Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 34]

De stillen

Gewisser dan het donkere leven
is de gewisheid der doden,
de stillen met stomme monden.

Zij hebben een morgen tevoren
de bloeiende vruchten gegeten,
zij hebben hun armen geopend.

Hun voeten bewogen zich langzaam
over het pad van de liefde,
zij waren nog nauwlijks begonnen

en plotseling waren zij doden.
Zij voegden zich blij bij de anderen
die onder de aarde leven.

Soms hoor ik nog van hen spreken.