Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
Auteursrechtvrij
[pagina 101]
| |
Over de Menschwording Christi.
Leg af myn ziel, dees vrugtelooze kommer,
Wat zyt gy nog, voor 't eind met vrees benerd?
Nu God voor u, in 't vlees gebooren werd
Gy zyt 'er uit, hy steekt in al uw slommer.
Nog Mensch, nog Godheid, kon alleen betaalen,
d' Een kon niet lyden, d' ander niet bestaan',
En 't regt voldoen, zoo moest, eer dat voldaan
Wierd; God in 't vlees, en gy ter helle daalen.
Gods Wysheid heeft dit middel uitgevonden,
Na dat hy, in zyn eeuwig Raads-besluit,
Uw heil beoogt, zoo voert hy 't daad'lyk uit,
Hy keurt u vry, zyn Zoon lyd voor uw zonden.
| |
[pagina 102]
| |
Ik schuldig, en d' onschuldige te lyden,
Dat 's 't regt verdraait; God mist zoo niet in 't slaan,
Och neen! die schuldig was, die heeft voldaan,
Hy wierd uw borg; zoo most hy u bevryden.
Maar werd in lyfstraf, Borgtogt aangenoomen,
Ja; als 't den regter 't zelve zoo besteld,
Hy straft voor u zyn zoon, 't waar 't regt geweld
Gedaan; zoo gy weer in 't gezigt moest koomen.
Och dat ik dees verborgentheid mogt vatten!
Ik zugte niet; dan had gy zugtens reen:
Geloov ze maar; moet gy ze vatten? neen;
Gy zoud naar uw begrip, haar waarde schatten;
En 's is oneindig, wat wilt gy begrypen,
't Geschapen oog, bereikt die klaarheid niet,
't Is maar een scheemering, al dat gy ziet
Gy vat ze nooit, gy kond ze maar benypen.
| |
[pagina 103]
| |
Swigt aards verstand, waar toe dit tegenstreeven,
Ey pleit myn ziel, niet tot uw eigen schaa,
God deed zig zelven regt, en u genaa,
Doen hy zyn zoon voor uw rantzoen wou geeven,
Voor my, die zoo geslingert werd door 't woelen,
Die 't ongeloof verstrikt heeft, en bekneld.
Och neen! die hy verlost van 's doods geweld,
Die moet geloof, en geestlyk leven, voelen.
Voor my? wel 't waar 't rantzoen, zyn eer berooven,
Hy geeft zyn Geest, daar hy zyn Bloed voor geeft:
Mag dan een ziel, die geest nog leeven heeft,
Dit zeggen? neen; dat kan ik niet gelooven.
Ei scheid myn ziel, het wezen van 't gevoelen!
't Een kan 'er zyn, al is 'er 't ander niet,
Daar is nog leeven, of gy 't voelt nog ziet,
Want waar 't gy dood, zoo zoud gy zoo niet woelen.
| |
[pagina 104]
| |
Gelooft dan vry, hy is voor u gestorven,
Dit maakt dat u het ongeloov verdriet;
Nu zoekt gy Jesus, en gy zogt hem niet,
Zoo hy voor u dit heil niet had verworven.
|
|