Mary Dorna 1891-1971

Brief van maart (1958?). Voor Bruno's verjaardag

‘Lieve mensen

(...)

Wanneer ik nu naar Berlijn zou komen, zou ik een erg slechte decoratieve indruk maken - mijn hoofd is helemaal omzwachteld - dat zit zo. Die huisbaas zeurde al jarenlang om ruimte - weliswaar niet onbeschaafd - maar het werd op den duur een vervloekt dreinerige geschiedenis.

[p. 144]

Toen zei ik tegen Henk - geef hem zijn ruimte (kamer met Breitner enz.) en nog andere kamertjes.

Henk waarschuwde me, dat het wel lawaai zou veroorzaken, maar er werd beloofd dat 't geval in 1½ à 2 weken bekeken zou zijn. Maar het duurde bijna 2 maanden. Ik heb iedereen de huid vol gescholden, heb verhuismannen die rommel voor de eigenaar aan het hijsen waren een doodstuip op hun stevige lijven gejaagd, door in vertwijfeling en woede aan hun hijstouwen te gaan hangen - een beetje buiten het venster van mijn slaap‘salet’. Nu waren dat krachtige lui en die touwen geweldig dik en hard, maar ze konden met zijn drieën niet tegen me op, ook hing er een of ander zwaar kantoormeubel halverwege.

Ik schijn toch in mijn armen trots gecompliceerde breuken wel kracht te hebben.

Ze brulden iets van ‘terug, ga terug’ en ik zei zoiets van ‘stik’. Iedereen is zich een hoedje geschrokken, maar het werd op den duur onuitstaanbaar. Stel je voor, dat ik om het geklop eenigszins te overstemmen de radio van juffr. Walz er bij haalde en op volle kracht liet brullen - alles, gymnastiek, lelijke liedjes, kookrecepten, plantenverzorging, volksliederen. Gelukkig was er een prachtige uitzending uit Israël met mooie melodieën.

Van opwinding heb ik een afgrijselijk eczeem aan mijn oren gekregen - ik geloof dat het al in mijn hals zit. Nadat ik verschillende zalven er in moest smeren (moet je mijn ‘haar’ zien) ben ik bestraald - tot dusver hielp het nog niet.

Henk is naar Brussel, waar ik in strálende jeugd (lang voorbij) en bloeiende gezondheid nog niet heen zou gaan - lijkt me iets verschrikkelijks.

Hij belde van Brussel op - ik geloof dat de zwachtels de doorslag gaven om als de bliksum naar huis te komen (vanavond).

Rheumatiek gehad, zo erg dat ik niet meer lopen kon (paarse pillen hebben geholpen).

Bruno, jij weet wat jeuk is - erger dan pijn. Ik probeer me erg kalm te houden en denk dat ik een wonder van zelfbeheersing ben hetgeen wordt tegengesproken.

Van die rot verjaardag weten jullie, ze hebben elkaar steeds beledigd over hun vervloekte nationaliteiten. Ga volgende keer, wanneer uitslag voorbij is, buitenshuis iets gezelligs doen (ten minste wanneer ik dan nog leef).

Ben stuk ellende, 14 longontstekingen, gal - maag volgens foto niets meer, volgens mij gaat het wel, alleen geen jenever, eieren en andere rotzuivel eet.

Heb deze week zo gekotst van jenever (...) dat ik besloot laatste druppel geweest.

En geloof me lieve vriendjes, jullie zijn nooit uit mijn gedachten, ook wanneer ik niet schrijf - ben zo dikwijls ziek.

[p. 145]

Deze brief is geen boekdeel, maar dat komt ook nog.

Mijn rechter oor brandt zo, dat ik naar kamer moet met open ramen verstijfde vingers.

Henk van borg af (door mij), huur naar 30 in plaats van 130.

Dat geld kan me niet schelen. Maar hij moet hard werken terwijl ik geen bliksum meer kan (soort van schuldbewustzijn). Zie dat ik papier niet volgens bedoeling heb beschreven maar ik ben ook geen Mr in de rechten¹ maar jullie Mary.’

1 Ze komt rechts-onder bij het briefhoofd uit: ‘Mr. H.E. Tenkink’. Henk schrijft eronder dat hij zojuist terug is uit Brussel: ‘niet van de wereldtentoonstelling maar voor de Boer’.