Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
Om zoo tegenstreevig niet te zyn in het Kruis.
Waar vind ik hulp? my dunkt 't is al verlooren,
Want ziet, dit steenig hert,
Is geesteloos, ten voeld nog vreugd, nog smert,
Ik vrees, 't zal in die doodslaap smooren,
Want nooit en zag ik weederbooren,
Als ik nu ben verwert.
Zoo 't heigend hert, naar versche waterbronnen
Rend; als 't van dorst versmagt:
Dat gy uw ziel, eens aan den Heilbron bragt;
's Is doot; dat 's nu te laat verzonnen;
Ei sleep s' er? die de dood verwonnen
Heeft, geeft haar levens kragt.
| |
[pagina 60]
| |
Trekt gy ze Heer? myn kragt is lang bezweeken,
Ik leg vergeefs en wroet,
Hy zal; erkend maar, dat s' er weezen moet,
Want had gy hem, uw ziels gebreeken
Slegs eer ontdekt, 't had eer gebleeken,
Wat kragt dien Heilbron doed.
Maar wilt dien Zielgeneezer, nooit verdenken
Als 't vogt niet even zoet
Is; en de keel een teugje zwelgen moet,
Dat gy hem liever niet zaagt schenken;
't Is tot geneezing, zou 't u krenken?
Hy weet waar hy 't om doet.
Och! wou hy my, door zoeten drank geneezen:
Ik voel hoe 't bitter stuit;
Ei klaag niet! hy dronk zelvs, het grondsop uit:
| |
[pagina 61]
| |
Dit zal maar wat van 't klaarste weezen,
En zoud gy iets te drinken vreezen?
Dat uit die Heilbron spruit?
Ja; of gy most myn hert hier toe beweegen,
Dat ik uw kragt gewaar
Wierd, anders valt my 't ligste kruis te zwaar,
En als ik weer, myn wens' verkreegen
Heb; hangt myn hert, meer aan den zeegen,
Als aan den Zegenaar.
Dit zielfenyn, is zoo diep, ingekroopen,
Dat of gy al belooft,
In 't kruis leid heil, ik zie dat over 't hoofd,
En zoek dien band, staag los te knoopen,
Want als gy zeegent, kan ik hoopen,
Daar 't kruis myn rust berooft.
| |
[pagina 62]
| |
Hier leid de haak, en zyt gy nog verwondert?
Hoe dat gy niet geneest?
't Is dat gy zoo voor 't bitter drankje vreest;
Gy zegt, schenkt al; maar uitgezonderd,
Dit een; en zoo verwierp g' er honderd,
Die heilzaam, zyn geweest.
Gy toond my 't kwaad, wel help m' er tegenstryen;
Myn kragt doed hier geen baat,
Och neen! zoo gy u op uw kragt verlaat,
En u door 't zienlik, laat verlyen,
Maar zoekt uw hert daar af te scheyen,
Zoo overwind gy 't kwaad.
Gy raad my door 't geloof alleen te leeven,
Ik heb dat lang beoogt;
Maar eer gy my daar, kragtig toe bewoogt,
| |
[pagina 63]
| |
't Vlees heeft my staag te rug gedreeven,
Kom, wilt dan 't vlees, den doodsteek geeven?
Gy die 't alleen vermoogt.
Die vyand weg; zoo is de stryd gewonnen,
Geen lyden kan my schaan:
Tast toe; nu hebt gy maar den slag te slaan?
Myn vlees, doe ik 't alleen begonnen
Had; zyt gy telkens weggeronnen
Maar neen! nu moet g' er aan.
Nu is den stryd ten eind; door uw genaden,
Myn vyand leid ter neer.
Hou! Blyft gewapend, hy verheft zig weer;
Hy zoekt u listig te verraden,
Maar nooit en zal zyn list u schaden,
Waakt op zyn weederkeer.
|
|