Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 30]

Ik schuil

Ik schuil in de handen der stenen
en nestel mij tussen de bloemen,
gelukkig dat ik ben vergeten.

Ik laat in mijn haren de regen
zijn webbe van droefenis weven
en word weer een deel van de aarde.

Voor ik voorgoed ga verzinken
onder het gras van de avond,
vraag ik het aan de sterren:

of ik, bemind door de hemel,
in vrede terug mag keren
naar de onsterflijke goden

vanwaar ik ben uitgezworven.