Nagelatene gedigten en gezangen van juffrouwe Maria van Hengel, bestaande in geestelyke meditatien, tot opwekkinge van het geloof
(1737)–Maria van Hengel–
AuteursrechtvrijTot ontdekkinge van het onderscheid tusschen de uiterlyke beweeginge in 't hooren van 't woord, en de waare Genade.
AL voeld gy uw verstand verligt,
Denk daarom niet, ik ben geneezen:
Gy zoud verworpen kunnen weezen,
En doen in veelen al uw pligt.
| |
[pagina 19]
| |
Al hebt gy lust, en vreugd in 't woord,
Dat valt wel in een onherbooren,
Die kan ook 't goet met vreugd wel hooren,
En doen al veel op 't geen hy hoord.
Zoo lang als gy niet verder gaat,
Weest niet gerust, doorzoekt ter deegen;
Kond gy wel 't werk van liefde pleegen
Om Jesus wil, aan die u haat?
Kond gy uw lusten tegen gaan?
Ja dood gy al uw aardse leeden?
Och! was uw hert eens regt besneeden!
Gy moest voor geen ding blyven staan.
Myn ziel, gy eist een hooger goed!
Als God de waereld ooit wou geeven,
Met recht eischt God iets in uw leeven,
Dat nooit geen onherbooren doet.
| |
[pagina 20]
| |
My dunkt gy zoekt naar 't onderscheid,
En 't hoort zoo, kragtig uit te steeken,
In al uw doen, gedaghten, spreeken,
Als 't ligt, gesteld by duisterheid.
Wat zie ik goeds in andren Heer?
Dat 'k in myn ziele niet kan merken,
Hoe stekenze uit in goede werken?
Zy klagen min, maar stryden meer.
Ik vrees de Dood, als 't droevig kwaat,
Zy zeggen; Christus is myn leeven,
Zoud hy my in den dood begeeven?
Die zelfs voor my zyn leeven laat.
Wat brengt dit ongeloof te weeg?
't maakt dat myn ziel niet kan verlangen,
Om door de dood die kroon t' ontfangen
Die Jesus my, zoo dier verkreeg.
| |
[pagina 21]
| |
Het minste kruis valt my te zwaar,
Dat 't lichaam drukt, ik leg verslagen,
En kan nooit eens, gevoelig klagen,
Al leid myn ziel in doods gevaar.
Ontferm u Heer! dees' doode ziel,
Die ongevoelig gaat verlooren,
Dat gy eens sprak; zyt wederbooren
'k Weet dat ze in onmagt nederviel.
Nu, werpze eens zoo verbryzelt neer,
Dan zal 's haar zonden zien en klagen,
Wel blyft een hert u opgedragen,
Zoo onrein; waarom lyd gy 't, Heer?
Gy hebt my door uw Bloed gekogt,
Verrykt, en tot uw Bruid verheeven,
Ik heb door ontrouw, u begeeven,
Uw goed, met boelen doorgebrogt.
| |
[pagina 22]
| |
Nog bied gy my de vreede aan:
Nog zegt gy; 'k zal uw schuld vergeeven,
Ja! 'k zal u door myn dood doen leeven,
Blyft maar niet in u zelven staan.
Wel trekt my uit myn zelven, Heer!
Door uwe kragt, zoo zal ik loopen,
Leerd my, gelooven, stryden, hoopen,
Dat 's al den troost, die ik begeer.
|
|