Semi-finale

[p. 57]

Interlocaal

De telefoon heeft alles weggefilterd.
't Ovaal van haar gezicht, haar mond, haar ogen.
Er is geen geur, geen smaak meer van haar kus
en van haar spitse hand geen streling,
noch van de mijne. 't Zwarte eboniet is hard,
ruist afstand in, maakt onze keel benard.

Alleen haar stem trilt nog, verkleind, vervormd,
amper herkenbaar aan het zingen
van elke zin, de oude woordjes die ze zegt
en het verlangen in de tussenpozen...
Ons leven hangt aan dunne draden
en wat ze werkelijk denkt, valt slechts te raden.

Nu is mijn oor mijn hele lichaam,
daarna wordt het mijn mond, háár mond, haar oor...
Alwat wij verder zijn krimpt samen,
heeft uit, blijft slechts een ver geluid.
Van wat wij waren hebben slechts de spoken
hun doodse stilten even onderbroken.