|
| |
| |
| |
Balade op den Intrede.
VVat deucht oyt vracht een die bermhertich is en goet
in veel Historien gheschreven is, met reden,
waer van 'tverhalen hier soud' wesen overvloedt:
Dies sal alleenelijck nu mynen tijt besteden
om te bedieden 'tgheen verthoont heeft ons Intreden,
Dewyl het self hier med' ghenoechsaem wort verclaert,
Als namentlijck, dat hy die liefdich is vol vreden
zijn naesten bystant doet, en 'tgheen hy heeft gegaert
voor hem oft zijn gemack, alleene niet en spaert,
Maer wel voor hen die dat in haren noot bederven,
Al sulcken mensch voorwaer die is veel eeren waert,
Dewyl zijn broeder hy daer dore menich werven
van syne krenct verlost, jae wel bevryt van sterven,
Al zijn doen strect tot deucht, in goet doen sich verblyt,
Wat hy ter handen neemt, ten besten hem ghedyt.
Soo wat verschricklijck quaet een gierich mensch onvroet
oyt wracht, oock desgelijckx by vele wort gheschreven,
'Tis een verwondering wat haer versuft gemoet
in alle hoecken van de Werrelt heeft bedreven,
Daer Coninck Corphus in Egiptelant verheven
zijn dochter in oneer gebruycken liet om gelt,
Gins twintich dusent de berooven van haer leven.
Caganus Koninck van de Hongaren onstelt,
Om dat voor ieder hooft hem niet en werd' getelt
een Hongers gulden, laes! door wreckheyt dit gheschieden,
Van Maurits Keyser, die gebiedent was int velt,
Hier op den Ryn by Bins een Heer al d'arme lieden,
Die hy (o sware saeck) had' onder zijn ghebieden
deed' brengen in een schuer, en die verbranden liet,
wat en bedryvet doch de groote giercheyt niet.
Met ons incomst is hier uyt de schriftuer bethoont
| |
| |
dat VVrecheyt om het gelt zijn naesten doet ombrengen,
Iae onbarmhertichlijck zy niemant en verschoont,
Het leven cortende, daer zy't niet can verlengen,
De mensche (die) zy hout gevangen in haer strengen,
Wat hy niet looflijck can, met groot gewelt bestaet
om te vergaderen, soo sal hy sich vermengen
met Tirannye wreet, en Rasernye quaet,
Soo't menich mael gebeurt, de Duyvel is zijn raet,
Die hun gemoet en hert heeft in zijn net beloken.
Ghelyc het selve is ghebleken aen dees daet,
Daer Christus onse Heer heeft duydelyc van gesproken
Het welc hy ooc geensins sal laten ongewroken,
Maer wel nae zijn gerecht hy swaerlyc straffen sal,
Die door de Giericheyt alsoo geraect ten val.
De Moordenaers hebt ghy gesien, (alst is geseyt)
zeer grousaem inden stric van Giericheyt gebonden,
Een Priester volgende van Eygen-eer geleyt.
Daer naer ooc een Leviet, die beyde den gewonden,
Voor by zijnde gegaen, nochtans niet by en stonden,
Maer onbarmherticheyt hem lieten daer hy lach,
Het welc dewyle zy nae machte bet'ren conden,
En onbewegelyc aenhoorend' het geclach,
Om hem te helpen gans en maecten geen gewach,
Hun 'tself by Godt voor zond' sal toegerekent wesen,
Als voor des Richters stoel zy inden Iongsten dach
verschynen met gesucht. want dan sal Godt gepresen
uyt spreecken: Ic was cranck, ghy hebt my niet genesen,
Maer liet my ligghen daer ick lach gewont in't velt,
Het Helsche vier voor u brandt, ende grousaem blaect,
De Duyvel vierichlijc naer uwe comste haect.
Hier saegt ghy volghen naer een die barmhertich was,
Hoe wel Samaritaen die vindend' op der straten
een Mensch, een armer Mensch, soo qualijcken te pas,
Deed' wat hy conde doen, van 'tgheen hem mochte baten,
| |
| |
Van zijn Beest trede hy, zijn wonden ende gaten
met Olie heeft terstont gebonden en vermaect.
Als de schynheylige heeft hy hem niet verlaten,
Maer hilp hem op zijn paert, en is daer me geraect
ten huyse, al waer hy opsicht'lijck werdt ghewaect:
Want hy beval, men hem soud' alles doen ten besten,
Waer toe hy gelt uyt gaf, en seyd': mijn harte haect
dat hy genesen zy, dies wat u meer sal resten,
Als ick nu wedercom, betalen sal ten lesten.
Dies was Barmherticheyt en Liefde hem beneven:
Wie soo den Armen troost, van Gode wort verheven.
Hier hebt ghy cortelyck van ons incomst den sin,
De Personagien oock verklaret zijn hier mede:
God geev' het selve nu mach strecken tot gewin
van menich, die als noch is stuer en straf van sede,
Soo gierich en onvroet, dat hy noyt bystant dede
zijn broeder, die hy siet geraken inden noot,
Op dat hy me geraeck in d'eeuwich huys van vrede,
Bevryt van d'Helsche pyn, bevryt van d'eeuw'ge doot,
Het welck de Heer ons gon, door wiens barmherticheyt groot
Wy daer van zijn verlost, soo wy tot ons verstercken
ons broederen by staen, met gelt, goet ofte broot:
Want ons geloove doch alleenlijck is te mercken
in de barmherticheyt, en ander goede wercken,
Waer over 'trycke Gods den mensch is toegeseyt,
Wel hem die sich in tyts tot dese vreucht bereyt.
VVt levender jonst
|
|
Auteursrechtvrij