|
| |
| |
| |
Vreughdigh Verhael, En Lof-ghedicht,
Van de Heughelicke Vernielinghe ende Inneminghe der Onwinlick-gheachte Spaensche Vloot, staende onder het bestier van Don Anthonio d' Oquendo.
Uyt-gewrocht Door de krachtighe handt des almachten Godts, en middel van het wijs en kloeckmoedigh beleydt van den recht Edelen ende Manhaften Zee-Heldt, den L. Admirael Marten Harpertsz: Tromp.
Den 16 en 18 Septemb. ende den 21 en 22 Octob. 1639.
WEl hoe, soud' mijn ghedicht, soud' mijn ghesangh nu swijgen?
Schoon ick door swackheydt groot moet nae den adem hijgen:
| |
| |
O neen, een vreughde-saeck dient vreughdelick vertelt,
En Godes lof daer in met danckbaerheydt gemelt.
Den Spaenschen Koning wreedt, erf-vyandt deser Landen,
Na sijnen ouden aert, die toonde korts sijn tanden,
Hy liet sijn klauwen sien, soo vreeslick als hy mocht,
Daer door hy Landt en Volck geen kleyne schrick aenbrocht.
Een machtige Scheeps-vloot, seven-en-tsestigh Seylen,
Die quam al harde by om onsen grondt te peylen:
Een Vloot van Gallioens en Schepen bijster groot,
Treffelick toegerust, voorsien met Iacht en Boot,
Met veel metale Schut, Kruydt, Kogels en Musketten,
En wat'er meer behoeft sijn vyandt te verpletten;
Voorsien met dubbelt volck, men noemde in den tel
Al meer als dertigh duys't, Soldaet en Bootsgesel.
Een trotse Koninghs Vloot; die prachtigh quam aenbralen
Met vele Spaensche Dons, en hooge Admiralen;
Baals-Priesters overvloedt, Altaers en Misse-werck,
Soo dat schier yeder Schip geleeck een Paepsche Kerck;
Oock wat noch meerder dient om yemandt te vertsagen
Dat was daer op die Vloot tot Spanjens welbehagen,
Maer wat was haer desseyn? Daer spreeckt men wonder van,
En 't schijnt datmen 't als noch te-recht niet weten kan.
Doch 't is al even-veel waer in het heeft bestanden,
't Heeft eenighlick gestreckt tot nadeel deser Landen,
Om ons lief Vaderlandt, met de Inwoonders al,
Te brengen in den druck, te stellen in den val;
Om op een nieuw aen ons den Spaenschen aerdt te toonen
Met schrickelicke Wraeck, en niemandt te verschoonen,
Den waren Godes-dienst te helpen aen een kant:
Met voeten te vertreen de rechten van het Landt:
De Moeder met het Kindt, de Mannen en de Vrouwen,
Te vellen door het sweerdt, en andersins benouwen.
Siet daer soo uytgerust, en soo geinstrueert,
Had ons de Spaensche Vloot de stevens toegekeert:
Soo quamse trots en prat tot by de Hoofden bruysen,
En meende wie 't oock was, hy most'er onder kluysen,
Wie hadd'er macht of moedt om haer het hooft te bie'n?
Ia, wie dorst sonder schrick haer onder oogen sien?
Maer 't gingh haer buyten gis, 't is anders haer gebleken,
Want onsen Admirael en is niet eens besweken,
Als hy haer eerst vernam, als hy die Vlote sagh
September thien en ses, 't was hem een blyde dagh.
Hoewel hy maer bestondt in thien en seven Schepen,
Soo heeft hy even koen den vyandt aengegrepen,
En dapperlick begroet, met kleyn en groot Canon.
Van op den middagh af tot na zuyd-wester Son.
| |
| |
Den Spanjaert was verbaest van sulck geweldigh schieten,
Daer in wy oock al me' van onse veeren lieten:
Want als den Batavier dus op den Vyandt drongh,
Onsen Christoffel groot in duysent stucken sprong.
Den nacht die gaf daer rust, en daeghs daer aen het stilde,
Doe kond' den Admirael niet komen daer hy wilde;
Maer in de naeste nacht, al lange voor den dagh,
Hy trachte na d'Armaed', en quam oock daerse lagh.
Recht daer, of daer omtrent, kreegh hy by hem twee Schepen,
Soo dat sijn Vlote nu in achtien was begrepen:
Daer me' is hy bereydt, schier tegen viermael meer,
Gelijck hy eermael deed' te nemen sijnen keer.
Niet uyt vermetelheydt met trotsige gedachten,
Met ingebeelde waen, hem selven groot te achten,
En sijnen Vyandt kleyn, soo 't menighmael geschiedt;
Neen, onsen Admirael en deed soo dwaeslick niet:
Maer met een vast geloof, gevest op goede gronden,
Dat sijne saecken wel en 's Vyandts qualick stonden:
Hy wist hy voerde Krijgh voor een gerechte saeck,
Voor Godes grooten naem, het hooghste ziel-vermaeck,
Voor Godes heyligh woordt, en waerheydts vast banden,
Voor de gerechtigheydt van dese vrye Landen,
Voor yeders vry gewiss' ontslagen van bedwangh,
Voor ziel en saligheydt, in spijt van d'oude Slangh,
Den Sathan en sijn Heyr, daer tegen soud' hy strijden:
Dit gaf dien vromen Heldt een over-groot verblijden,
Dit gaf hem hert en moedt, en hoe en soud'et niet?
Want die soo vecht, die weet dat Godt hem bystant biedt.
En die Godt met hem heeft, wie sal hem tegen wesen?
Wie kan voor hem bestaen? En waer voor sal hy vreesen?
Schoon hy met Gideon siet den Medianijt?
Of oock met David kleyn den Goliath bestrijdt?
Dus wist den Admirael de sijne t'onderrechten,
Om te gelijck met hem, oock vromelick te vechten,
Als Helden wel betaemt, betrachtend' eedt en eer,
En wachtend' op de hulp van onsen hooghsten Heer.
Dus vanght hy weder aen, hy bondt sijn Schepen t'samen,
Die soo met goet beleydt den Vyandt tegen quamen,
En losten haer geschut met over-groot gewelt,
Soo dat een Spaensch Galjoen haest niet meer is getelt.
Het sonck daer na de grondt met seven-hondert zielen,
Waer van noch weynige in onse handen vielen.
Twee Gallioens zijn oock in dat gevecht verheert
Maer door onachtsaemheydt is 't een ons weer ontkeert.
Dat deed Geldt-gierigheydt: En d'ander Spaensche Schepen,
Door-nagelt, geraseert, die vonden haer benepen,
| |
| |
Sy namen haren wijck nae Duyns in Enghelandt,
En hebben 't daer tot rust ten ancker neer-gheplant.
Ter wijl ging Marten Tromp na Calis oversteecken,
Hem te versien van Cruyt: Want dat begon t' ontbreecken,
Door al het fel geschiet: maer had dat niet gewraeckt,
Ghewis de Spaensche Vloot waer niet in Duyns geraeckt.
Wat of Speck-Ian nu dacht? Wat mocht d'Ocquendo peysen?
,, Wie hadde oyt ghelooft, dat ick te rugh sou deysen,
,, Voor dese kleyne macht van de Rebellen stout?
,, O, dat my dese tocht in 't eynde niet en rouwt!
,, Ick hadde wel gemeent, ' soud alles voor my beven,
,, En wat ick maer beschoot dat most sich overgheven;
,, Ia, als ick Hollandts Vloot de eerste mael aensach,
,, Maer och 't wil soo niet gaen, dat kan ick nu wel mercken:
,, Doch sal my op een nieuw hier wederom verstercken,
,, Ick ben tot vrienden huys, mijn Conings Ambassaet,
,, Is hier in 't Enghels hof groot meester, doen en laet,
,, Die sal op sijn begeer den Coning daer toe brenghen,
,, Dat hy gansch geen gevecht sal op sijn Cust gehengen;
,, Dat hy d' Hollantsche Vloot van sijne Stroomen dwingt,
,, En dan met sijne macht my voort in salvo bringht
Dus mocht de Spaensche Don sijn saecken overlegghen:
Oock wat hy aen d' Infant tot Bruysel had te seggen
Te schrijven van sijn komst, om wat hem noodich was,
Tot sijnen dienst en hulp, te krijgen op sijn pas.
Haest saghmen onsen Heldt van Calis weder keeren
Voorsien met Cruyt en Loot in alles na begeeren;
Oock had hy een Esquader Schepen vier en acht,
Nu meer onder sijn Vlag als vooren is gedacht,
Die waren in den morgen-stont hem by ghekomen,
Als 't laetste treffen schier een eynde had genomen.
Dus quam hy moedich aen, nu even dertigh sterck,
Om sich weer op een nieuw te geven tot het werck.
Maer 't wierde hem belet, daer mocht geen Crijgh geschieden,
Den Opper-Vooght van 't landt die dede streng gebieden
Dat d'een noch d'ander soud daer vyandtschap begaen,
Op pene die het deed hy soud hem helpen slaen.
En, om dit fijn mandaet te meerder kracht te geven,
Daer lach sijn Admirael, en liet sijn vlagge streven.
Iae gaf hem met sijn macht van Schepen tusschen beyd'
Soo dat daer d'Engels-man Hollandt en Spangjen scheyd.
Wat deed doe onsen Helt? Hy schreef aen onse Heeren
Hoe dat de saecke stont, en eyscht haer begeeren,
Hoe hy hem dragen magh in sulck een vreemt geval?
Op hy den Vyandt slaen, of vredich laten sal?
| |
| |
Hy schickt hem onder-wijl den vyandt te besetten,
En soeckt hem oock by nacht 't wech-loopen te beletten:
Maer hoe nauw dat hy sach, door 't Engelsch overlech,
Daer quamen meer als thien Duynkercker Schepen wech.
Dit speet ons' Admirael, hy was niet weltevreden,
Dat hem (door slim beleyt) dat aes soo was ontgleden
Hy sach veel gauwer toe, hy stelde beter wacht,
En wachte wat voor last men hem uyt Hollandt bracht.
De Heeren hielden raedt, de hooghe Heeren Staten,
Sy letten op het stuck, en vonden 't boven maten
Gewichtigh ende swaer, dat desen vromen Heldt,
Met sijne kleyne macht, hem had in't perck gestelt
Tegen die groote vloot, die Werelden sou winnen:
En vonden daerom goedt, eer hy weer ging beginnen
Soo over-grooten daedt, daer most een meerder macht
Van Schepen en van volck daer by hem zijn ghebracht.
't Is waer den opper-Heer, den Heere aller Heeren,
Die alle Crijghe stiert, sal sijnen zegen keeren
Waer henen dat hy wil: en 't is hem geen verscheel
Den vyandt te verslaen door weynich of door veel.
Het schier ontelbaer volck van de Midianiten
Sloech Godt door Gideon met weynich Israliten:
Den Vader Abraham alleen met sijn gesindt,
Geboren in sijn huys, vier Coninghen verwint:
Den Samgar met sijn Knods ses honder deed verdwijnen,
En Simson oock alleen sloech duysent Philistijnen;
Dien eenen Ionathan met die sijn Wapen droech,
Het gantsche Leger van de Philistijnen joech.
Geen Coningen hoe hooch, hoe geerne datse wouden,
En werden door een groot Heyr-leger oyt behouden:
Geen Helden onvertsaegt en werden oyt gebracht
Vyt noot en Crijgs-gevaer door hare groote kracht.
De Peerden oock hoe sterck ter over-winning falen,
Haer sterckheyt over-groot en kan geen eer behalen,
Sy werden tot den dach des strijts wel toe-bereyt,
Maer Godt is 't die verwint, soo de Schrifture seydt.
Godt is een recht Soldaet, als hy sijn handt wil bieden,
Hoe kleyn hoe swack wy zijn, soo moet den vyandt vlieden,
Als wy met sijne macht alleen gewapent staen,
Vijf sullen thien-mael thien, ja thien-mael duysent slaen.
Maer evenwel, men moet geen middelen verachten,
Alsse ter handen staen, maer die met vlijt betrachten:
Anders versoecktmen Godt, die meest door midd'len werckt,
En kloecke herten geeft, en moede handen sterckt.
Doen heeftmen inder haest veel Schepen sien uyt-rusten,
En senden wel-gemant nae Britti schorre Custen
| |
| |
By onsen Admirael, 't was wonder datmen sach,
Want hy wel haest in Duyns met hondert schepen lach,
Daer waren Branders by, om Schepen te verbranden,
Die 't Schut niet ginnen kond, of die oock mochten stranden,
En daer by kreegh hy doe een vast en goet bescheyt,
Waer op hy sich met lust ten strijde heeft bereyt.
Hy schafte goeden raedt: verdeelde sijne Schepen
Dertigh by d' Engels-man, de reste zijn begrepen
Net in vijf Esquadrons, een yeder kreegh sijn last,
Dat hy op dees' en die van 's vyands Schepen past.
Den vromen heldt voor al valt sijnen Godt te voete,
Hy stelt een Biddagh in, vermaent het volck tot boete
Over sijn gantsche Vloot: men roept den Heere aen,
Dat hy in dese strijdt de sijne wil bystaen,
Dat hy Pharonis aert, die Spaensche macht wil dempen,
En even daer ter stee in de Zee-baren slempen,
Op dat dit groote werck mocht werden uytgewracht
Tot eere van sijn naem, en roem van sijne kracht.
O Christelijcken Heldt, o Heldt van 't Heyr des Heeren!
Die soo sijn Capiteyns en Krijghs-lieden kan leeren,
Te voeren 's Heeren-Krijch, ten rechten soo 't behoort,
Als Christenen betaemt, nae Godes heyligh woort:
Die by het wapen-tuych oock voeget de gebeden,
Waer mede Godes volck altijdt geluckigh streden:
Die by de goede saeck oock met een wijs beleydt
Be-yvert in den Crijch-deugt en Godtsalicheydt
Daer sulcke Helden zijn hoe kan 't daer qualick varen?
Daer dapperheydt en deugt haer in den Oorloogh paren,
Dat het gebedt en sweert alsoo te samen gaen,
Wat vyandt, oock hoe sterck, sal tegen die bestaen?
Dus alles wel beschickt, en geen dinck na gelaten,
Dat tot de overwinningh eenichsins mocht baten.
So vanght hy noch niet aen, voor dat den Spanjaert schoot
Uyt een vyantsche borst en veld' een man ter doodt.
Dit doet ons' Admirael den Engelschen aenschouwen,
Met eysch, dat die nu wil woordt en beloften houwen,
En vallen me' op't lijf, die sijns Coninghs bevel
Eerst had violeert, en aengevangen 't spel
Van vyantlick gewelt, den Spanjaert hadd't bedreven:
Daerom behoord' hy nu hem by ons te begeven,
Om dese Spaensche Vloot met macht te helpen slaen,
Dewijlse tegen sijnen Coningh had misdaen.
Brittanjens Admirael en wil daer niet na hooren
Dies quam hem dit begeer van d'onse strackt te vooren,
Dat hy dan stil soud zijn, neutrael aen elcken kant,
En heeft de dertigh Schepen by hem neer gheplant:
[{?}Hier volgt de ontbrekende tekst van pag. 153 en pag. 154. Zie aantekening voor verantwoording.]
| |
| |
Die schoone Koninghs vloot? Dat ghy tooght op de loop?
En maeckte met u vlucht verbaest den gantschen hoop?
O neen, en vroom Soldaet sal eer en eedt betrachten,
Een trouwen Commandeur sal 't uyterste verwachten,
En houden wackter stal, en vechten voor sijn Heer,
En doen sijn Coningh dienst, en halen prijs en eer.
En liever, dan hy soo het hasen-padt sou kiesen,
Soo sal hy blijdelick sijn leven daer verliesen,
Bevelen Godt sijn Ziel, en stellen daer te pandt,
Als een vromen Heldt, sijn lijf voor 't vaderlandt.
't Zijn helden altemael, die van Duynkercken varen,
Als sy een Coopvaerdy-man hebben af te klaren,
Als sy een visschers Boot, of een verlegen man,
Besetten hier of daer; die hem niet weeren can:
Maer als een wack'ren Baes komt ring'len om haer ooren,
Dan geven sy van schrick wel haest den moet verlooren.
Sy bicken op den roof: Maer 't vechten met een Heldt,
Als Helden wel betaemt, wert van haer uytgestelt,
Wert van haer niet betracht. Daer van zijn vele proeven,
En buyten dese proef sal niemandt meer behoeven.
Dat sy voor onsen heldt niet hebben durven staen;
Maer met haer schepen al eerloos zijn deurgegaen,
Van hare negentien is een Fregat gecregen,
De reste speeld haes op, en liet Speck-Ian verlegen,
O 't is geen broeders stuck, 't en is geen helden daet
Datmen sijn medemaets soo schandelick verlaet!
Maer ick vergeet my schier, ick moet nu wederkeeren,
Tot onsen Admirael victorieus vol eeren,
Die nae ghedane slach den Colster buyten biet,
Met tweemael tien en drie noch onder sijn gebiet,
Om langs de Vlaemsche kust daer heen en weer te kruyssen,
Tot veyling van de Zee voor schepen en voor Buyssen,
En of hy hier of daer noch eenen Spanjaert vondt,
Om die te maken prijs, of helpen in de grondt;
En selver quam hy in vervult met duysent vreugden,
Oock, waer hy ging of stont, de luyden haer verheugden,
Sy borsten uyt van vreugt, en riepen menichmael,
Welkoom, ô vromen heldt, ô trouwen Admirael!
O Welkoom moet ghy zijn, en lange moet ghy leven
Gesegent instrument, van onsen Godt verheven,
Tot eere van sijn Naem en schut voor 't Vaderlandt,
Godt velle meer en meer den Spanjaert door u handt!
Wel moogt ghy Harp en Tromp in uwen name dragen,
Marten Harpertzoon Tromp, ghy hebt den Harp geslagen,
Ghy hebt den Tromp geroert, tot 's Vyants schrick, seer grof;
Slaet nu oock Harp en Tromp tot Godes grooten lof,
| |
| |
Soo sult ghy Harp en Tromp den Spanjaert meer vertsagen,
Maer onsen Godt en ons door 't soet geluyt behagen.
Ghy brengt ons soete vreugt, en onser Vyandt pijn:
Met recht, ô edel helt, moet ghy ons welkoom zijn.
Siet des' en dierghelijck' blijve juychende woorden
Den Heere Admirael, waer dat hy quam, aenhoorden.
Hy tooch na 's Graven Haegh, en dede daer rappoort,
De Staten en den Prins hebben 't met lust gehoort:
Sy danckten hem seer bly, hy had hem wel gequeten;
Ock hebben sy den Godt des hemels niet vergeten,
Den dach is daer gestelt door 't gangtsche landt bequaem
Tot lof van onsen God, en roem van sijnen Naem,
Voorwaer oock wel met recht: Want dit is eenen zegen
Waer aen het Vaderlandt ten hoosten is gelegen:
Dit is een wonderstuck, een werck van Godes handt,
Daer Godt sijn eer van eyscht, hier, en aen allen kant.
Al had ons' Admirael maer anders niet bedreven
Dan dese Spaensche Vloot te rugge weer gedreven,
Verhindert haer desseyn, 't was noch een groote saeck,
En 't had ons aengebracht een sonderling vermaeck.
Maer nu noch boven dien die Bloot is omgekomen,
Verbrandt, gedestrueert, vernielt en ingenomen;
Die duysenden Spanjaerts, dat broetsel van Papouw,
Verdroncken en versmoort, en vele in de kouw,
Oock eenen Admirael bekomen, en gevangen,
En wat voor buyt noch meer mach aen de schepen hangen.
Als ick dit overdenck, het maeckt my heel versuft,
't Is buyten mijn begrijp en boven mijn vernuft.
O wat een grooten schat is met die Vloot gebleven!
Van datse had gekost en haer was me' gegeven,
Die milioenen goudts die zijn schier uyt den tel
Die Spanjen daer vrliest in dit verhaelde spel.
Als dit den grooten Phlips tot Madril komt te hooren,
Hoe seltsaem en hoe vreemt wil 't klincken in sijn ooren!
Och hy gelooft'et niet, voor dat hy siet 't verhael;
Ia zegel, brief en handt van broeder Cardinael.
En wat een koude schrick wil op sijn leden comen
Als hy van dit verlies de waerheyt heeft vernomen!
Misschien hy krijght de coorts, en beeft, en klappertant,
Of valt wel licht te bed, gelijck sijn broer d' Infant.
En soud' hy niet oock wel den Don d'Ocquendo schelden?
En schrabben uyt het boeck van sijne Spaensche helden?
Iae soo het nu toegaet in Spanjen als het pleeg,
't Waer wonder, dat hy niet een vijgh te loon en kreeg.
Doch dit geschie soo 't wil 't brengt ons voor al geen smerten,
Dat wy dit recht verstaen, ô 't maeckt ons blijde herten,
| |
| |
En 't opent onsen mont, tot eer en goeden faem
Van die in dese daedt toekomt, of deel, of naem.
Lof zy dan onsen Prins, Lof zy de Heeren Staten:
Die alles brachten by, dat eenichsins cond baten,
Die onsen Admirael in corten maeckten sterck,
Van schepen, en van volck genoechsaem tot dit werck.
Lof Admiraliteyts ervaren Zee-Raden:
Lof Heeren Directeurs beroemt door kloecke daden;
Die beyde, elck om strijt, haer schepen deden gaen,
Om met den Admirael den Spanjaert te verslaen.
Lof Bewinthebbers trouw, van beyde Compagnyen,
Der Indjens Oost en West, die Spanjen staeg bestrijen;
En waren nu bereyt haer schepen heen te spoen,
Om met dien vromen heldt dien grooten slach te doen.
Lof Burger-meesters kloeck van Eenige Zee-steden:
Die willich ende bly oock hare schepen deden
By onse Oorlogs-Vloot, om haer ter rechter tijt
Met desen Campioen te voegen in dien strijdt.
Lof onsen Admirael, dien Ridder kloeck en moedich:
Die altijdt in sijn doen is wacker en voorspoedich,
Tot dienst van 't Vader-landt. Lof Capiteynen vroom,
Lof oock Matroosen stout, Soldaten sonder schroom;
Iae, lof Zee-helden al, dat niemant zy vergeten,
Die volgens eed en plicht hem trouw'lick heeft gequeten.
V roem die zy vermelt alwaer dat menschen zijn,
Soo lang als Son en Maen oock geven haren schijn.
Maer lof zy boven al, u, onsen Godt en Heere!
Ghy zijt allen d'Autheur, en u behoort de eere
Van al dit groote Werck: Want watter is gedaen,
Dat is door uwe kracht en Rechter-handt bestaen.
Door u alwijs beleydt, en niet door menschen gissen,
Deedt ghy dat Spanjens Vloot de onse niet kon missen.
Door uw' macht en gebiedt, waer door ghy 't alles bindt,
Quam ons doe recht te pas, eenen Zuyd-oosten windt,
Die ghy, tot onsen dienst, een lange wijl liet blijven,
Om onse schepen haest by d'Admirael te drijven,
Tot dat hy nu genoegh ten strijde was gereet,
O Goddelick bestuer, soo yeder mensch beleedt.
Selfs 't ongeloovigh volck, dat doorgens wil versaken
Uwe Voorsienigheyt omtrent de Oorlooghs-saken
Was hier nu overtuyght, en heeft vry uyt geseyt,
,, Voorwaer, dit is een werck van Godes Majesteyt.
,, Wy hadden noyt gelooft dat hem de Heer der Heeren
,, Soo met den krijgh bemoeyt, gelijck wy hier nu leeren.
,, Wel trouwen Admirael, ghy zijt Godts weerde vrient:
,, Want d' Hemel, wint en weer tot uwe hulpe dient.
| |
| |
Door uwe hant, o Heer! is desen krijch begonnen,
Door uwe rechterhandt is desen strijt ghewonnen,
Door uwe rechterhandt stiet ghy den hoogen moet
Van onsen vyandt stout in korten onder voet.
Ick hoore een gejuych, van vreugde onbeladen,
,, Des Heeren rechterhandt, die doet nu groote daden,
,, Des Heeren rechterhandt, die is nu soo verhooght,
,, Als doe hy voor sijn volck, de Zee had uytgedroogt.
Soo pleegt ghy, groote Godt, oock in voorleden tijden
Door uwe rechterhandt den Spanjaert te bestrijden,
Te dempen sijne macht, hoe vreeslick datse scheen:
Soo datse als een roock, en als een damp verdween.
Het is in verscher heug, hoe over vijftich jaren
Uyt dese Vyants rijck een Vlote quaem gevaren,
Een Vloot, een Scheeps Armaed', grooter als dese was,
Doch voor uw' Majesteyt en wasse maer een blas
Die lichtelijck vrdwijnt: Want alsse quam aen-brammen,
Om het Brittan'sche Rijck, en Holland aen te klammen:
Ghy hebtse haest vernielt, verswolgen in de Zee,
Dat nauw het derde schip quam tot sijn rechte stee.
De werelt stondt verbaest, men sagh de volcken beven
Voor uwe macht, o Heer, die 's menschen macht doet sneven;
Sy kenden uwe handt, en roemden uwe daedt,
Die soo de trotze straft, en soo sijn volck bystaet.
En even soo ist nu, die desen strijdt aensagen,
Die waren van den schrick tot in het hert verslagen.
,, Sy seyden, siet doch aen des Heeren stercke handt!
,, Die soo voor Hollandt strijt, en Spanjen brenght ter schant.
V zy dan eeuwigh lof, o Heere groot van machten,
Volmaeckt in goedigheydt, seer hooge in gedachten.
Wie had voor onsen staet soo grooten saeck verbeydt,
Als uwe milde handt die nu heeft toegeleyt?
Ons' sonden waren groot, sy eyschten sware plagen,
En uwe lijdsaemheydt die kond dat noch verdragen
Met Vaderlicke tucht, jae voor de plagen groot,
Stort ghy ons groot geluck en segen in den schoot.
Hoe kunnen wy u dan hier voor genoeghsaem prijsen?
Wat sullen wy tot danck, en eer aen u bewijsen?
Een danckbaer Vreughden-Liedt is tot u Lof bereyt,
Wy prijsen uwen Naem in alle eeuwigheydt.
| |
| |
|
|
Auteursrechtvrij