Zuid-Zuid-West

42

Zo vermoeid is het oude ras, het uwe en het mijne. Straks kunnen wij rusten; duizend generaties die eindelijk kwamen aan het einde van hun plicht: één nieuwe mens. Eénmaal moet èlke mens uit zijn eenzaamheid treden en toebehoren aan de gemeenschap; dit is het pijnlijkste, het droevigste ogenblik van zijn leven. Hij doet afstand van geheel zichzelf, en schenkt dit de nieuwe mens. Daarom zal deze geen volk meer kennen, geen zuid noch west, maar toebehoren aan allen, daar alles hem toebehoort. Van het ene land naar het andere zal hij gaan, niet wetend, dat hij oude grenzen overschreed. Over oceanen zal hij bruggen bouwen; met een onbuigbare wijsheid zal hij zich inpantseren.

[p. 108]

Alleen wij onwijzen begrijpen nog niets van de nieuwe mens. Wij doen onze pijnlijke plicht: het kind; daarna keren wij weer tot onze eenzaamheid. Des nachts varen wij in een bleke kano naar onze oudste herinnering; des daags praten wij en lachen wij en zijn doodgewone mensen. Maar onze ziel sterft traag aan de verterende pijn van oude gedachten die zuidwaarts gaan, zuid-zuid-west, een beetje meer westwaarts... en nooit belanden, omdat wij te jong zijn voor de hemel en te oud om nog lijfelijk te kunnen leven in het oude geluk. Niets bleef dan de eenzaamheid welke herinnering is... En in die eenzaamheid verrast ons God.

Hij wacht, de eenzaamste van allen; elk keert tot hem op eendre wijs, want elke man is weer een Adam en elk land een Paradijs.