Maastrichtse sonnetten

[p. 24]

[p. 25]

Markt

Kleine stilte, waar ik ingetreden
Over stenen wandel van de eeuwigheid,
Ik vertraag mijn nutteloze schreden
Nu ik in ga keren tot vergetelheid.

En wat licht is, is mij gans ontgleden
En vol zwaarte ben ik en bereid
Om het zeer geheime in te treden,
Duisternis en duistre eenzaamheid.

Grimmig en met stenen aan de zolen
Schuif ik binnen in de kleine nacht,
Door een zwarte eeuwigheid bevolen,

En de ziel met angstig leed bevracht.
En ik dwing mijzelve als in holen,
Neergedwongen door een overmacht.