Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

(1998)–Leo Herberghs– rechtenstatus



[pagina 93]
Instructies voor een landschapschilder
[pagina 94]
I als een slaap moet het zijn, het donkerste wandelen, een halverwege ontgonnen akker waarboven vlaggende kerktorens, instortende kruinen vol stotterende windvlagen daar tussendoor lopen bijwijlen de runderen zonder oorlog, geen vreugde in hun kleuren

[pagina 95]
II hoe zij zweeg, tijdig het spreken aflegde en lag in haar zwijgende hemel, o laurierkroon! blaadren tellend, op schotsen van wolken afdreef naar zonnige koningen en heilige legenden onzichtbare werken beginnen de nerven, plechtig nietsontziende slechten wormen het ashoofd

[pagina 96]
III losser die wolken! neem regen terug. leg in de takken resten van zwakkere schijnsels uit spiegels verwijder de korsten van de halmen. leer het gras praten met schaduw, met war er zo pas nog was stop holten vol water. laat runderen er vreugde vergaren, laat maanlicht weerkaatsen

[pagina 97]
IV hoeven en hoornen, de scheve heuvel dampt van het vergaderde voetvolk der koeien langs hekken trekken zij hun lange ogenschijnlijk tengere uiers wekken de vreze des heren langs brandnetels, gemartelde grassen komen zij dode stallen nabij, een einde voorwaar voor dromers

[pagina 98]
V onbevlekt ligt de wind in de bomen. oplettend tellen de vogels de randen van wolken en luisteren naar wat de wind doorvertelt aan de heg, zij slaan geen gedachte over, zij wikken de last van de herfst schildrend met lippen richt het blad zich omhoog, ziet wat de boom praat met de laatste verhevenheden

[pagina 99]
VI tussen bloemen loopt eerbiedig het donkere pad. met rode schoenen dwaalt de wolk door het land tussen de bomen het water rustig als landvolk, in on- zichtbare dalingen van de borstkas achter de bossen vermolmt zacht de wereld. de hemel denkt aan de aarde denkend vergaat de aarde

[pagina 100]
VII neem het waar op een afstand, laat het achteloos uit je oog ontsnappen een andere dag komt achter het gras te voorschijn, met roekeloosheid boven de halmen het getimmerte van de hemel kraakt, spoedig barsten sponningen. je vertoeft in het afzonderlijke

[pagina 101]
VIII vliegend de zon, kwaad van dampen, met muggen gewapend de slotgracht honden! stijgend het pad vol geblaf in het groene haasland. morsig ligt de zon in zijn oervorm kinderen komen, krassen honig uit bloemen, lispelen onhoorbare namen van moeder

[pagina 102]
IX als zondag, dorpen potten het licht op in kerken, de zucht naar de hemel wordt witter dan klompen. daarop hollen zij weg, de kinderen langs vermolmde schuren opgetast met godsdienst achter de rug van de runderen worden de schaduwen groter, god staat bij de schuurpoort

[pagina 103]
X alom wordt gras hoog ontwaken viert schrander zijn lusten. het hoornvee loopt boven zijn schaduw de mussen schalmeien, het droge water berooid verloor zijn kinkhorens. geen oor luistert aan wortels de slaap tinkelt aan bosranden, er rijpen gedrochtelijke vruchten aan ieders mond

Vorige Volgende

Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

Instructies voor een landschapschilder

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

Over dit hoofdstuk/artikel

titels