Zusters van liefde

[p. 5]

Deel een
Vuur

De ware kunstenaar haalt alles uit zijn hart, voert tweegesprekken met het hart, ontmoet de dingen met zijn geest, werkt met plezier, verricht zijn taak met kalmte, met omzichtigheid, en tobt als een Tolteek; hij componeert de dingen, arbeidsvaardig, schept; rangschikt de dingen, werkt ze af en maakt ze passend.

Codex Aztek. R. Academia de Madrid, fol-175, V^o.

[p. 7]

De engelenstad

I

Al woonde hij reeds een jaar of wat in deze stad van ontelbaar veel kerken - in bijna iedere straat of bij elk pleintje stond er een - dokter Carpio kon zich niet herinneren dat er één week voorbijgegaan was zonder de een of andere aardbeving. Nu eens waren het niets meer dan wat zwakke trillingen, voelbaar door de lichte duizeling die zij wekten, dan weer waren het reeksen kleine schokken, beangstigend wanneer ze sterker werden en niet na tien of twintig seconden ophielden - want dit kon men nooit gissen. Bij echte aanhoudende schokken, waardoor het asfalt van de hoofdstraten openscheurde als een plotseling verhoornde opperhuid, konden de hemel weet welke catastrofes volgen. En dat die uitbleven, althans in de tijd dat hij hier woonde, was, meende hij, minder te danken aan de veelheid van soms druk bezochte kerken in Puebla - kerken die immers na zo'n kleinere aardbeving het eerst van alle gebouwen beschadigingen en barsten vertoonden omdat zij zo oud waren - dan aan de welwillendheid van de drie meestentijds besneeuwde vulkanen, die ondanks hun betrekkelijk grote afstand toch de stad beheersten.

Ze heetten uitgedoofd, maar wat wilde dit eigenlijk zeggen? De Popocatépetl, de ‘Rokende Man’, van oudsher zo genoemd, pufte nog altijd bij tijd en wijle zijn rookpluim uit, klaarblijkelijk beschikkend over een voor duizenden jaren toereikende hoeveelheid gloeiende tabak in zijn binnenkamers. De Iztaccihuátl, de ‘Slapende Vrouw’, vlak naast haar man, lag weliswaar vredig uitgestrekt onder haar sneeuwwitte sarape, maar terwijl zij eeuw in, eeuw uit voortdroomde, bewóóg zij zich; niet zichtbaar voor mensenogen, maar duidelijk voelbaar voor hun lijven en voor de wrak-geworden bouwsels van mensenhanden die al sinds de dagen van Cortés overal in en rondom Puebla hun kathedralen, kerken, kloosters en kapellen hadden neergezet. Bij honderden, letterlijk bij honderden. En dan was er nog die derde gigant, de geheimzinnige piek waarvan de voet zich van hier tot Orizaba uitstrekte: de Citlaltépetl, de ‘Berg van de Ster’, die in zijn eenzelvigheid, zijn afgesloten onaantrekkelijkheid, diep in zijn inwendige misschien wel de onrustigste was van alle drie de ‘oude vulkanen’. Wie zou het kunnen zeggen?

[p. 8]

Lino Carpio moest grinniken om het dwaze godsvertrouwen van degenen die op zulk een plaats de stad gebouwd hadden waarin hij nu zijn praktijk uitoefende, druk genoeg geworden sinds hij na zijn post-graduate jaar in de States zich hier gevestigd had. Eigenlijk met een vertrouwen dat nauwelijks verschilde van het godsvertrouwen der brutale conquistadores, die het oude Tenochtitlán van de onderworpen Cacique Moctezuma te onveilig achtten voor een blijvende nederzetting, en aan een brave franciscaner pater de opdracht gaven om naar een betere plek uit te zien. Dat zijn keus juist viel op dit dal tussen de vulkanen, waar al enige Azteekse stadjes in het rond verspreid lagen, was te danken aan een droom van een van 's mans medebroeders.

Glimlachend in zijn gemakkelijke leunstoel gezeten, haalde Carpio zich voor de zoveelste maal, bij wijze van troost, het legendarische droomgezicht voor de geest, zoals hij het zich van jongsaf had voorgesteld. Twee engelen nederdalend uit een roze hemel, met ieder een maatstok in de ene hand en een lang maatlint tussen hen in. Zachtjes neergezweefd in de mistige vallei tussen de vulkanen zetten zij een enorme rechthoek uit op de vlakte, om zich vervolgens in de nevel te verspreiden, die langzaam optrok langs de omringende bergflanken. Dit werd dan de plaats waar men fluks de ‘Spaanse’ stad met zijn vele elkaar rechthoekig snijdende straten en Andalusisch aandoende huizen bouwde, en die ter herinnering aan zijn hemelse planologen de naam kreeg van Puebla de los Angeles.

‘Alsof het in de loop der eeuwen geen duivelse stad werd, met al zijn klerikale intriges, zijn eindeloze militaire machinaties, zijn onophoudelijke revoluties,’ mompelde Carpio zachtjes voor zich uit. En toch, ofschoon zelf in de stad Mexico geboren, waar hij ook zijn medische studies voltooide, had hij zich door zijn peetoom en beschermer don Dionisio laten raden om zich eerst maar eens in het ‘stille’ Puebla te vestigen en dan verder te zien. In het begin, toen alles nog niet zo vlot liep, had hij zijn weifelend vertrouwen gesterkt met de gedachte aan het oude Spaanse gezegde: ‘Zo gij ergens in de Indiën gaat wonen, doe dit waar vulkanen tronen.’ Nu hij deze refrán zo letterlijk opvolgde, moest het wel goed gaan met zijn praktijk, en dit was inderdaad al na twee, drie jaar het geval. Zijn overvolle spreekkamer, zowel in de ochtenduren als in de late namiddag, en dit dag aan dag behalve op zondag, liet hem amper tijd voor de noodzakelijke huisbezoeken, en minder nog om te voldoen aan zijn eigen behoeften: het bijhouden van zijn vakliteratuur, het bezoeken van enkele vrienden en collega's - van deelname aan hun

[p. 9]

dagelijkse tertulia, het borreluurtje in een van de grote restaurants, kon hoegenaamd geen sprake zijn - en zelfs ternauwernood van het voortzetten van zijn al in Amerika begonnen relatie met Laurette.

Het was een geluk dat zij niet in Puebla woonde, maar door haar werk een nogal zwervend bestaan leidde, al had zij ook haar vaste, moderne appartement in Mexico-Stad. Zelf bewoonde Carpio het benedengedeelte van dit oude, veel te grote huis dat nog uit de Spaanse tijd dateerde en waarvan alleen al de vertrekken die hem ter beschikking stonden zo ruim waren, dat het zijn vrienden weleens de scherts ontlokte of hij van plan was binnenkort een gezin te stichten. Maar hij hield van ruimte om zich heen, haalde verder de schouders op om alle gepraat. Puebla was welbeschouwd toch maar een gat en hij troostte zich met de wetenschap dat hij de vrouw met wie hij mogelijkerwijze zou willen trouwen, nog moest ontmoeten. Zijn verhouding met Laurette was ongevaarlijk, want welke ontwikkelde Mexicaan zou het invallen zich te binden aan een gringa, een Amerikaanse, en nog wel een gestudeerde, met een eigen beroep en... daar had hij zelf voor gezorgd, zo niet een ander vóór hem, geen maagd meer. Voor het overige, dat gaf hij gaarne toe, was Laurette een heel bijzondere vrouw, beter ingeburgerd in het land dan wie ook, omdat zij zoveel afwist van het verre verleden, de oergrond van alle mexicanismo, en bovendien onderhoudend was. Gegeven de omstandigheden waarin hij leefde, met oprechte overgave aan zijn beroep, kon hij zich geen beter gezelschap wensen dan het hare.

De weekeinden dat zij elkaar ontmoetten - soms hij bij haar, maar meestal zij bij hem vanwege zijn patiënten - namen toe in frequentie, en reeds enkele malen breidde het begrip weekeind zich uit tot bijna een halve week of meer. Dit was vooral in de laatste maanden het geval geweest, nu Laurette ook in het nabije Cholula soms het een en ander te doen had. Het beangstigde hem een beetje, en hij hoopte maar dat men haar weer onafgebroken nodig zou hebben bij de opgravingen in Teotihuacán, waarvoor zij zich tot voor kort immers het meest geïnteresseerd had en waar zij, met het fanatisme vrouwen eigen, soms dagen en nachten achtereen geploeterd had om nieuwe fresco's aan het licht te brengen. Alsof háár voorouders Tolteken geweest waren en niet de zijne misschien - wat hem overigens weinig kon schelen, omdat hij de Mexicaan van vandaag, niet de Indio of de peladito, maar de moderne staatsburger, niet anders kon beschouwen dan als een individu van geheel eigen aard en psychofysische samenstelling.

[p. 10]

Hiervan was hij zich maar al te goed bewust geworden, vooral in de States, daarna ook in eigen land en hier in Puebla heel duidelijk. Een korte vloek ontsnapte hem toen de huisbel luid door het portaal van zijn lege woning schalde. Hij besloot er niet op te reageren, onwillig om zich te laten storen in dit rustige halfuurtje na zijn weer overdrukke spreekuur, dat toch al langer geduurd had dan hem lief was. En op dit late tijdstip midden in de week viel geen bezoek te verwachten. Benarde patiënten moesten maar telefoneren; dat behoorde hun langzamerhand toch door alle plaatselijke medici bijgebracht te zijn.

Luider dan de eerste maal schalde opnieuw de huisbel. Net of er een lichte aardbeving door het huis voer. ‘Maar het is stil,’ dacht Carpio, ‘alleen het geluid doet dat. Zulk godvergeten canaille.’ Nog geen halfuur geleden was zijn huisverzorgster vertrokken - het was haar vrije avond - en had zijn assistente, die de patiënten het eerst te woord stond en de cartotheek bijhield, hem verlaten. Later dan de afgesproken tijd. Neen, hij zou niet opendoen, voor geen god of duivel; juist vanavond niet. Elk mens heeft recht op eventjes uitblazen; een druk bezet medicus allermeest, al is het dan ook een slavenberoep dat hij uitoefent. ‘Slavenberoep,’ bromde hij zachtjes voor zich uit, terwijl het hem inviel dat het inderdaad Griekse slaven geweest waren, die als dienaren van Aesculapius bij tij en ontij klaarstonden om hun Romeinse meesters van dienst te zijn bij al de kwalen die deze heren en dames opliepen door hun ontuchtig, teugelloos Lucullusleventje. ‘Voorlopig voor mij nog niet weggelegd,’ ging het hem door het hoofd, ‘want...’

Een derde, nu langer herhaald gebel onderbrak zijn gedachtengang, en zich ervan bewust dat hij een vierde keer onverdraaglijk zou vinden, stond hij langzaam op. Naarmate zijn boosheid groeide, liep hij sneller de gang door, die langs een kleine patio voerde, tot aan de voordeur die hij woedend wilde openrukken. Maar reeds met zijn hand aan het slot bedacht hij zich. Wie het ook zijn mocht die zich zo luid en dringend aankondigde, in Mexico voelt niemand zich veilig genoeg om onbevangen het onbekende tegemoet te treden. Voorzichtigheid wordt een tweede natuur van elke ongewapende inwoner, en de greep naar een afweermiddel een nimmer aflatende reflex. Bij de deur stond een paraplubak, waarin een dikke wandelstok binnen zijn handbereik. Pas terwijl dit met een flits tot zijn bewustzijn doordrong, hetgeen hem wat kalmeerde, trok zijn linkerhand het slot open, en met zijn voet de deur tegenhoudend, zette hij hem op een kier.

[p. 11]

In de schemer van de vallende avond zag hij dat de aanbelster een vrouw was, in een zwarte rebozo gehuld.

Met bijna toonloze stem, die meer dan wat ook onderdrukte irritatie bij hem te kennen gaf, zei Carpio: ‘Señora, het spreekuur is allang voorbij. Morgenochtend om negen uur begint het weer.’ En hij zou de deur meteen weer dicht geduwd hebben, als niet de vrouw op haar beurt een voet door de deurkier gestoken had, om hem met een vermoeid gezicht vlak bij het zijne toe te fluisteren: ‘Dokter Carpio, dit is dringend, héél dringend. Niet voor mij, maar voor een stervende!’

Een zucht ontsnapte de dokter. ‘Waar? Wie?’ vroeg hij beroepsmatig.

‘Laat u mij even binnen, om godswil,’ smeekte de vrouw. ‘Ik moet u uitleg geven; het is niet zo eenvoudig.’

Carpio aarzelde even. ‘Een moordpartij?’ vroeg hij nog, automatisch de meest logische combinatie makend en niet van zins om bij een dergelijke alledaagse gebeurtenis in aanraking met de politie te komen. ‘Dan moet u meteen naar het hospitaal. Afdeling ongevallen. Vlug.’

Onwillekeurig had hij de deur iets verder laten opengaan, en de vrouw - rijzig, zowat even lang als hijzelf - stond nu haast tegen hem aangedrongen, wat hem een muffe, wierookachtige gewaarwording gaf, en zei nog steeds op fluistertoon: ‘Een stervende oude vrouw is het. Maar niemand mag het weten. Niemand die niet in de naam van God en al zijn heiligen te vertrouwen is. Laat mij het u uitleggen.’

Het kwam er zo dringend, zo overtuigend uit, dat Carpio zijns ondanks toegaf, haar binnenliet, hoewel niet verder dan de gang, en haar minutenlang verhaal aanhoorde, dat zij als in één adem uitsprak; er was geen woord, laat staan een vraag tussen te krijgen. En pas toen zij uitgesproken leek, klaarblijkelijk om nu diep adem te halen, waarna zij een zucht slaakte, vroeg Carpio: ‘Zijn er nog meer... eh... van die vrouwen ziek? Zo, met hoge koorts?’

‘Bijna allemaal, behalve één jonkie en ik, met Gods wil,’ antwoordde de vrouw. Tijdens haar relaas had zij haar telkens wat losser om het gezicht hangende rebozo elke keer weer angstvallig strakker om zich heen getrokken, alsof zij bang was herkend te worden. Hoewel zij er niet anders uitzag dan duizenden andere vrouwen, stelde Carpio Vast. Een wat ongezonde kleur, een verlepte veertigjarige of niet al te slecht geconserveerde vrouw van zowat vijftig, het kon beide zijn. Geen grijze haren nog. Maar hij wist nu dat zij alle

[p. 12]

reden had om in de massa te willen verdwijnen, onbekend te blijven en angstig te zijn.

‘Gaat u nu mee?’ drong de vrouw nogmaals aan.

Nog gaf Carpio zich niet gewonnen. Minder dan ooit had hij er zin in, nu zij hem haar geheim en dat van de andere vrouwen verteld had. Aan de andere kant...

‘U zei dat ze allemaal hoge koorts hebben en ijlen. Braken ze ook?’ vroeg hij opnieuw.

‘De hele tijd, tot hun zwarte gal toe. Behalve die ene die stervende was en, nee, misschien al dood is,’ antwoordde de vrouw met enige heftigheid. En plotseling gelaten voegde zij er aan toe: ‘Die niet meer, moge de Allerzuiverste Maagd het haar vergeven.’

Carpio trok een bedenkelijk gezicht, waarna hij opeens resoluut verklaarde dat hij met haar mee zou gaan - wat de vrouw een hartgrondig ‘Deo gratias’ ontlokte - en dat zij buiten maar even op hem moest wachten, tot hij zijn carro gehaald had en zij met hem mee kon rijden om hem de weg te wijzen. Het was niet al te ver, want in de stad zelf, nog vóór de grens waar de buitenwijken - dat waren meest nieuwere gebouwen - begonnen.

Terwijl de vrouw naast hem zat, haar muffe, onbestemde geur zich in het compartiment van de auto verspreidde, voelde Carpio weer de lichte onpasselijkheid die de onbekende bij hem opriep. ‘Hoe heet u eigenlijk?’ vroeg hij haar uit pure weerzin.

De vrouw antwoordde: ‘Voor de buitenwereld heet ik Eufemia López, maar voor u kan ik nu zijn wat ik werkelijk ben...’ Zij aarzelde even, alvorens door te gaan: ‘Door de genade van God en de liefde van Jezus Christus ben ik herboren als sor Juana Inés.’

De dokter moest er om grinniken. Het was niet alleen de bigotte wijze waarop zij zich identificeerde - hij was immers al te weten gekomen dat het een non was - die zijn spotlust wekte, maar haar aangenomen naam, die van de grootste Mexicaanse dichteres, sor Juana Inés de la Cruz. Wat een farce... té goed om niet aan Laurette te vertellen, zodra zij weer bij elkaar waren - de volgende week of zo...

‘Sor Juana de la Cruz, wat een naam!’ mompelde hij voor zich uit.

‘Niet de la Cruz,’ corrigeerde de vrouw hem met nadruk.

Het lag op zijn lippen om te zeggen ‘de la Raya dan’, want Cruz betekende ook ‘plus’ en raya omgekeerd ‘min’ - een goede grap ten koste van een mensensoort die hij minachtte in het diepst van zijn hart. Maar hij slikte het in; het was niet besteed aan zo'n wezen, geen parels voor zulke... nou ja.

[p. 13]

‘Waarom vertrouwt u mij, juist mij, van al de vele dokters hier in Puebla juist mij?’ vroeg hij haar nog onder het rijden, altijd nog vechtend tegen zijn weerzin, een strijd tussen zijn medisch plichtsgevoel en zijn afkeer. Geen weerzin tegen de onwettigheid van het geval waarmee hij nu te maken kreeg, maar tegen de waanzin die tot in deze verlichte tijd nog altijd mensen ertoe bracht een walgingwekkend, onnatuurlijk, ongezond leven te leiden; naar zij aannamen ter liefde van een vreemdsoortige godheid en ter wille van een hoogst onzeker hiernamaals. Nog veel meer kon in hun nadeel worden aangevoerd, maar er was één groot argument dat in hun voordeel sprak: zolang zij nog leefden, waren het mensen. En voor hem als medicus was de eenvoudige, echter onontkoombare opgaaf: mensen bij te staan. Hij voorzag hier bovendien meer belangen dan die van wat enkelingen. Dáárom en daarom alleen was hij met dit wezen naast hem meegegaan. Maar waarom had de vrouw juist hem en geen van zijn collega's aangeklampt? Onder hen was er meer dan één, dat wist hij, die als Cristero bekend stond en die dus eerder in aanmerking moest komen voor het karwei dat hij nu op zich genomen had. Hij herhaalde dan ook zijn vraag waarop de zogeheten sor Juana Inés hem niet geantwoord had, er aan toevoegend: ‘Wie zegt u dat u mij kunt vertrouwen?’

‘De Heer die onze schreden leidt, heeft mij tot u gebracht,’ verklaarde de vrouw met een zekere plechtigheid. ‘Hij kan alles, maar bedriegen kan hij niet.’

‘In zijn alwetendheid weet hij dan ook dat ik alles behalve een Cristero ben,’ beet Carpio haar toe op zijn meest cynische toon. ‘U weet toch wat de wet verbiedt?’

‘In Puebla heeft u de naam van een fatsoenlijke dokter - die zijn er niet veel. En van een partijloze. Niet een dokter die zich met welke politiek dan ook bemoeit. De Cristero's? Vandaag zijn ze dit, morgen dat, al naar de wind waait en de duivel van de politiek ze ingeeft. Ze moorden en plunderen even hard als de anderen, dat weet u net zo goed als ik. Maar een onpartijdige dokter... een alleen-maar-dokter zoals u, waar vindt men die tegenwoordig?’

‘Alzo ben ik een uitverkorene des Heren,’ begon Carpio weer te spotten, maar de vrouw vroeg hem te stoppen waar zij waren, dan konden zij uitstappen.

‘Is het hier?’ vroeg hij, door het autoraampje kijkend naar een deftig oud herenhuis, waarvan de hele gevel bestond uit één grote versiering van kleurige tegels; net zoals menig oud huis in Puebla met zijn opvallend uiterlijk.

[p. 14]

‘Neen,’ zei de vrouw. Ze had het portier al open. ‘Voor onze veiligheid is het beter de auto hier te laten staan. Het is nog maar een klein eindje lopen. Toe...’

Schouderophalend pakte Carpio zijn tas en begon met zijn begeleidster mee te lopen, de eerstvolgende zijstraat in, waar de huizen ook ouderwets, maar zonder verdieping waren. Toen een tweede zijstraat in, een voormalig kerkgebouw voorbij, dat als zovele in Mexico een dichtgemetselde ingang vertoonde en dus nergens meer voor gebruikt werd; dan een eind verder, tot ongeveer het midden van het lange huizenblok van lage woningen, waar de vrouw, omzichtig om zich heen kijkend, opeens stilhield en een grote huissleutel van ergens onder haar rebozo te voorschijn haalde.

II

Het was maar een kleine, bijna volslagen lege ruimte die Carpio betrad. Alleen door een hoog aangebracht vensterluik drong nog iets van het vroege avondlicht naar binnen, en het viel hem op dat er geen enkele lichtleiding, geen enkele lamp was. Wel kon hij voldoende onderscheiden om te zien dat er maar één stoel stond tegen de geheel kale wand aan de ene zijde, en tegen die er tegenover een oude, wat scheefgezakte kast, terwijl de achterwand van het vertrekje bijna geheel werd ingenomen door een betegelde Spaanse haard, zoals men ze menigmaal in oude, ietwat landelijke Mexicaanse huizen aantreft. Op de haardvloer lagen wat dove kolen; daarboven hing een vuile waterketel aan een ketting. Desondanks maakte het geheel een onbewoonde, verlaten indruk. Behalve de huisdeur waardoor hij was binnengekomen, zag hij geen andere deur.

De omzichtige, in zijn ogen opzettelijk verlangzaamde bewegingen van de ‘crypto-non’ (zo noemde Carpio de vrouw nu bij zichzelf) lieten hem volop de gelegenheid alles in zich op te nemen. Totdat serñora López, die voor de haard stond alsof zij deze zorgvuldig inspecteerde, zich bruusk naar hem omkeerde en zei: ‘'t Is goed, dokter. We kunnen naar binnen gaan, in Gods naam. Maar u zult wat moeten bukken.’ Waarop zij, de rebozo terugslaand, haar lange, door een zwarte mouw omsloten arm uitstak tot boven in de haard waar de ketel hing, en aan iets trok, zoals men een rookschuif opentrekt. Vervolgens duwde zij met meer kracht dan Carpio in haar skeletachtig lijf vermoed had tegen het midden van de linker zijwand van de haard. Een deel ervan gaf mee, van de grond af een niet meer dan een meter hoog paneel, en sloeg opzij naar binnen. Het maakte

[p. 15]

maar een zacht geluid, moest goed geolied zijn, en liet een donker gat zien.

‘Ik zal u voorgaan, dokter,’ zei de vrouw en kroop alweer met meer behendigheid dan hij haar had toegekend het gat binnen. ‘Volgt u mij maar; ik sta al overeind,’ hoorde Carpio haar zeggen. Met zijn dokterstas als wapen en tevens als schild voor zich uit volgde hij haar voorbeeld.

Het gat was nauwelijks een meter dik, blijkbaar door een of twee muren heen gemaakt, en toen Carpio weer overeind stond, naast de vrouw, zag en voelde hij tot zijn verbazing het eerst van alles de koele avondlucht, met boven hem enkele vroege sterren aan de nog niet helemaal duistere hemel.

Opnieuw trok señora López met verwonderlijke kracht aan de een of andere greep boven haar, bij de muur - ‘Goed in de gaten houden, dit is zonodig de ontsnappingsweg,’ prentte Carpio zich in - en ze zei: ‘Nu kan ik licht voor u maken.’ Waarop zij ergens van de muur een elektrische toorts pakte, waarmee zij een smalle lichtbundel liet dwalen over wat kennelijk een ruime binnenplaats was. Het leek wel of er langs twee zijden daarvan colonnades liepen.

Na een paar stappen waarbij hij haar op de voet volgde, maar nog eer zij de galerij bereikt hadden, die veel weg had van een echte kloostergang, hield de vrouw hem staande en begon, nu niet meer op haar paaiende toon, maar alsof zij een proclamatie voorlas: ‘Ik ben verplicht u te zeggen, señor doctór, dat u op dit moment het pauselijk slot betreedt van het klooster San Rufino de Anáhuac. Het is...’

‘Niemand verplicht u mij iets te zeggen wat ik niet behoef te weten,’ onderbrak Carpio haar gemelijk. Hij begon genoeg te krijgen van dit malle avontuur dat hem, meer dan hem lief was, in aanraking bracht met evident ongeoorloofde dingen. Al zag hij tevens in, dat hij na a gezegd te hebben, ook b moest zeggen, alleen al om professionele redenen. ‘Breng mij naar de patiënten,’ voegde hij er ongelukkig aan toe. ‘Ik behoef niets te weten wat niet van medisch belang is.’

Maar de crypto-non liet zich niet uit het veld slaan. Op dezelfde proclamatietoon waarmee zij begonnen was, ging zij voort: ‘Het is op straffe van excommunicatie aan mannen, zelfs priesters, verboden deze clausuur te verbreken, evenals het ook ons religieuzen op straffe van onze eeuwige verdoemenis verboden is iemand van het andere geslacht binnen het slot toe te laten of ons zelf daarbuiten te begeven, omdat wij buiten onze geloften van gehoorzaamheid, armoede en kuisheid ook die van eeuwigdurende enclaustratie hebben afgelegd. Tenzij...’

[p. 16]

‘Had dan een vrouwelijke dokter gehaald,’ onderbrak Carpio haar nogmaals, even bits als tevoren. ‘Bovendien, uzelf dan... U kwam toch naar mij toe?’

Geheel getransformeerd tot sor Juana Inés - het leek alsof zij een handpalm langer was geworden - liet de non hem uitspreken en vervolgde toen onverstoorbaar haar recitatie: ‘Tenzij in geval van allerhoogste nood, van gevaar op leven en dood. Ik, sor Juana Inés, neem met Gods hulp de verantwoordelijkheid op mij, dat ik u gehaald heb en dat u hier bent en dat ik u hier gebracht heb zonder bisschoppelijke autorisatie.’ En op rustiger toon lichtte zij toe: ‘Zonder toestemming van monseñor de bisschop van Puebla, een heilige, maar een man die niet voorzichtig genoeg kan zijn, en voor wie onbekendheid met iets zijn beste voorbehoedmiddel is voor schuld en moeilijkheden. Het is beter dat hij niet weet waar de duiven slapen. En wat die enige vrouwelijke dokter betreft, die hier in Puebla werkzaam is, u weet toch even goed als ik, don Lino, u weet toch even goed als ik dat zij een van de meest rabiate revolucionaria's is, die de openbare doodzonde begaan heeft om alle vrouwelijkheid haar door de Voorzienigheid bij haar geboorte gegeven, onbeschaamd opzij te gooien en in hoogmoed, ik kan het niet anders noemen dan in hoogmoed, de rol van een man te spelen? Vergeef me, don Lino,’ ging ze nog zachter, bijna vleiend voort, ‘maar nood kent geen wetten meer, moge onze Verlosser het ons vergeven, en het is hoge nood die u hierheen met Gods hulp heeft doen komen. De doctora, moge de Heer het haar aanrekenen, zou ons stellig verraden hebben, zo niet erger. Maar... komt u mee, don Lino, hierheen...’

Dat zij hem nu, zij het met respect, bij zijn voornaam noemde, ergerde Carpio meer dan dat hij daarin een blijk van overgave of vertrouwen kon zien, wat dan toch haar bedoeling scheen - wonderlijk wezen, zoals alle vrouwen van haar soort, geen vrouwen eigenlijk, zoals hij steeds gemeend had, behalve in fysiek opzicht waarschijnlijk, maar veeleer een tussensoort, een van die interseksen waar Gregorio Marañon zo helder over schreef. Een intersekse, ja...

Inmiddels had zijn begeleidster onder het mompelen van de woorden ‘Ave Maria’ aangeklopt op een van de deuren die onder de galerij uitkwamen, en drukte, toen het antwoord uitbleef, behoedzaam de klink omlaag. Carpio betrad een vrij ruime cel, waar hij voor alles in het zwakke lamplicht een bed zag, waarop een in een grauw habijt gestoken gestalte lag, het hoofd met een wit mutsje bedekt. Roerloos, ongestoord door het binnenkomen van de twee bezoekers.

[p. 17]

‘Madre, reverendísima madre...’ ontviel het sor Juana Inés, met iets van wanhoop of angst in haar stem. ‘Doctór dit is... dit was... de stervende. Moeder, hoort u mij? Geliefde moeder...’

Plaatsmakend voor Carpio, die zich nu over het bed heen boog, keek zij niet langer naar de ongeveer zeventigjarige vrouw (de omtrekken van haar gestalte bijna gelijk aan die van de Iztaccihuátl, ging het hem door het hoofd), maar naar het gezicht van de dokter, wiens onderzoek ternauwernood een paar minuten in beslag nam. Waarna hij zich, onwillekeurig neen schuddend, oprichtte en gelaten, bijna opgelucht zei: ‘Voor haar geen hulp meer. Als hulp al ooit mogelijk was. Ze leeft niet meer.’

Een diepe ademteug van de non naast hem werd gevolgd door de met plechtige berusting uitgesproken woorden: ‘Onze eerbiedwaardige moeder Anastasia van de Allerheiligste Eucharistie leeft nu voor eeuwig bij de engelen, zingend voor de troon van Gods onuitsprekelijke drieëenheid.’

Omdat Carpio bleef zwijgen, nog met zijn ogen op het vredige lijk gericht, voegde zij er zelf een ‘Amen’ aan toe - als kwam het uit de grond van haar hart. Waarna zij de handen van de dode, die gestrekt lagen, voorzichtig samenvouwde op haar borst en toen de eigen handen samenvouwde en zachtjes voor zich uit begon te prevelen. Totdat Carpio haar onderbrak en ongeduldig vroeg: ‘De anderen... waar zijn de anderen die nog leven?’

Met een schok tot de werkelijkheid teruggekeerd bracht de non - zij had geen traan gestort, merkte Carpio op - hem naar een belendend vertrek dat eveneens op de galerij uitkwam. Daar vond hij een tweetal, ook al in een grijze pij gehulde vrouwen, in kennelijke staat van uitputting, zo niet erger; dat zag hij meteen. De een na de ander beantwoordde met nauwelijks hoorbare stem zijn vragen, liet daarna in bijna bewusteloze toestand zijn onderzoek toe. Ook aan zijn begeleidster die van terzijde toekeek, stelde hij enkele vragen, om met licht schouderophalen tenslotte vast te stellen: ‘Ik moet alle anderen zien. Iedereen die hier in dit huis woont, ziek of niet ziek. Dit is een epidemie, en een levensgevaarlijke ook. Waar zijn ze?’

‘Ik zei het u al - een geval van leven of dood,’ antwoordde sor Juana Inés. ‘Anders had ik u niet gehaald.’

‘Dat had u veel eerder moeten doen, weken geleden al. Toen de eerste koorts bij de eerste eh... zuster begon. Nu is het misschien voor de meesten al te laat. Deze tyfus is zo besmettelijk als de pest. Lijkt op cholera. Hoe is zoiets mogelijk - deze toestand...’

‘Toen was het nog geen zaak van leven of dood,’ probeerde de non

[p. 18]

zich te verontschuldigen. ‘Niemand kent Gods wil meteen al. In zijn wijsheid spreekt hij langzaam.’

Zij bracht Carpio in nog een andere kamer waar een drietal vrouwen lagen - het leken wel kopieën van elkaar in hun eendere omhulsel, maar ze bleken minder ziek dan de vorige die hij te zien kreeg, sterker misschien. Ze waren allerminst spraakzaam, gaven hem met tegenzin en slechts met één of twee woorden antwoord op zijn vragen. Een enkele keek hulpeloos naar señora López, niet naar hem.

‘Dit kan zo niet,’ sprak de dokter, zich omkerend. ‘Het is noodzakelijk dat ze allemaal naar een hospitaal worden overgebracht. Met zijn hoevelen bent u hier? Waar zijn de overigen?’

‘Wij waren... zijn maar met zijn zessen, dokter, plus...’ De vrouw die hem gehaald had, aarzelde.

‘Plus wat? Wie?’ insisteerde Carpio.

‘Plus nog één novice. Er komen haast geen nieuwelingen meer bij. U weet hoe het is in dit land... We zijn allemaal oudere vrouwen, geprofest. Dat ene kind mag niet... hoeft niet.’

Carpio nam haar van het hoofd tot de voeten op. Zo'n fanatiek wijf, dacht hij; en op zijn meest autoritaire toon zei hij: ‘Ik moet haar ogenblikkelijk zien, of anders...’

Schijnbaar gelaten, maar met ingehouden drift, zag de non zich gedwongen hem te brengen naar het andere uiteinde van de galerij, een sleutel voor de dag te halen en de deur bij de hoek te ontsluiten. De kamer was donker, doodstil. In de deur staande, Carpio nog achter haar, riep zij zacht: ‘Remedios, ik ben het. Schrik niet.’ Waarop zij het licht aandraaide en de man binnenliet. Wat Carpio zag, gaf de doorslag. Het was geen ziek, maar een onbeweeglijk gemaakt meisje, van een jaar of twintig schatte hij. Met kruiselings over haar borst en schouders gespannen riemen lag zij vastgesnoerd op haar brits; ook de polsen aan weerszijden en haar enkels zaten vast. Maar de jonge vrouw, veeleer een meisje nog, keek helder naar de binnenkomenden en de zoetsappige vraag van sor Juana Inés: ‘Sliep je al?’ beantwoordde zij met een glimlachend hoofdschudden.

‘Maak haar los,’ beval Carpio. Hij was niet van zins hier vragen te stellen; zijn gezicht drukte genoegzaam zijn afgrijzen uit. En uit zichzelf begon de non te verklaren dat wat hij zag geen straf was, maar een vrijwillige boetedoening, één van de vele offers waaraan de postulanten zich moesten gewennen, alvorens tot de geloften van nog strengere, levenslange versterving van het vlees te worden toegelaten.

Met ‘Ik heb daar niets mee te maken,’ sneed Carpio haar betoog af.

[p. 19]

En tegen het meisje: ‘Ik ben de dokter. Je kunt hier niet langer blijven, het is hier een haard van besmetting.’ Zich hierop even bedenkend ging hij voort: ‘Morgen, in de ochtenduren, kom ik je halen, meisje. Dan ga je naar een andere plaats.’ Naar señora López gekeerd: ‘Ik kan hier niets meer doen, het is al laat. Morgenochtend, dan tref ik de nodige maatregelen.’

Hij bleef wachten totdat zij het meisje had losgemaakt, zag hoe het wezentje zich de polsen wreef en tenslotte overeind stond, gehuld in een zwarte, tot aan de hals afgesloten soepjurk. Vriendelijk knikte hij haar toe en maakte rechtsomkeert, slechts gevolgd door zijn nieuwe schaduw, de zogeheten sor Juana Inés de la... ‘De duivel moge haar de nek omdraaien,’ bromde hij voor zich uit.

III

Zolang hij nog in zijn auto zat, was hij niet in staat geweest zijn gedachten te ordenen. Eerst nu, in zijn luie stoel uitgestrekt, met gesloten ogen, zoals hij altijd deed wanneer hij rustig over iets moeilijks wilde nadenken, eerst nu trachtte Lino Carpio zich een beeld te vormen van het lastige parket waarin hij zich bevond, zo maar, van het ene uur op het andere zichzelf gemanoeuvreerd had. Van een overzichtelijke, in routine voortkabbelend leven, naar een situatie vol voetangels en klemmen; een uitermate antipathieke situatie bovendien. En hij had het geweten, al bij de eerste uitleg die het mens hem gaf. Hij had het kunnen vermoeden dat zulke toestanden nog altijd hier in Puebla, en de hemel mocht weten op hoeveel andere plaatsen, bestonden.

Als zoveel anderen, zelfs toeristen, had ook hij zich kort na zijn vestiging de curiositeit laten vertonen die, opzettelijk door de regering in stand gehouden, het volk moest bewijzen met hoeveel recht president Calles al jaren geleden een eind gemaakt had aan alle overtollige kerken en kloosters en zelfs aan alle instellingen die de bigotte, nooit te overtuigen klerikalen op tal van clandestiene manieren nog in stand hielden. Tegen alle wetten in. Wetten, nou ja, wetten die ook om de paar jaren in een of andere nieuwe, dubbelzinnige vorm gegoten werden; al naar de politieke wind op zo'n tijdstip woei.

De met opzet bewaarde curiositeit - dat was het inderdaad - bracht nu één peso per bezoeker op, en ook toen werd hij, toegelaten in een ogenschijnlijk ‘onschuldig’ woonhuis van bescheiden voorkomen, van een gids vergezeld, door een geheim deurtje binnengela-

[p. 20]

ten in een schuilklooster, dat de autoriteiten op een of andere manier ontdekt en meteen ontruimd hadden. Het perceel grensde aan de achterzijde van een al jaren tevoren gesloten en toen weer in gebruik genomen kerk, maar was van daaruit niet bereikbaar. Ofschoon men vermoedde dat er ooit wel een onderaardse verbinding moest hebben bestaan.

De gids had hem ook kale cellen en lugubere kamers getoond; duistere trappen was hij op en af gegaan, naar gewelven die de gids ‘kerkers’ noemde. Er was zelfs een refter en een ruime kapittelzaal, waar aan de wand bij een groot houten kruisbeeld nog de gesels hingen - ze hadden kleine ijzeren haken aan koorden bevestigd - en andere onwaarschijnlijke folterwerktuigen. Voor wat zij boetedoening of zelfkastijding noemden, had de gids uitgelegd. Het meest was hem de smeedijzeren doornenkroon opgevallen, met kleine scherpe pinnen aan de binnenkant. Die drukken de monniken of nonnen zichzelf op het kaalgeknipte hoofd, werd hem meegedeeld, terwijl hij zich afvroeg hoe al zulke dingen tot ver in onze eigen eeuw hadden kunnen voortbestaan, en van hoeveel wreedheid, sadisme er bij al die zelfkwelling - noem het maar masochisme - sprake moet zijn geweest. Op deze, zelden aangevoerde grond, had de regering misschien meer recht gehad om drastisch op te treden, dan vanwege alle economische of revolutionaire argumenten die zij sinds de grote Juárez telkens en telkens opnieuw te berde bracht. Zonder veel resultaat overigens. Dat zag hij nu weer.

Eén propagandageval in Puebla werd nu met de nodige ophef vertoond. Maar iedereen wist dat er nog genoeg verborgen bleef, heimelijk voortleefde en zou blijven voortwoekeren, zolang de massa niet veranderde, door enige opvoeding betere inzichten kreeg en de macht van de kerk, die al ouderdomsverschijnselen vertoonde, zou afnemen naarmate die van haar antagonist, de staat, toenam. Een niet helemaal gelukkige ruil, dat niet, vond Carpio; maar wel een onvermijdelijke en een noodzakelijke, althans voor een poos.

Hij was zich ervan bewust dat hij in dit opzicht dacht zoals de meeste van zijn ontwikkelde landgenoten; met uitzondering dan van de nog altijd voortbestaande grootgrondbezitters, de oude kapitalisten en de nieuwe rijken, profiteurs van de vele revoluties of leden van ‘oude families’ misschien, gachupines, meer Spanjaard dan Mexicaan, vereerders van Franco en de muilezel Mola. Hij had er weinig meer aan gedacht; virussen en microben interesseerden hem meer dan al dit tuig. En nu hadden bacillen, waarvan hij vermoedde dat hij de naam al kon vaststellen, hem ertoe gebracht zich te bemoeien met

[p. 21]

dit, waarvan de staat misschien geen flauw idee had hoezeer het voortwoekerde, vlak onder de neus van generaals, van gouverneurs, van de jefes politico's. Of met hun medeweten? Mogelijk met behulp van steekpenningen of ‘gunsten’ - en kon blijven voortwoekeren ondanks alle gevaren die het ook voor anderen opleverde, zoals nu, in dit geval.

Maar goed, waarmee hij vanavond in het reine moest komen, was de vraag wat hem thans te doen stond. Hij zou niet rustig kunnen slapen voordat hij tot een oplossing kwam - die hem nog verre van mogelijk scheen. Want als wetenschappelijk mens had hij maar één plicht: morgen het hele zaakje daar in die straat door de politie en de Gezondheidsdienst te laten ontruimen, de vrouwen, señora López en de postulante incluis, te laten opnemen - o ja, en die madre moest toch begraven worden? - het hele gebouw te laten ontsmetten en voor de rest vrijuit te gaan. Eenvoudig genoeg. Maar hij was ook arts, een vertrouwensman, onder ede. Levendig herinnerde hij zich nog de dag van zijn promotie, toen hij, na door de rector te zijn toegesproken, zijn ambtseed had afgelegd. En later, hoe hem tijdens het studiejaar dat hij in Bethesda doorbracht, steeds weer voorgehouden was, dat de mens zelf altijd voor gaat boven onze steeds beperkte kennis betreffende de mens. En ook de non had hem bezworen hen niet te verraden, omzichtig te zijn, nadat zij in goed vertrouwen in haar radeloosheid naar hem toe gekomen was. Met een beroep op zijn onpartijdigheid, ach ja, een mens alleenstaand tussen de twee grote machten: kerk en staat. Hij kon de vrouwen ook niet daar laten waar ze waren; de meesten, zo niet allen stil laten verrekken, terwijl die ene vrouw - voor hoe lang nog? - rondliep als gevaarlijke bacillendraagster en dat meisje... In elk geval haal ik dat meisje eruit en gaat zij de kliniek in, besloot hij. Dat is alvast één ding.

Carpio kwam er niet uit, ook niet na vele malen door de kamer te hebben rondgewandeld, na rusteloos de tijdschriften op zijn tafel te hebben ingekeken om ze zonder enig besef weer neer te smijten. Het enige nieuwe besluit waartoe hij kwam, was om toch maar te gaan slapen en morgen, meteen na zijn ochtendspreekuur, te doen wat hij señora López had toegezegd: naar ‘het huis’ te gaan en bij daglicht te zien wat er gedaan moest worden. Wat zijn laatste woorden tegen haar geweest waren, toen zij hem uitliet, had hij ook zichzelf de hele tijd daarna voorgehouden: ‘Denkt u er nog maar eens goed over na. Noodzaak kent geen wetten, zoals u zelf zei. Tot morgen.’

[p. 22]

IV

Er was geen bel of klopper op de deur, maar op Lino's tweemaal driftig tikken werd deze toch meteen voorzichtig opengedaan tot op een kier, zoals hij wel verwacht had bij het bereiken van het onopvallende huis waar hij de vorige avond señora López had achtergelaten. Echter tot zijn verbazing vroeg hem een hoge, onbekende stem: ‘Bent u misschien dokter Carpio?’ En pas op zijn bevestigend antwoord werd hij binnengelaten door een weliswaar onopzichtig geklede, maar toch welverzorgde dame, die hem van het hoofd tot de voeten opnam, zoals hij het haar wederkerig deed, en die hem toen met een vriendelijke glimlach toevoegde: ‘Ik heb op u gewacht, ofschoon ik niet verwachtte dat u toch nog zou komen, en al zo vroeg.’

‘Ik had ene señora López hier verwacht,’ zei Carpio, zijn opkomende boosheid onderdrukkend. ‘Zij heeft mij hier ontboden.’

De dame gaf hem te kennen dat señora López al een hele poos onderweg was - ‘om allerlei dingen te regelen, u begrijpt het wel’ - maar elk ogenblik terug kon komen. Op allerbeminnelijkste toon vroeg zij of hij nog even zou willen wachten. Neen, niet terugkomen. Hij kon ervan verzekerd zijn dat er geen moeilijkheden waren. Alles - ze noemde aldoor niet wát - kwam best in orde. Met haar beschaafde, zoetsappige stem was zij nog bezig hem door zulke nietszeggende frasen vast te houden, toen inderdaad de straatdeur geruisloos openging en señora López binnenstapte.

Zij zag er vermoeid uit en opgewondener dan de avond tevoren; iemand die de hele nacht niet had stilgezeten, vermoedde Carpio aanstonds. En werkelijk, na hem gedankt te hebben voor zijn komst, deed zij hem - nog enigszins ademloos - een heel relaas van wat zij met Gods hulp en die van enkele goede vrienden zoal had klaargespeeld. Soms hierbij met een steelse blik naar de dame die zwijgend, beaat glimlachend stond toe te luisteren. Het lijk van moeder Anastasia was al weg, goede vrienden alweer zouden voor een christelijke begrafenis in een van de omliggende dorpen zorgen, en over de zieke zusters behoefde de dokter zich niet te bekommeren. Die zouden elders worden ondergebracht wanneer men voor veilig vervoer had kunnen zorgen. Waarheen zei zij niet. Het kwam er op neer, dat zij hem voorlopig niet meer zo dringend nodig had; dat hij werd afgescheept.

Maar de dokter liet zich niet zo maar wegwerken. Daarvoor was hij te ver gegaan met dit nonnengedoe. ‘Luistert u eens,’ sprak hij gedecideerd, ‘ik heb mijn eigen verantwoordelijkheden, señora. U

[p. 23]

heeft mij hierheen gehaald en ik móet nu naar binnen. En ik bepaal welke maatregelen getroffen moeten worden, niet u. Ik beveel u mij in dat... dat klooster toe te laten, want het is een haard van besmetting, gevaarlijk in deze stad waar reeds zoveel tyfus heerst. Snel, ik heb niet veel tijd te verliezen.’

‘Ach, dat loopt op verraad uit, santísima Virgen,’ ontviel het de zoetsappige dame. Carpio negeerde haar volkomen, zei alleen met nadruk: ‘Goedschiks of kwaadschiks,’ en stapte al op de haard af. Waarop señora López met een diepe zucht: ‘Dan zal ik u maar voorgaan, dokter.’

Vriendelijk zonlicht bescheen de kloosterhof die nu overdag niets lugubers meer had. Maar het was er doodstil, geen geluid van buiten, van het beginnend stadsrumoer drong er door, zelfs geen vogelgetjilp was hier hoorbaar. Enkel het rokkengeritsel van de non, die wat aarzelend naast hem liep, trof Carpio als een soort gereutel, de laatste ademrochels van een stervende. ‘En dit alles moet ook dood, dood,’ schoot het hem door het hoofd. ‘Dit mag inderdaad niet blijven bestaan, het moet opgeruimd, vernietigd.’

Alsof zij zijn gedachten kon lezen, hield de non hem staande toen zij de kloostergang bereikt hadden, en bezwoer zij hem nogmaals het ‘heilig vertrouwen’ dat zij in hem gesteld had niet te schenden. Zij zou zoveel mogelijk alles doen wat hij voorschreef, alle maatregelen treffen die hij nodig achtte, als hij op zijn beurt het voortbestaan van San Rufino, haar kloostergemeenschap, maar niet in gevaar bracht. ‘U heeft gezworen, don Lino,’ ging zij voort, ‘u heeft als dokter gezworen bij God of wat ook. Dat is niet meer ongedaan te maken, zo min als onze gelofte in handen van zijn hoogwaardigheid de bisschop. Wij...’

‘Ik weet wat mij te doen staat,’ onderbrak Carpio haar, omdat zij al pratend bleef treuzelen voor de hoge oude deuren onder de galerij. ‘Ik moet hier alles zien en iedereen. Dan spreken we verder.’

Het liep al tegen de middag voordat hij inderdaad iedereen en alles gezien had. Dat nam hij tenminste aan ter geruststelling van zijn eigen geweten. Twee oude vrouwen had hij zorgvuldig kunnen onderzoeken, ofschoon de diagnose niet moeilijk geweest was. Duidelijke gevallen, die hij de avond tevoren al herkend had. Zonder intensieve verzorging ten dode opgeschreven. Isolatie in een afzonderlijke barak was onafwendbaar. Ze waren al ver heen. Maar de drie andere, minder zieke nonnen waren er niet meer. Waar ze die gelaten hadden? Dat ze ‘goed ondergebracht’ waren, was het enige dat hij, ondanks zijn insisterend vragen - een verhoor alsof hij een politie-

[p. 24]

inspecteur was - uit señora López losgekregen had. Een taaie was dat, die zelfs niet toegaf toen hij, niet zonder tegenzin, begon te dreigen met ‘verwijdering door de sterke arm’.

‘Ze worden werkelijk goed verzorgd, op vertrouwde adressen, dokter. Afzonderlijk, geen gevaar voor besmetting, don Lino,’ had zij steeds weer herhaald. ‘Nog vóór het morgenlicht zijn ze een voor een vervoerd naar een goede plaats. Heus... neen, geen kliniek, maar een goede plaats, waar alles wat ze nodig hebben voor hen klaarstaat.’

‘En hun medische verzorging? Het toezicht? Welke dokter doet dat?’

‘Ik mag het u niet zeggen. Het geheim van drie is geen geheim meer. Alleen... er zijn priesters die ook dokter zijn. De regering heeft veel verboden priesters gedwongen een ander beroep te kiezen.’

‘Had die dan meteen al gehaald en niet mij,’ was Carpio losgebarsten.

‘Maar die wonen geen van allen in Puebla,’ luidde het simpele antwoord van de non. ‘Die werken meestal in de dorpen, onder de Indio's, mensen die nog in God geloven en in zijn heilige kerk. Die ook geestelijke steun nodig hebben en niet alleen hulp voor hun lichaam.’

Zij was sluw, deze sor Juana Inés, door de wol geverfd. Stellig dacht zij, hield hij zich voor, dat hij het meisje dat zij ‘de postulante’ noemde, vergeten zou. Want van haar had zij niet gerept toen zij op zijn aandringen de ene kamer na de andere voor hem opendeed: nog wat cellen met lege bedden, een eetzaal, in de tegenoverliggende hoek een kapel met een dozijn bidbankjes en een half dozijn monsterlijke heiligenbeelden. Verder wat werkruimten, een washok, een paar latrines en veel te dicht daarbij de keuken. Toen al waren zijn gedachten bij dat meisje, maar hij vroeg nog niets.

‘En uw eigen verblijfplaats, señora,’ had hij alleen maar gezegd toen hem de rondgang ten einde scheen. ‘U bent toch een non zoals alle andere hier, niet waar? Sor Juana Inés... al bent u blijkbaar degene die er steeds op uit gaat om alles te beredderen. Waar huist ú?’

Even bleef de non staan, maakte een gebaar alsof zij hem wilde tegenhouden, bedwong zich en wees hem naar de andere hoek van de binnenplaats, die zij al voorbijgelopen waren. ‘Het is er erg rommelig,’ zei zij, ‘ik heb geen tijd gehad om iets voor mijzelf te doen. U begrijpt...’

‘Toch maar kijken,’ bleef Carpio aandringen, en met kennelijke tegenzin haalde de non haar sleutels weer voor de dag uit de plooien

[p. 25]

van haar zwarte rok. Het eerste wat hij zag toen zij de deur ontsloot, was - alsof hij het verwacht had - het meisje Remedios dat verschrikt naar hen opkeek vanaf het brede, onopgemaakte bed waarop zij zat. Niet vastgesnoerd meer, maar bijna naakt, slechts door een ragdun hemdje bedekt. De kamer was ruimer dan de andere die Carpio gezien had. Er stond ook een commode en een grote, half open kast.

‘Ik wist niet...’ stamelde het meisje, wegkruipend onder de felheid waarmee de non haar aankeek. ‘Je had moeten blijven waar je was,’ beet deze haar toe. ‘Sta op en kleed je aan!’

‘Ja, ja,’ zei Carpio, ‘kleed je aan, want u gaat met mij mee, Remedios.’ Met zijn handen op de rug nam hij een afwachtende houding aan, onverstoord door de vragende en daarna boosaardige blik waarmee sor Juana hem opnam terwijl hij naar het meisje keek, dat zich in de verste hoek bij het bed had teruggetrokken en zich begon aan te kleden. Hij merkte dat haar haren, gitzwarte, nog niet waren afgeknipt. Ze hingen breeduit tot over haar schouders, en haar aanblik maakte hem opeens veel besluitvaardiger dan hij zich nog bewust was.

Op de protesten van de non dat zij zelf, aanstonds al, voor de veiligheid en gezondheid van de postulante zou zorgen - zij had meer dan voldoende betrouwbare relaties in en buiten Puebla - ging hij eenvoudig niet in.

‘U kunt voor zichzelf zorgen, dit kind niet,’ sprak hij resoluut. ‘Ik breng haar naar de plaats die ik juist acht, om te voorkomen dat zij ook een slachtoffer wordt van deze waanzin.’

Hij liet de protesten van de non van zich afglijden en dreigde tenslotte: ‘Als u haar niet goedschiks laat meegaan, dan zal ik onmiddellijk met andere maatregelen... de autoriteiten.’

Schijnbaar doof voor hun twistgesprek dat op de toonloze, maar intense wijze van echte Mexicanen gevoerd werd, had de jonge vrouw zich inmiddels aangekleed. Ondanks haar zwarte soepjurk, waar omheen zij een smal koord had aangebracht, zodat haar nog frêle gestalte iets beter uitkwam, zag zij er niet onaantrekkelijk uit. Zij gaf Carpio het gevoel dat hij althans één nuttige zending vervullen kon bij al dit smerig gedoe. Hij moest gewoon doorzetten.

‘Kom,’ zei hij terwijl hij het meisje bij de hand nam. ‘Er zal je geen kwaad gebeuren, 't Is voor je eigen bestwil.’ En haar vragende blik naar de non slechts met schouderophalen beantwoord ziende, ging zij gedwee met de dokter mee.

Buiten, op de binnenplaats gekomen, bleef hij met de beide vrou-

[p. 26]

wen staan in het felle zonlicht. Het was alsof hij deze glanzende klaarte nodig had om nu precies te weten wat hem te doen stond. Hij wist nu hoe aan zijn medisch geweten te voldoen en tevens aan de menselijkheid die hem bewoog - meer dan hij zichzelf wilde toegeven - al beschouwde hij deze señora López als een misdadigster en dit hele klooster San Rufino als een onderneming van collectieve waanzin, om niet te zeggen een smerige farce.

Om zowel met zichzelf als met de crypto-non, of wat ze ook was, een aanvaardbaar compromis te sluiten, kwam hij na enig heen en weer gepraat met haar overeen, dat zij nog vóór het aanbreken van de volgende ochtend de overgebleven vrouwen elders zou onderbrengen, waar zij, zoals señora López hem bezwoer, hygiënisch - zij beklemtoonde het woord - zouden worden ondergebracht en medisch verzorgd worden. Door wie kon hem niet schelen, alleen niet door hem, dat stelde hij voorop. Zij was immers vindingrijk genoeg en had blijkbaar toch een menigte relaties in de buitenwereld. Hoe hadden ze anders jaar in, jaar uit zulk een heimelijk bestaan kunnen leiden? Goed, zij had in hun eigen belang ervoor te zorgen dat de plaats tijdig ontruimd was, zodat hij reeds morgen de Gezondheidsdienst, die hij verplicht was te waarschuwen, hierheen kon zenden om het gehele gebouw te ontsmetten. De onvermijdelijke verklaringen die hij tegenover de autoriteiten moest afleggen, zouden hem al last genoeg bezorgen, maar dat was dan zijn zaak. Wel moest de non die hem, als totaal onnozele, alleen vanwege zijn beroep van huis gehaald had, goed begrijpen dat het met het voortbestaan van dít geheime klooster voorgoed gedaan was. Dat sprak vanzelf. En hiermee was hij dan van dit vuile zaakje af, hoopte hij. Alleen nog het meisje. Hij stond er op dat zij met hem meeging, omdat zij niet thuishoorde bij de rest, dat zij in een kliniek moest worden opgenomen, waar men kon nagaan of zij al dan niet besmet was. Een kwestie van enkele dagen hoogstens.

‘Maar daar kan ik toch voor zorgen? Ik ben voor haar verantwoordelijk,’ opperde de non nog, vasthoudend tot het laatst.

‘Ik vertrouw u niet,’ was Carpio's ijskoud wederwoord. ‘Ik vertrouw geen fanatici.’

Onbeweeglijk, als een stenen rouwbeeld, hoorde de non hem aan. Meer vastberaden dan gelaten sprak zij tenslotte: ‘Het is blijkbaar Gods wil, don Lino. Hij zal zijn lammeren blijven beschermen tegen de wrede tijgers. De heilige Moedermaagd waakt over ons. Ik zie dat u niet anders kunt doen. U bent een goed mens; wij zullen voor u bidden. En op u blijven rekenen.’

[p. 27]

‘Bid maar dat u niet de dood van zes mensen en misschien nog veel meer op uw geweten hebt. En denk erom, ik wil u niet meer zien, nooit meer,’ voegde hij er aan toe met alle nadruk waarover hij beschikte. Met deze woorden nam Carpio - naar hij vurig hoopte voorgoed - afscheid van haar toen zij hem, voorgegaan door Remedios, door het sluipgangetje weer bij de haard in de straatkamer had gebracht. De zoetsappige dame die hem daar had ontvangen, was er niet meer.

V

Samen met het meisje zwijgend voortstappend bereikte dokter Carpio zijn auto die ook nu een straat verder geparkeerd stond. Pas toen zij goed en wel naast hem zat en zij naar het middagstille stadscentrum reden, begon hij haar vragen te stellen, die zij echter ondanks zijn vriendelijke, rustige toon toch slechts met een kortaf ‘ja’ of ‘neen’, of met een licht hoofdschudden beantwoordde. Zij hield de rebozo die zij had omgeslagen strak over het hoofd getrokken, zodat er maar weinig van haar bleekbruin gezichtje te zien was.

Carpio voelde zich ietwat gekwetst door haar onwilligheid - of was het een uiterste verlegenheid, vroeg hij zich af - en kwam niet meer te weten dan dat zij niet uit Puebla afkomstig was, geen familie had die zich om haar kon bekommeren, geen dit en geen dat. Al haar onwillige antwoorden waren even negatief. Of loog zij hem maar iets voor? Er was niets duidelijks uit haar te krijgen; blijkbaar hadden de nonnen haar al aardig geïndoctrineerd en stellig ook geïntimideerd. Tenslotte gaf hij het maar op, nog voordat zij de kliniek bereikt hadden, waar men hem goed kende; hij had er al menige patiënt naar toe gestuurd en nadien bezocht. Het was een discrete particuliere inrichting.

Daar leverde hij haar af met niet meer inlichtingen dan hij uit medisch oogpunt noodzakelijk achtte, terwijl hij Remedios - zo heette zij toch? - beloofde dat zij hem spoedig, zo niet vandaag, dan toch stellig morgen terug zou zien. Ze moest zich verder maar geen zorgen maken, hij stond borg voor haar veiligheid en alles wat zij verder nodig zou hebben. Ternauwernood groette het schuchtere meisje hem toen hij haar verliet.

De verdere dag namen zijn verlate huisbezoeken en zijn spreekuur hem in beslag, te zeer dan dat hij zich nu al een duidelijke strategie tegenover de altijd met willekeur optredende oficiales kon uitdenken. Carpio rekende op zijn intuïtieve reacties, wanneer het zover

[p. 28]

zou komen dat hij allerlei vragen beantwoorden en inlichtingen verstrekken moest. Hij sliep rustiger dan de vorige nacht, en al vroeg in de morgen, nog voor zijn ochtendspreekuur, reed hij naar de kliniek waar hij Remedios had ondergebracht, minder uit bezorgdheid over haar gezondheidstoestand, dan om haar nog wat uit te horen, alvorens verder stappen te ondernemen. Zij had hem immers op zonderlinge wijze geroerd en geprikkeld tegelijk. Onschuld die toch geen echte onschuld was, had hij onderweg bedacht, en toen, niet zonder enig zelfverwijt: ‘Van een veelbelovende perversiteit... hoewel niet zonder gevaar. Want zij had machtige beschermers op de achtergrond, ongetwijfeld. Hoe kon zij anders in die troep terechtgekomen zijn.’

Het meisje had zijn aandacht meer beziggehouden dan hem lief was. Hetgeen hij vergoelijkte met de overweging: Ik ben toch ook maar een mens. Een man komt toe wat hij veroveren kan en zeker wat hem in de schoot wordt geworpen. Net zoals Laurette, al was dat van een andere orde; zonder perversiteit, maar met eigen complicaties, die hij echter vooralsnog best aan kon.

In de kliniek aangekomen werd hij echter meteen uit de droom geholpen. Remedios was er niet meer. Zij had kans gezien het gebouw te ontvluchten; het moest kort na middernacht gebeurd zijn. Hoe zij het had klaargespeeld, zo'n timide, zwijgzaam meisje, begreep niemand van het personeel dat hij met professionele zakelijkheid en schijnbaar kalm ondervroeg. En tenslotte, zei men hem, was dit toch een particuliere inrichting waarin men niemand tegen zijn eigen wil kon vasthouden. Het werd een raar, maar allerminst uniek geval gevonden, waarvoor niemand zich verder interesseerde. Zij was Carpio's patiënte geweest en de isolatiekamers konden nu eenmaal niet altijd op slot gehouden worden, dat had geen zin.

Half teleurgesteld, half opgelucht ging de dokter zich toen eerst met de Gezondheidsdienst verstaan over de ontsmetting van een nu leegstaand gebouw, voormalig klooster nam hij aan, waaruit een zieke vrouw vertrokken was, waarheen wist hij niet, en ongetwijfeld ook andere medebewoners zich uit de voeten gemaakt hadden, toen hij bij toeval in de gaten kreeg hoe daar de vork in de steel zat. En eenmaal in het bezit van het juiste adres stelde de chef van de Gezondheidsdienst zijn collega-arts geen verdere vragen, ofschoon hij hem, meende Carpio, nogal bedenkelijk aankeek. Wel ried hij hem aan ook de politie van ‘zijn geval’ in kennis te stellen, enkel en alleen uit politieke overwegingen; hij wist immers hoe het met dit soort zaken, vooral in Puebla, stond, en om zich straks mogelijke moeilijk-

[p. 29]

heden of verdachtmakingen te besparen. Dit begreep Carpio ook wel, en de raad van zijn collega was voldoende om zijn laatste weerstand te overwinnen en hem tot het korte ritje naar het kantoor van de politiecommandant te bewegen.

Daar werd hij uitvoeriger ondervraagd, zonder veel meer los te laten dan hij de chef van de Gezondheidsdienst had meegedeeld. Natuurlijk was het de beambten om zijn betrokkenheid bij de gemelde ‘ontdekking’ te doen, en in dit verband stelde men hem zelfs een aantal strikvragen, die hij gelukkig meteen doorzag. En uit de eigen gegevens die de politie omtrent dokter Carpio, evenals van duizenden andere ingezetenen verzameld had, bleek voldoende dat hij in politiek opzicht neutraal, om niet te zeggen een onbenul was, en ook nagenoeg geen omgang met Cristero's had.

Nog gauwer dan hij gehoopt had liet men hem gaan, en de politiecommandant dankte hem zelfs bij het afscheid voor de onbedoelde dienst die hij het vaderland bewezen had door zijn ontdekking van ‘weer zo'n broeinest van fanatici’, dat nu grondig kon worden opgeruimd. Want nog voordat zijn verhoor ten einde was, kreeg Carpio te horen dat de commandant zijn Speciale Brigade in razende vaart naar het door hem opgegeven adres gestuurd had, waar men alles bevonden had zoals hij het ‘met de precisie die men van een dokter verwachten kon’ beschreven had.

De opeens vriendelijke autoriteit prees hem zelfs om zijn plichtsbetrachting en zijn burgerzin. De straatdeur had men gemakkelijk genoeg opengebroken, de in de haard verborgen trekker zonder moeite gevonden, evenals de toegang door het opengeschoven luik. De rest was gewone routine geweest. Men had in dat onvermoed grote gebouw geen sterveling meer aangetroffen, wel ‘van allerlei’ dat misschien een spoor zou opleveren van de ontvluchte bewoners. Want inderdaad moesten dat er meerdere geweest zijn, stelde men vast. ‘Misschien wel twintig,’ luidde de enthousiaste overdrijving van de politiemannen. Maar aan Carpio werd - overbodig genoeg - over de hele zaak het zwijgen opgelegd, daar niets hiervan ruchtbaar mocht worden voordat men die ‘misschien twintig mensen’ had opgespoord en het hele gevalletje - een nieuwe triomf voor de regering - met kleuren en geuren in de kranten kon komen.

Niet helemaal opgelucht verliet de dokter het gebouw. Aan de kranten, op welk tijdstip ze ook met hun verhaal zouden komen, had hij niet gedacht. Wanneer zijn naam, zijn goede naam als ‘neutrale’ dokter er maar buiten gehouden werd. Kon dat?

Hij keerde weer terug naar de plaats die hij enkele ogenblikken te-

[p. 30]

voren zo blijmoedig verlaten had en vroeg opnieuw de politiecommandant te spreken, die hem ditmaal - veel te lang naar zijn zin - liet wachten en hem toen tegemoet trad met de woorden: ‘Ha, u hebt ons zeker toch nog wat meer te vertellen, dokter?’

Op Carpio's dringend verzoek om geheimhouding van zijn naam - hij beriep zich op zijn reputatie als ‘onpolitieke’ dokter en op aantasting van zijn beroepsgeheim - reageerde de kennelijk teleurgestelde oficial slechts koeltjes. Natuurlijk, van de zijde van de autoriteiten had hij niets te duchten. De politie had tot taak zowel zijn persoon als zijn eer te beschermen; aan haar zou het niet liggen. ‘Maar u weet hoe die krantenmensen zijn, die reportero's. Wat die allemaal uitvissen en neerschrijven, dat gaat zelfs ons te ver,’ was zijn enige troost. ‘Van ons zult u geen last meer hebben, dokter.’

Hiermee moest hij het maar doen. In een hoogst vervelende stemming, niet boos, maar wel ontevreden met zichzelf ging Carpio weer zijn eigen routine volgen. Met als een enkel zwak lichtpunt in de verte de verwachting, neen, de wetenschap dat zijn vriendin Laurette het volgende weekeind bij hem zou komen doorbrengen. Ongelukkigerwijze kwam het tijdstip hem nu wel allerminst gelegen, maar met haar kon hij tenminste vrijuit praten. Hij moest hun afspraak laten doorgaan.