Bestaan zonder tijd

[p. 5]

Een ogenblik

Vroeg in de morgen zocht ik mijn weg
tussen hoge bergen in een ijskoud land
van een buitenaards heelal
op een open plek zat ik neer bij een vrouw
wier hand ik nam.

Een golf van vuur trok toen van haar naar mij
in dat vreemd heelal van de aarde weg
tussen bergen van ijs werd ik warm en blij.

Weer terug op aardse wegen, kon ik zien zonder ogen,
kon ik lopen zonder benen,
mezelf en een ander herkennend als schildpadden,
één ogenblik waaraan ik ben blijven geloven,
verlost van alle pijn en het voortdurend veranderen.

10/1 '84