Bestaan zonder tijd

[p. 23]

Verward heelal

In oude tijden liep ik door de straten van de windstad
verbaasd over het onrecht, mensen aangedaan
en zong! o diederomdeine, o diederomdom,
lopend door de straten van de verlaten stad.

Regen kletterde op de vermolmde daken,
vuur en staal verfden de aarde rood,
honden zwierven er zonder kaken,
zoekend soelaas voor hun hongerdood.

Uit alle hoeken van een verward heelal
dreven zure stoffen walmend aan,
van hun lot werden goden de speelbal,
gestoten uit de loop van hun vaste baan.

Aleer de orde van het systeem hersteld,
gingen ganse geslachten één voor één verloren,
een trechter werd hun tot asbelt
in geen duizend jaar werden zij opnieuw geboren.

Over de balie hangend van de tijd
tuurde een man door eeuwen heen:
hij zag tot in d'oneindigheid
zijn hart en hoofd verkoold tot steen.