Semi-finale

[p. 17]

Na dertig jaar

Veel zachter dan een perzikhuid
vlak voordat hij in herfst bederft,
nog zachter dan het ver geluid
waarmee de laatste echo sterft,

als oude zijde uit Macao
zo was haar vel, nog rimpelloos
en niet als van een oude vrouw.
Maar ach, de turgor bleek wel voos.

Haar pols en hand waar ik voorzichtig
met tere vingers over streek,
werden van lieverlee doorzichtig
alsof ik hun skelet bekeek.

Alleen een nieuwe glinstering
- het oude flitslicht - in haar blik
liet merken dat zij zich verving
door wie ze eens was. Tot beider schrik.