gentheden, hooge noot saeckelijckheden, en veel wetentheden vereyscht, ten welstandt en welvaert, blijven ten onderen verdruckt. Maer de wijl dese sieckten voor den meesten bandt der gemeynte eygen zjjn, soo heeft het my goet gedacht te schrijven in een spraecke, waer in de gemeynte my ten besten verstonde. Haer mits desen verseeckerende, dat hoewel ontallijcke boecken deser stoffe ter baene zijn gekomen, jae sulcks dat de menighte, op den naem alleen, de walgh maeckt: nochtans die onaengesien, schrijvende tot noch toe ongehoorde dingen, heb ick hier willen toonen mijnen yver ten gemeynen beste, mijn ontsangen pont tot woecker leggen, en openbaeren hoe verre my d'ervarentheyt, en geschoncken genaede nut geweest zijn, en den wegh aengewesen te hebben, door de welcke een ander met rijcker gaven, naemaels het gemeyne beste behulpsaemer mocht wesen. 't Is waer dat' et een groot behulp is alle vorige boecken gelesen te hebben: 't is oock soo, dat' et voordeelig is aen 't oordeelige verstandt, sijne vonden te voegen aen 't gene alreede is gevonden. Doch is het seer nuchter en swack, in de stoffe, waer in ick handele, der Ouden raedt te gebruycken, overmits men tot den huydigen dagh toe met groot beklagh bevindt, dat alle het schrijven in dese steckten selve seer kranck is, met weynigh baet bevestight, en op wanckelbaere gront gestelt. Dus heb ick voorgenomen te schrijven, niet 't gene, tot walgens toe, de Geleerde soo dickwils hebben herschreven: noch en wil andere lieden gepeynsen niet uytleggen, (ick en ben daer toe niet verkoren,) maer wel die gaven, voor de welcke ick den Almogenden in 't schult-boeck stae, begeer ick mede te deelen. En soo die ergens geschreven stonden, ick spaerde geerne desen arbeyt, en