent,
Die ghy met Deerlijck gheclach siet die hier zijn ontrent
in dese schuere oudt, wesende ontboden al,
Daer sy meenen t'ontfaen, door hoop in't hert gheprent,
Spijs teghen d'hongers noot tot haerder welgheval,
Doch contrarie ghebeurt, t'samen dit groot ghetal,
Werdt daer omme ghebracht, en tyrannich ghedoot ras,
Noyt afgrijslijcker stuck, dat sonder reden of noot vvas.
Dus comt Verbittert hert met Dangireus bedrijf,
De brandende fackel in d'eene handt ghenomen,
Houdt inde and're noch gheweldichlycken stijf
'tGhemeents jammet, een roock tot bedervinghe der vromen,
| |
[Folio Bbb3r]
| |
Hier na siet ghy terstont voor uwe ooghen comen,Ga naar margenoot+
Hatto Bisschop van Mens hoochnoodich verthoont hier,
Wiens Giericheyt (waer voor seer is te schromen,)
Hem volcht, en 'thert ontsteeckt als een onbluslijck vier,
Blasende hem aen d'oor, nae haer oude manier,
Met Verborghen-tyrannie den blaesbalck inne,
Bedroch, valsheden groot, en eyghen Liefd' 'tmismaeclijck dier,
Noch loosheyt, en boos-quaet, d'onnatuerlijcke eyghen-minne,
Met vertwijffelheyt snoodt, beyde van hert en sinne,
Aldus is hy verstockt, als een die door nijdt verdooft sneeft,
En Menich-mensch moetvvils, dit leven berooft heeft.
Prince.
Merct voorts 'tjammer ghedaen van desen vrecken rijck
aen den Armen voornoomt, die hy hadde beropen
te comen in dees schuer, 'twelck sy deden ghelijck,
Die hy besorchde vast, en niet weder dede open,
Maer seyt met groote smaet, 'tzijn al ratten met hopen,
Die't coren ende graen verteeren in haer holen,
Werct door Verbitterthert, en seyt sy connent niet ontloopen,
Slaet die willen uyt, stooct brandt, leght haer al aen colen,
Dit gheschiet dadelijck, alsoo hy heeft bevolen:
Maer siet t'alderverschriclijcste quaet, dat hem ghebeurt,Ga naar margenoot+
Die moetwils buyten 'tChristlijck-ampt gaet dolen:
Hier coomt de Quade doodt, welcke hem heeft verscheurt,
Door't Verschricklijck eynde den schicht vol ratten vreemt gecoleurt
Hierom veracht niet, Princen, die met armoed' zijn benepen fel,
Maer laet haer van u zijn, VVt jonsten begrepen snel.
VVt jonsten begrepen. Goods wet,, Is net. |
|