|
| |
| |
| |
XX. Bedenkinge
Hoe kan, een duisterling,
Die nooit den geest ontving,
Hoe kan u zoeken, die u nooit en kenden,
Nog werpt dit hert, haar neer,
Voor u die 't ergste zeer,
Geneest en ziet niet meer,
| |
| |
Is 't goed, dat ik ondankbaar heb genooten?
Klaagd, lyd gy dat zoo woed
Een ziel, daar gy uw Bloed
Doch daar mee tergt zy u,
Kan 't hert niet schreyen?
Wat hoop voor haar, te steunen op uw goedheid?
Nu 't maar by woorden blyft,
En 't zondig hert verstyft:
Ik vrees, gy 't van u dryft,
| |
| |
Ik inslaa; uit uw Oog kan ik nooit dwaalen,
't Weerstreevig hert, hoe 't rend,
Ontglipt u nooit in 't end,
Als gy maar 't Oog eens wend,
Weest Koning, heerscht in 't hert!
Kan 't niet zyn zonder smert?
Maar kan 't geschien trek my met liefde zeelen!
| |
| |
't Zy voor of tegenspoed,
Geeft, wat gy aan my doed,
Heer ziet: dit hert staat met
Gy kond; toont, hoe gy 't redt!
Zy wegdraagd, die 't by u gelooft te vinden,
Hoe 't leeven nog de dood,
Haar van u scheid; geen nood,
Dit weet ik maar wat is 't?
| |
| |
Gy krygt het, spreekt vry,
Eer ik 't geloof kon eischen, woud gy 't geeven,
Door 't straaltje dat gy schiet,
In 't hert, al voel ik niet,
|
|
Auteursrechtvrij