Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 199]

geheim vlak

zo is het gebeurd, ergens de wereld, begonnen aan de randen.
daarna de randen naar elkaar toegeslagen, gedrukt met de
duim de vlakken. er is een daarboven. dat zich omlaag houdt,
dat zich voegt. of zich niet voegt? gekomen is het, en het is
naderbij.

gelegd is het, met kruinen. waar iets gezegd is. dat heeft zich
voortgezet. het heeft zich naderhand vereenzelvigd, is zich
gaan voegen bij het onvervoegbare, totdat het weer ver geruis
werd dat zich even verzichtbaarde.

geheven als een hand die iets draagt zonder lucht daartussen,
gekruld boswerk dat zich erzamelt en dat verakkert, kruimel
wordt, vernederd en veropenbaard. nergens is geblazen, de
wind achterom, liggend bij hekken en portalen.

elk geluk is rond, is van beneden en van boven, is gekruld, bij
elkaar gezet en daarna van elkaar los geworden, het is omhoog
lopend tot onder de hemel, blijft staan daar, wil niet hoger, wil
zichzelf vasthouden, stil houden. want wat daar is, dat is geen
wolk.