Portret van een landschap. Gedichten 1953-1997

[p. 11]

Steen

Hij heeft een ziel, die nimmermeer wil zingen
Maar enkel 't harde van zichzelve kent
Hij is de meest geslotene van alle dingen
En alle tederheden lang ontwend

Geen licht kan door zijn huid naar binnen dringen
Geen stormwind is er, die zijn binnenst schendt
Hij balt zijn vuist en wil zich verder wringen
Diep in de aarde, die zijn woede temt

Soms kruipt een kever aan op dunne poten
En rust op hem, de schilden toegesloten
En houdt de zon gevangen aan zijn huid

Soms stort zich regen zingend op hem uit
Zodat hij, tot iets liefelijks besloten
Wel wil gaan glanzen tussen 't geurig kruid